Το site που επιμελείται ο Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Αμφιάλης Κερατσινίου: https://agiavarvaramfialis.gr



Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2001

Τα τρία συμπεράσματα από τα γεγονότα της τρομοκρατίας



171 γ
Κυρ. 28.10.2001

Με την ευκαιρία της σημερινής μεγάλης εορτής και των νικηφόρων αγώνων που έδωσαν οι Έλληνες στρατιώτες και εδημιούργησαν το Αλβανικόν έπος του 1940 – 41, θέλω να απαντήσω σε ερωτήσεις χριστιανών από σας, γιατί δεν ασχολήθηκα μέχρι τώρα με τα γεγονότα της τρομοκρατίας που συνέβησαν στις 11 Σεπτεμβρίου.
Πολλοί τον έχουν ονομάσει Μαύρο Σεπτέμβρη.
Είναι όμως μαύρος αδελφοί μου, ή μαύρες είναι οι καρδιές μας;
Τα γεγονότα είναι γνωστά και τα είδαμε αμέτρητες φορές στην τηλεόραση.
Τα λέμε εν συντομία.
Μέσα σε λίγα λεπτά, 2 αεροπλάνα, που τα είχαν καταλάβει άραβες αεροπειρατές, τρομοκράτες, τα έριξαν πάνω στους διδύμους λεγομένους πύργους της Νέας Υόρκης, όπου εκεί είχαν την έδρα τους τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και χρηματιστήρια, και σωριάστηκαν κάτω σαν χάρτινοι πύργοι, σκοτώνοντας συγχρόνως και χιλιάδες αθώους ανθρώπους.
Ένα τρίτο έπεσε σε μια πτέρυγα του Πενταγώνου σκοτώνοντας και σκορπώντας εκεί το θάνατο σε πάνω από επτακόσιους ανθρώπους, βέβαια δεν είδαμε από κει απολύτως τίποτα.
Το γόητρο όμως της υπερδύναμης αυτής της Αμερικής, κατεποντίσθη και όλοι οι λαοί στον κόσμο περιμένουν τι έκταση θα έχουν τα αντίποινά τους.
Το κακό ήδη άρχισε. Και ευχόμαστε να τελειώσει εκεί που άρχισε, και να μην επεκταθεί και σε άλλες χώρες και έλθει και στη δική μας.

Ως Ορθόδοξοι ιερείς και υπεύθυνοι τόσων και τόσων ψυχών, παρακολουθούμε με προσοχή τα παγκόσμια αυτά γεγονότα, και με βάση την Αγία Γραφή και την Ιερά Αποκάλυψη, όσο μας επιτρέπουν οι Πατέρες, βγάζουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.

Και το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι στον κόσμον αυτόν, δεν υπάρχει ασφάλεια. Αυτή η χώρα η οποία εθεωρείτο υπερδύναμη, απεδείχθηκε όχι μόνον αδύνατη, αλλά και τρόμος την έχει καταλάβει με την τρομοκρατία του βιολογικού πολέμου του άνθρακα. Τα ηλεκτρονικά της συστήματα, τα πλέον πλέον σύγχρονα, δυστυχώς δεν μπορούν να δώσουν στην χώρα τους αλλά και σε μας, ούτε ασφάλεια, ούτε σιγουριά. Και έτσι επιβεβαιώνεται ο λόγος του Θεού που μας λέγει: «Όταν λέγουσι ειρήνη και ασφάλεια τότε αιφνίδιος αυτοίς έρχεται ο όλεθρος». Από την Πρώτη προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, Κεφάλαιον Πέμπτο, στίχος τρία.
Δηλαδή όταν λέγουν οι άνθρωποι ή οι κυβερνήσεις των λαών ή τα έθνη, ότι τώρα έχουμε ειρήνη και ασφάλεια, ε, τότε ακριβώς και εντελώς ξαφνικά έρχεται ο όλεθρος και η καταστροφή.
Το ίδιο δε συνέβη και σε μας στις 9 Σεπτεμβρίου του 1999;
Ήμασταν αμέριμνοι, ήσυχοι και ασφαλείς. Και ξαφνικά σεισμός στην Αθήνα. Με τις τόσες γνωστές θανατηφόρες καταστροφές σε σπίτια, εργοστάσια και ανθρώπους που υπέστησαν φρικτό θάνατο. Φεύγεις το πρωί απ’ το σπίτι σου και το βράδυ δεν γυρίζεις. Κοιμάσαι το βράδυ, αλλά το πρωί δεν ξυπνάς!
Περπατάς στο δρόμο και ξαφνικά πέφτεις κάτω ξερός, ή άμα στέκεσαι στη στάση ενός λεωφορείου, έρχεται αυτό και πέφτει επάνω σου. Οδηγείς ένα αυτοκίνητο και έρχεται ένα άλλο και κτυπά επάνω σου και σε σκοτώνει. Αλήθεια, πού είναι η ασφάλεια; Η σιγουριά; Η ειρήνη;
Γι’ αυτό όσο ζούμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμον, και δεν στηριζόμαστε στην παντοδυναμία και στο έλεος του Θεού, αλλά επαναπαυόμαστε στις διασκεδάσεις και στα ξενύχτια, στην πονηριά και στην κακία, στα χρήματα που έχουμε μαζέψει ποιος ξέρει με τι τρόπους, και στα πολλά μας χτήματα ή στην εξουσία που διαθέτουμε, ξαφνικά, και μέσα σε μια στιγμή όλα χάνονται.
Όσα όνειρα και αν κτίζουμε, αν τα κτίζουμε πάνω στην άμμο, αν τα κτίζουμε χωρίς Θεόν, θα πέσουν και θα γκρεμιστούν όπως οι δίδυμοι πύργοι του Μανχάταν.
Η μοναδική μας λοιπόν ασφάλεια, είναι η ακλόνητη πίστις μας στον εν Τριάδι Θεό, στη Σταυρική Θυσία του Χριστού, και στην Ανάστασή Του. Σιγουριά μας είναι το έλεος του Θεού, η προσωπική μας μετάνοια, το ταπεινό μας φρόνημα και οι πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων, πρεσβείες της Παναγίας που γίνονται κραταιά σκέπη για το Ορθόδοξο έθνος μας, όσο παραμένει ακόμα Ορθόδοξο.
Η μοναδική μας λοιπόν ελπίδα είναι ο Λόγος του Θεού, η Ιερά Εξομολόγησις, η Θεία Κοινωνία, η ακριβής τήρησις των εντολών του Αγίου Θεού, και η αντίστοιχη καλλιέργεια των αρετών. Επαναλαμβάνω ότι τη σιγουριά μας σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, δεν μπορούν να μας την εξασφαλίσουν τα τέλεια επιστημονικά τεχνολογικά συστήματα, ούτε ο στρατός και τα όπλα, ούτε οι πύραυλοι και οι δορυφόροι, αλλά μόνον Κύριος ο Θεός, ο Παντοκράτωρ και Δυνατός, ο Άγιος και Αληθινός, ο Κυρίαρχος του Σύμπαντος κόσμου, αυτός και μόνον.

Δεύτερον συμπέρασμα είναι ότι υπάρχουν και γίνονται ασυλλόγιστοι εξοπλισμοί. Αντί για ψωμί και γάλα και τρόφιμα, όλα τα κράτη, όλα τα κράτη, τον μισό τους προϋπολογισμό και πάνω, τον διαθέτουν για εξοπλισμούς. Και αντί λοιπόν ούτε ανεργία θα υπήρχε, ούτε φτώχεια και εξαθλίωσις, ούτε πείνα και δυστυχία, αν τα όπλα μαζικής καταστροφής μετατρέπονταν σε εργοστάσια τροφίμων και σε μεγάλα νοσοκομεία.
Έχουμε έναν υψηλό τεχνικό πολιτισμό, ναι, τον έχουμε και τον θαυμάζουμε, αλλά συγχωρέστε με, είναι πολιτισμός αχρειότητος και βαρβαρότητος. Από δε ηθικής πλευράς η σύγχρονη κοινωνία μας, η κοινωνία του εικοστού πρώτου αιώνος, είναι και έχει καταντήσει ζούγκλα. Όλα μας γύρω είναι σκοτεινά και απαίσια. Παντού επικρατεί βία. Η αναρχία, η παιδική εγκληματικότητα, ο εγωκεντρισμός, η κακία, η πονηριά, το ψέμα, το μίσος, η εκδίκησις, η πλεονεξία, η αθεοφοβία, τα ναρκωτικά, ο πανσεξουαλισμός, η κυριαρχία στα πετρέλαια, ο θρησκευτικός φανατισμός που σε μεταβάλλει σε ρομπότ, αυτοκτονίες και μαζικής εγκληματικότητος, η σχιζοφρένεια, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, η μέθη της εξουσίας, και χιλιάδες ακόμα παραλογισμοί που όλα μαζί πολύ πιθανόν, επαναλαμβάνω πολύ πιθανόν, να οδηγήσουν όλη την ανθρωπότητα σε μια ολοκληρωτική καταστροφή.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται. Οι δυο ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, με τους εκατόν δέκα ορόφους, ήσαν όντως τεχνολογικά κατορθώματα. Θύμιζαν όμως και την ανθρώπινη υπερηφάνεια, που όπως πάντα υψώνει και κάποιον πύργον της Βαβέλ, για να ξύσει με την κεραία του ουρανοξύστη τον ουρανό, λες και θέλουν με αυτόν τον τρόπον να προκαλέσουν τον Θεόν. Ουρανοξύστης, αυτό θα πει, αν δεν το σκεφτήκατε ποτέ. Ένα πολύ πολύ υψηλό σπίτι που ξύνει τον ουρανό. Ξύστης.
Τι χίμαιρα όμως! Ό,τι υψώνει ο άνθρωπος σωριάζεται σε ερείπια.
Υψώνει το ανάστημά του; Πέφτει κάτω.
Υψώνει τις γνώσεις του; Αχρηστεύεται με ένα εγκεφαλικό, απλούστατα.
Καμαρώνει για τα πλούτη του; Με μια αρρώστια τον κάνει φυτό. Που τα ωφελούν τα πλούτη; Τι τον ωφέλησαν τον Ωνάση;
Μια άλλη υπερδύναμις που ήτο το σιδερένιο παραπέτασμα για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια, μέσα σε λίγους μήνες αυτοδιαλύθηκε.

Ναι αδελφοί μου. Ό,τι υψώνει ο άνθρωπος σωριάζεται σε ερείπια. Ό,τι όμως υψώνει ο Θεός, μένει εις τον αιώνα. Και αυτό που πρωτοΰψωσε ο Θεός είναι ο Σταυρός, ο Τίμιος Σταυρός. Και ο Σταυρός είναι το Σύμβολον της Ταπεινώσεως. Γι’ αυτό και βεβαιώνει ο Θεός ότι πάς ο ταπεινών εαυτόν, υψωθήσεται. Όποιος ταπεινώνει τον εαυτόν του, όποιος συντρίβει τον εαυτόν του, όποιος κλαίει για τον εαυτόν του, αυτόν και υψώνει ο Θεός. Και το άλλο, ότι στους ταπεινούς τη καρδία ο Θεός δίδει πλούσια την χάρη Του. Γι’ αυτό και πραγματικά παιδιά του Θεού είναι
πρώτον, οι έχοντες ταπεινόν φρόνημα,
δεύτερον, οι συντετριμμένοι τη καρδία,
τρίτον, οι μετανοούντες και κλαίοντες για τις αμαρτίες τους,
τέταρτον, οι τηρούντες τις Ευαγγελικές εντολές μετά φρονήσεως,
πέμπτον, οι υπομένοντες μετά δοξολογίας,
έκτον, οι τηρούντες ανόθευτα το Ορθόδοξον δόγμα,
έβδομον, οι αγαπώντες Κύριον τον Θεόν τους εξ όλης ψυχής και καρδίας, ισχύος και διανοίας και τους εχθρούς των ως σεαυτόν κατά το «αγαπάτε τους εχθρούς υμών», και «αγαπάτε αλλήλους».
Με δυο λόγια, οι πιστοί αγωνιζόμενοι Ορθοδόξως χριστιανοί.
Αυτούς και θα φυλάξει ο Θεός τις ώρες του μεγάλου πειρασμού, όπου θα επιτρέψει ο Θεός να πειραχθεί και να ταλαιπωρηθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα, μηδενός εξαιρουμένου.

Με αφορμή δε τα πρόσφατα γεγονότα, διαπιστώσαμε με λύπη μας και κάτι άλλο.
Ότι οι περισσότεροι από μας τους Έλληνες τους λεγομένους Ορθοδόξους χριστιανούς, αλλά και από τους περισσοτέρους λαούς της γης, είναι βυθισμένοι σε θρησκευτικό σκοτάδι, έχουν τελεία άγνοια της αληθινής διδασκαλίας του Χριστού, και κάνουν και τον χριστιανό, και έχουν άγνοια.
Όλες δε οι χώρες του λεγομένου πολιτισμένου κόσμου της δύσεως, Ευρώπης και Αμερικής, και που θεωρούνται οι χώρες αυτές χριστιανικές, ασχολούνται αποκλειστικά και μόνον με τρία πράγματα.
Το χρήμα, τα όπλα και την διαφθορά.
Όταν όμως κηρύχτηκε ο πόλεμος κατά της Ελλάδος, οι Έλληνες πάνω στα βουνά είχαν ένα άλλο τρίπτυχο.
Τη θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια.
Να το φωνάξω, συγχωρέστε με που υψώνω φωνή, πούντα αυτά τα ιδανικά από μας τους Νεοέλληνες;
Όλοι οι ήρωες της επαναστάσεως και του 40 έχουν βγει σαν φωτογραφίες από τα σχολεία μας.
Ένα πράγμα ενδιαφέρει τα μεγάλα έθνη, ακόμη και τα μικρά. Αυτό που είπα, το χρήμα, τα όπλα και η διαφθορά. Αυτή είναι η τροφή τους, η πνοή τους, η ζωή τους, το πάν.
Για δυό χιλιάδες χρόνια δυστυχώς το Ευαγγέλιον του Χριστού, στην πράξη του, το αφήσαμε ανενέργητο. Εμείς φταίμε, κανένας άλλος δεν φταίει. Τίποτε από τη ζωή μας δεν θυμίζει ότι είμαστε αληθινοί χριστιανοί. Αναπαυόμαστε σε έναν Χριστιανισμό νερόβραστο και χλιαρό.
Αναπαυόμαστε σε έναν Χριστιανισμό που τον έχουμε κόψει και ράψει στα μέτρα των παθών μας.
Αναπαυόμαστε σε έναν Χριστιανισμό ψευδαισθήσεων, τύπων, τυπολατρείας, και δεισιδαιμονιών.
Αλλά αυτός δεν είναι Χριστιανισμός! Αυτό δεν είναι Ορθοδοξία! Δεν είναι αυτό που μας δίδαξε ο Χριστός και που το σφράγισε με το αίμα Του και με τη θυσία Του πάνω στο Γολγοθά! Ο Θεός μας περιμένει με περισσότερη ζωντανή πίστη.
Με περισσότερη ευδόκιμη υπομονή στις θλίψεις της ζωής.
Με περισσότερη ενεργουμένη αγάπη προς τον πλησίον.
Με σωστότερη συμμετοχή στα πανάγια μυστήρια.
Με περισσότερη ακρίβεια στην τήρηση των εντολών.
Με θερμότερη προσευχή, με αληθινή μετάνοια και φρόνημα ταπεινό.

Για τις ώρες όμως των μεγάλων πειρασμών, που πρόκειται ίσως να έλθουν γρηγορότερα από ό,τι το πιστεύουμε και το περιμένουμε, ή πιθανόν όμως και σε εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια, ποιος ξέρει; ο Θεός γνωρίζει μονάχα. Αλλά είτε έρθουν γρήγορα, είτε έρθουν αργότερα, ένα είναι το βέβαιον. Ότι θα σωθούν μόνον τα γνήσια παιδιά του Θεού.
Τις προϋποθέσεις των γνησίων τέκνων του Θεού τις αναφέραμε προηγουμένως δυο φορές. Το πώς θα σωθούν; Ο Θεός θα βρει χιλιάδες τρόπους για να σκεπάσει, φυλάξει, διαθρέψει και σώσει τα παιδιά Του. Ας μην ανησυχούμε, διότι σε κείνους τους καιρούς τα αληθινά παιδιά του Θεού
θα σταυρώνουν τη γη και αυτόματα θα φυτρώνει σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, βαμβάκι, ρύζι και άλλα αγαθά ανόθευτα.
Θα σταυρώνουν τα δοχεία και θα γεμίζουν λάδι.
Θα σταυρώνουν τα ξερά τα κλαδιά των δένδρων και θα γεμίζουν από καρπούς.
Θα σταυρώνουν τον ουρανό και θα βρέχει τοπικά με γάργαρο νερό.
Μη σας φανούν αυτά που σας λέγω παράξενα, αερολογίες, τερατολογίες, και φαντασιοπληξίες. Όχι, κάθε άλλο μάλιστα γιατί πολύ σοβαρολογώ. Και σας θυμίζω τους Ιουδαίους, τον αχάριστον αυτόν λαόν. Πώς τους συντηρούσε ο Θεός σαράντα ολόκληρα χρόνια μέσα στην έρημο; Δεν όργωναν, δεν έσπερναν, δεν θέριζαν! Και όμως ο Θεός τους έτρεφε κάθε μέρα με το μάνα εξ ουρανού. Με ορτύκια και με νερό όποτε διψούσαν. Πλήρης τροφή. Γι’ αυτούς, για τα παιδιά τους, τη φαμίλια τους και για τα ζώα τους. Έτσι δεν τους έλλειψε ούτε το γάλα για τα μωρά παιδιά. Διότι ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα. Τίποτα για τον Θεόν δεν είναι αδύνατον. Όλα είναι δυνατά, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι. Εμείς είμαστε νερόβραστοι.
Άρα λοιπόν καμιά ανησυχία για τα γνήσια παιδιά του Θεού, για τους αληθινούς Ορθοδόξους Χριστιανούς. Και το ερώτημα: Είμαστε όλοι εμείς εδώ αληθινά παιδιά του Θεού; Αν ναι, σωθήκαμε. Αν όχι, τότε ας φροντίσουμε από σήμερα και από τούτη τη στιγμή να γίνουμε παιδιά Του, αγκαλιάζοντας με όλη μας την καρδιά το Πανάγιον Θέλημά Του, και δεν θα διαψευσθούμε, θα σωθούμε και μείς.

Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής μας, αυτός και μόνον μπορεί να μας σώσει. Το είπαμε και το βεβαιώσαμε, και μπορούμε να κάνουμε και άλλα ακόμα κηρύγματα που να το επιβεβαιώνουμε αυτό, με θαύματα που έγιναν στην Κατοχή από ανθρώπους που πέθαιναν της πείνας. Γι’ αυτό και αδελφοί μου δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά πώς θα μετανοήσουμε και πως από σήμερα θα βάλουμε μια καινούργια αρχή.
Ας το βάλουμε όμως αυτό σε πράξη αμέσως τώρα και το εύχομαι,

Αμήν.

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2001

Όλα για την αγάπη του Θεού (συνέχεια των διαπροσωπικών σχέσεων και ανάλυσις του ΣΤ'κεφα. στίχοι 9 . 1 της Αποκαλύψεως)



171 β
Κυρ.21.10.2001

photo
Είπαμε την περασμένη Κυριακή αδελφοί μου, ότι το κάθε πρόσωπο στην Αγία Τριάδα είναι ξεχωριστό, και όλος Θεός. Όμως Ένας Θεός, αλλά Τριαδικός. Το ίδιο συμβαίνει και με μας τους ανθρώπους. Δηλαδή ο καθένας από μας είναι ξεχωριστό πρόσωπο ενώπιον του Αγίου Θεού. Ξεχωριστό όμως πρόσωπο είναι και μέσα στην οικογένεια, ο πατέρας είναι πατέρας, η μητέρα είναι μητέρα, το παιδί είναι παιδί και ούτω κάθε εξής, και μέσα στην κοινωνία και μέσα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό και ο καθένας από μας, ως εικόνα Θεού που είναι, θα χρηστεί μόνος του για τα έργα του μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού.
Η αμαρτία όμως από ατομική, καθίσταται συλλογική, ομαδική, κοινωνική, πανανθρώπινη. Γι’ αυτό και τόσες καταστροφές γύρω μας, εγκλήματα, αρρώστιες, πόλεμοι και πείνα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ο άνθρωπος αμαρτάνει ξεδιάντροπα στις ημέρες μας, και μάλιστα και ο δήθεν χριστιανός.
Βλέποντας λοιπόν οι άγιοι μάρτυρες και οι όσιοι, από τον ουρανό την τρομακτική και συγχρόνως ξετσίπωτη εξάπλωση της αμαρτίας, διαμαρτύρονται τρόπον τινά μπροστά στο Θεό, και να τι μας λέγουν όπως μας τα περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη στο έκτο κεφάλαιο, και στίχοι εννέα ως έντεκα. Το διαβάζουμε σε μετάφραση.
Στίχος 9: Και όταν άνοιξε το Εσφαγμένον Αρνίον την Πέμπτη σφραγίδα, είδα κάτω από το φοβερό και ουράνιο θυσιαστήριο τις ψυχές εκείνων των χριστιανών που σφαγιάστηκαν για το Λόγο του Θεού, και για την μαρτυρία που έδωσαν για το Αρνί Χριστός.
Στίχος 10: Και κραύγασαν με δυνατή φωνή λέγοντες: Μέχρι πότε Σύ Κύριε, ο απόλυτος εξουσιαστής και Κυρίαρχος των πάντων, ο Άγιος και Αληθινός, δεν θα κρίνεις και δεν θα επιβάλλεις τη δικαία τιμωρία για το αίμα μας που χύθηκε τόσο άδικα από τους κατοίκους της γης, τους απίστους και αθέους;
Στίχος 11: Και τότε δόθηκε στον καθέναν απ’ αυτούς, λευκή στολή και αγγελική και τους είπα να αναπαυθούν και να περιμένουν λίγο χρόνο ακόμη, - δηλαδή μερικές χιλιάδες χρόνια, - μέχρι που να συμπληρώσουν τον αριθμό των μαρτύρων και αγίων, οι αδελφοί τους που πρόκειται να μαρτυρήσουν και να θανατωθούν όπως εκείνοι.
Ας σχολιάσουμε αυτούς τους τρείς στίχους. Πολλοί πολεμούν τον χριστιανισμό, και ειδικότερα την Ορθόδοξη Εκκλησία. Σαν λυσσασμένοι λύκοι θέλουν να κατασπαράξουν το σώμα της και να την εξαφανίσουν. Γι’ αυτό και πολλές φορές λασπολογούν ασύστολα εναντίον της.
Γνωρίσαμε εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια πολλούς διωγμούς, εξορίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια, ακόμα και φρικτό θάνατο.
Γνωρίσαμε επίσης διασυρμούς και αιματοχυσίες, ουκ ολίγους.
Εν τούτοις πολλοί από τους Ορθοδόξους Χριστιανούς με ευχαρίστηση οδηγούνται σαν άκακα πρόβατα στη σφαγή, στο μαρτύριο και στο θάνατο. Άλλωστε είναι η πιο ευάρεστη θυσία για το Χριστό, το Σωτήρα και Λυτρωτή μας.
Όμως ο κάθε Άγιος στον ουρανό, είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με όνομα, με τιμή και δόξα. Έτσι και ο καθένας από μας είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με το μικρό του όνομα που το πήρε στην βάπτισή του. Στερείται όμως, όπως και όλοι μας ως χριστιανοί, της Θείας λαμπρότητος και της δόξης του ουρανού. Διότι είμαστε αμαρτωλοί. Πολύ αμαρτωλοί. Όμως παλεύουμε. Αγωνιζόμαστε. Και μπροστά μας, όσο θα ζήσουμε πάνω στη γη, ας το μάθουμε καλά, μας περιμένει σκληρός αγώνας για την ομολογία της πίστεως στο Χριστό, και για έργα μετανοίας και ταπεινού φρονήματος. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απαλλαγούμε από την τυραννία των παθών και από την χλιαρή και νερόβραστη ζωή μας.
Μένει όμως ένα ερώτημα. Γιατί οι Άγιοι μάρτυρες έβγαλαν φωνή μεγάλη, προς τον ζώντα Τριαδικό Θεό, τον Πανάγιο και Αληθινό; Οι εκφράσεις αυτές των Αγίων μαρτύρων αδελφοί μου, είναι ανθρωποπαθείς, με προφητικές προεκτάσεις και σε λειτουργικό χρόνο. Βλέποντας λοιπόν οι Άγιοι απ’ τον ουρανό την αδικία και τον πόλεμο εις βάρος της Εκκλησίας του Χριστού, και στα πιστά της μέλη, ζητούν, τρόπον τινά, να συντομεύσει ο Θεός την Δικαία Κρίση της Δευτέρας αυτού Παρουσίας, για να αποδοθεί η δικαιοσύνη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, και ειδικότερα για κείνους που εξακολουθούν να ταλαιπωρούν και να βασανίζουν ποικιλοτρόπως τους πιστούς αγωνιζομένους χριστιανούς.
Η αδικία όπως και να το κάνουμε δεν αντέχεται από κανέναν. Ακόμα και για μας τους σημερινούς χριστιανούς, τα φτωχαδάκια, τα νερόβραστα φτωχαδάκια, αν μας ρωτούσε ο Θεός τι να κάμει με τον κόσμο της αδικίας, θα του λέγαμε να βάλει το συντομότερο ένα τέλος.

Η προαιώνια όμως βουλή του Θεού, έχει άλλα σχέδια. Σχέδια λυτρωτικά, σχέδια σωτήρια. Σχέδια που αποβλέπουν στον αγιασμό και στην θέωση του όλου ανθρώπου.
Ο Θεός γνωρίζει ότι εις τους αιώνες που θα ακολουθήσουν θα υπάρξουν και πάμπολλοι χριστιανοί που θα βαδίσουν στα χνάρια και στο παράδειγμα όλων εκείνων των Αγίων Μαρτύρων, των ενδεδυμένων με λευκές στολές, και των ευρισκομένων κάτω από το υπερουράνιο θυσιαστήριο, όπως μας βεβαιώνει το κείμενο, και οι οποίοι χριστιανοί θα μαρτυρήσουν και αυτοί. Αν όχι με σφαγή και βασανιστήρια, όμως οπωσδήποτε με μαρτύριο συνειδησιακό. Θα χύνεται δηλαδή το αίμα, αλλά θα είναι το εσωτερικό αίμα της καρδιάς, ο βαθύς πόνος.
Οι σωστοί χριστιανοί ακολουθούν αγόγγυστα τα χνάρια των αγίων, υποφέρουν στη ζωή, μαρτυρούν από την αδικία, βασανίζονται από την πρόκληση και την χυδαιότητα των ανθρώπων που τους περιβάλλουν. Παραμένουν όμως όρθιοι, αμετακίνητοι στην πίστη του Χριστού την Αγία. Δίνουν καθημερινά το αίμα της καρδιάς τους και έτσι λαμβάνουν Πνεύμα και Θεία Χάρη. «Δός αίμα και λάβε Πνεύμα», μας λένε και μας βεβαιώνουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Οι σημερινοί όμως Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είμαστε νερόβραστοι και καλοπερασάκηδες, και πρώτος εγώ, δεν το κρύβω, δεν θέλουμε να χάσουμε τις ανέσεις μας, δεν θέλουμε να έχουμε στεναχώριες και θλίψεις, βάσανα και χίλιες δυο άλλες πίκρες με τις οποίες ποτιζόμαστε κάθε μέρα.
Η ζωή μας κοντά στο Χριστό και στους Αγίους δεν είναι έτσι. Πρέπει να ματώσεις. Και συ να ματώσεις, και συ να ματώσεις, και συ να ταπεινωθείς. Πρέπει να σπάσεις το απόστημα των παθών σου. Αν δεν ματώσεις δεν σώζεσαι. Είναι λόγια του Αγίου Συμεών του Νέου του Θεολόγου.
Αν δεν ματώσουμε λοιπόν, και δεν πονέσουμε στο βάθος της καρδιάς μας, δεν φεύγουν από μέσα μας πάθη και αδυναμίες. Ο καταραμένος εγωισμός μας και η καταραμένη υπερηφάνεια, είναι κολλημένα με το πετσί μας. Ο σκληρός εαυτός μας είναι μια αδιάκοπη πηγή αμαρτίας, μια ανοιχτή πληγή αμαρτίας που διαρκώς ξερνά πύον, το πύον από κακίες, πονηρίες, αισχρότητες, αδικίες, μικρότητες και αμέτρητο άλλο πλήθος παθών και κακιών όλα μαζί έχουν κολλήσει πάνω στην καρδιά μας σαν τα πλέον καταστρεπτικά παράσιτα και μικρόβια.
Αλλά ο γιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Χριστός μας, που θέλει το καλό μας και που θέλει τη σωτηρία μας, μας σπρώχνει πότε από δω και πότε από κει, μας ζουλάει τρόπον τινά, μέχρι να σπάσει το απόστημα αυτό της αμαρτίας. Και με το φάρμακο της αληθινής μετανοίας και Θείας Κοινωνίας να μας απελευθερώσει απ’ το κακό, να μας αγιάσει, να μας θεώσει. Αυτό το στρίμωγμα που μας κάνει ο Θεός, αυτό είναι και η σωτηρία μας.
Οι πατέρες της Εκκλησίας μας και δη ο Άγιος Ισαάκ, βεβαιώνουν ότι ουδείς ανήλθε εν τω ουρανώ μετά ανέσεως. Κανένας δηλαδή δεν μπαίνει στον Παράδεισο με την καλοπέραση. Οι σημερινοί όμως χριστιανοί, και μείς μαζί, είμαστε άνθρωποι της ανέσεως, του βολέματος, της καλοπέρασης, επαναλαμβάνω, και της ανάπαυσης. Και έτσι προσπαθούμε να βολέψουμε και το Ευαγγέλιο. Το βλέπουμε και το συζητάμε, πόσο με τις δικαιολογίες θέλουμε έτσι το Ευαγγέλιο εκεί στην Ιερά Εξομολόγηση ιδίως να το κόψουμε και να το ράψουμε στα μέτρα μας, και πάνω απ’ όλα – υπάρχουν και τέτοιοι - να δώσουμε και ένα πιστοποιητικό στον εαυτό μας, με την σφραγίδα δήθεν του Ευαγγελίου, ότι είμαστε και καλοί χριστιανοί. Εγώ λέει, πάτερ, είμαι καλός χριστιανός. Προσπαθούμε να νομιμοποιήσουμε τη νοθευμένη αυτή κατάσταση ξεγελώντας εαυτούς και αλλήλους, και έτσι να βάζουμε και πάνω μας και μπροστά μας αν θέλετε και πίσω μας, μια μεγάλη ετικέτα, μια μεγάλη ταμπέλα που να λέει «Καλός Χριστιανός».
Όχι! Δεν είμαστε καλοί χριστιανοί. Δεν είμαστε και καλοί ποιμένες. Δεν είμαστε και καλοί ιερείς. Όχι δεν είμαστε. Και αν ήμασταν, πάλι αυτό δεν θάφτανε διότι πρέπει να γίνουμε άγιοι, όσιοι, μάρτυρες και κατά χάριν Θεοί. Πρέπει να ματώνουμε κάθε μέρα, και επειδή αυτό δεν μας αρέσει, όπως και να το κάνουμε δεν μας αρέσει, τουλάχιστον ας κλαίμε τα χάλια μας – και αυτό είναι κάτι.
Η πορεία μας όμως είναι μία: Οι λευκές στολές των Αγίων μαρτύρων. Και είναι λευκές, γιατί πλύθηκαν μέσα στο αίμα τους, που το έχυσαν για την αγάπη του Χριστού.
Είδαμε προηγουμένως, στο στίχο 11 του 6ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως ότι ο Θεός ζητάει από τους Αγίους μάρτυρας της θριαμβεύουσας Εκκλησίας να περιμένουν μακροθυμώντας μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμη, για να συμπληρωθεί ο αριθμός των Αγίων, από τους εν γη αγωνιζομένους πιστούς Ορθοδόξους Χριστιανούς, που υπομένουν αγόγγυστα και με πολλή αγάπη και υπομονή το αναίμακτο μαρτύριο της συνειδήσεως. Και / ή πολύ πιθανόν να υποστούν πολλοί απ’ αυτούς και μαρτυρικό θάνατο. Είτε από φανατικούς αλλοθρήσκους και αιρετικούς είτε και απ’ αυτόν ακόμα τον Αντίχριστο. Πιστεύω πως θα το θέλαμε όλοι μας και πρώτος εγώ, να βρεθούμε κοντά κοντά στο χορό των Αγίων, που τώρα προαπολαμβάνουν τη χαρά του Παραδείσου.
Είμαστε όμως έτοιμοι για να χύνουμε κάθε μέρα το αίμα της καρδιάς μας για την αγάπη του Χριστού; Έχουμε ταπεινό φρόνημα; Μετανοούμε καθημερινώς με συντετριμμένη την καρδιά, μακροθυμούμε προς όλους εν αγάπη; Υπομένουμε αγόγγυστα και ολοπρόθυμα τις θλίψεις της ζωής; Έχουμε ζωντανή πίστη; Κάνουμε νηστεία πνευματική; Χαλιναγωγούμε τα πάθη μας και ιδιαιτέρως τη γλωσσίτσα μας που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει και τα μάτια μας; Έχουμε καλούς λογισμούς; Και αν έχουμε κακούς, τους μετατρέπουμε, τους εμβολιάζουμε σε καλούς; Τους καλλιεργούμε καθημερινά για να μην πέφτουμε στην κατάκριση; Ένα άλλο: προσευχόμαστε τακτικά; Προσευχόμαστε αδιαλείπτως που είναι και εντολή του Αποστόλου Παύλου; Έχουμε αγωνία για τη σωτηρίας της ψυχής μας; Ξαναρωτώ: Έχουμε αγωνία για τη σωτηρία της ψυχής μας, ναι ή όχι; Εάν ναι, κερδίσαμε τον Παράδεισο δωρεάν! Διότι τίποτε από τα έργα μας δεν είναι δικό μας. Τα πάντα είναι του Θεού, μόνο η αμαρτία είναι δική μας. Εάν ναι, αν δηλαδή έχουμε αγωνία για τη σωτηρία της ψυχής μας, είμαστε από τώρα κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών. Κληρονόμοι και συγκληρονόμοι Ιησού Χριστού. Και αυτό δωρεάν. Δυνάμει της θυσίας του Παναγίου Αίματος που έχυσε Εκείνος πάνω στο Γολγοθά.
Αυτόν τον Παράδεισο και αυτήν την κληρονομιά
την εύχομαι σε όλους σας με όλη μου την καρδιά
αλλά και σεις με τη σειρά σας να το εύχεσθε κάθε μέρα για μένα,
διότι το χρειάζομαι,
το έχω απόλυτη ανάγκη,
Αμήν.

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2001

Όλα για την αγάπη του Θεού (συνέχεια των διαπροσωπικών σχέσεων και ανάλυσις του ΣΤ'κεφα. στίχοι 9 .1 της Αποκαλύψεως)



171 α
Κυρ. 14.10.2001

photo
Είπαμε αδελφοί μου στα περασμένα τρία κηρύγματά μας, ότι για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, πρότυπό μας είναι η Αγία Τριάδα.
Αυτό ισχύει κυρίως στις σχέσεις μεταξύ μας, και ειδικότερα στις σχέσεις μεταξύ των δύο συζύγων, των γονέων προς τα παιδιά, των παιδιών προς τους γονείς, των αδελφών μεταξύ τους και τέλος στις σχέσεις προς τα πεθερικά και τους λοιπούς συγγενείς.
Αυτή η αγιασμένη σχέσις δεν υπάρχει και αυτό το αποδεικνύει η τραγικότητα μέσα στην οποίαν ζούμε σήμερα όλοι μας.
Είμαστε μεν χριστιανοί αλλά όλοι μας γεμάτοι από πάθη. Είμαστε όλοι Ορθόδοξοι χριστιανοί αλλά πολύ πολύ εγωιστές, φίλαυτοι. Συνήθως είμαστε κλεισμένοι στο καβούκι μας. Θέλουμε να είμαστε μόνον ο εαυτούλης μας και κανένας άλλος. Σκεπτόμαστε μόνον τον εαυτό μας, τη βολή μας και την ανάπαυσή μας. Πως θα αναπαύσουμε το κορμί, τις αισθήσεις, τις ηδονές, την τσέπη μας και ούτω κάθε εξής. Ζούμε με την βεβαιότητα – άλλο αυτό τούτο – ότι πάντοτε εμείς έχουμε το δίκαιο, και όλοι οι άλλοι έχουν άδικο. Εμείς διαρκώς αδικούμεθα και εμείς είμαστε τα θύματα. Άλλοι φταίνε και ποτέ εμείς. Άλλοι θέλουν το κακό μας και μείς όχι. Ευχόμαστε όμως συνήθως να το βρουν απ’ το Θεό, με την ευγενική δηλαδή λεγομένη κατάρα. Όταν λέμε «να το βρεις απ’ το Θεό», καταριόμαστε. Οι άλλοι είναι αυτοί που δεν μας καταλαβαίνουν ποτέ, αλλά και μείς όμως αδιαφορούμε. Άσε πάλι που πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Ο Νεοέλληνας σημερινός Χριστιανός είναι ο ξερόλας.
Οι νοσηρές αυτές καταστάσεις αδελφοί μου αλλά και άλλες πολλές, μας έχουν επηρεάσει όλους, άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Και το φοβερότερο μικρόβιο, το πλέον θανατηφόρο είναι ο εγωισμός. Απ’ αυτόν όλα τα πάθη και απ’ αυτόν όλα τα δεινά. Και μέσα στην οικογένεια και στις σχέσεις μεταξύ μας, και στην κοινωνία, και στα έθνη και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ο Θεός χριστιανοί μου ίδρυσε την Εκκλησία Του την ημέρα της Πεντηκοστής που είναι συγχρόνως και Σώμα Χριστού. Και σαν Σώμα δικό Του, θα σωθεί, δεν θα χαθεί ποτέ η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, διότι και «πύλαι Αδου ου κατισχύσουσιν αυτής». Η Εκκλησία λοιπόν σαν Σώμα Χριστού είναι και λέγεται «Κιβωτός σωτηρίας». Όπως μέσα στην Κιβωτό του Νώε εισήλθεν αυτός, η σύζυγός του και τα παιδιά του και εσώθησαν από τον φοβερόν εκείνο κατακλυσμό, έτσι και μείς, όσοι βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτήν την Κιβωτό της Εκκλησίας, είναι δηλαδή μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γνήσια μέλη, με γνησία ζωή, με ακριβή τήρηση των εντολών του Αγίου Θεού, αυτοί και θα σωθούν. Είναι δηλαδή όλοι εκείνοι που έχουν ένα διαρκές πνεύμα μετανοίας.
Ο Θεός όμως πλάθοντας τον άνθρωπον κατ’ εικόνα αυτού, τον έπλασε ως ξεχωριστό πρόσωπο, ως μία ιδιαίτερη ξεχωριστή προσωπικότητα. Ο άνθρωπος δεν είναι ένα αόριστο άτομο με φουσκωμένο τον ατομισμό και τον εγωκεντρισμό του, αλλά με αξία, με τιμή, με υπόληψη.
Τώρα θα μου πείτε που τα βρίσκεις αυτά.
Ακόμα δυστυχώς και ανάμεσα στους χριστιανούς που εκκλησιάζονται, που προσεύχονται, που εξομολογούνται, που κοινωνούν, που διαβάζουν και κανένα βιβλίο πνευματικό πότε πότε, - γεμίσαμε ευτυχώς από βιβλία – τις περισσότερες φορές κινούνται όμως και συμπεριφέρονται πέρα απ’ αυτά που διδάσκει η Εκκλησία, πέρα από αυτά που μελετούν στις Άγιες Γραφές, και πέρα από όσα παραλαμβάνουν απ’ τη μελέτη που κάνουν στα Πατερικά βιβλία. Και συμπεριφέρονται ως εγωιστές, ως συμφεροντολόγοι, ως ιδιοτελείς και ατομιστές. Γι’ αυτό και τα χάλια μας και η διάλυσις των πάντων γύρω γύρω. Όλες οι ηθικές αξίες έχουν τσαλαπατηθεί. Τι επικρατεί; Επικρατεί το δίκαιον του ισχυροτέρου. Η φαυλοκρατία, η αναρχία, ο υλισμός, ο μηδενισμός, ο πανσεξουαλισμός, ο ηδονισμός και μύρια άλλα κακά.
Ο Θεός όμως έπλασε ολόκληρη την ανθρωπότητα ως έναν άνθρωπο και τον κάθε άνθρωπο πρόσωπο ξεχωριστό κατ’ εικόνα Του. Με το μικρό του όνομα που πήρε στο Άγιον Βάπτισμα. Γεώργιος, Κωνσταντίνος, Παύλος, Μαρία, Αικατερίνη, Παρασκευή, Βαρβάρα.
Επανερχόμεθα όμως στην Αγία Τριάδα, αφενός μεν διότι είναι το πρότυπό μας και αφετέρου για να πούμε και τα εξής.
Στην Αγία Τριάδα είναι ένας ο Θεός, - αυτά θα τα επαναλάβουμε πολλές φορές, για να εμπεδωθούν μέσα στην καρδιά μας, γιατί μόνον η καρδιά μας μπορεί να το κάνει αυτό βίωμα, να ζήσει δηλαδή το Θεό όπως ακριβώς είναι: Τριαδικός. Ένας ο Θεός και ταυτόχρονα Τριαδικός, ο Πατήρ ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα, αυτό να γίνει και βίωμά μας. Όμως ο Πατήρ είναι Πατήρ, είναι πρόσωπο Πατήρ και δε συγχέεται ποτέ με τον Υιό. Όσο και αν τα τρία πρόσωπα αυτά είναι Ένας Θεός, εν τούτοις ο Πατήρ δε συγχέεται με τον Υιόν ούτε και με το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός πάλι δε συγχέεται με τον Πατέρα ούτε και με το Άγιον Πνεύμα και το Άγιον Πνεύμα δε συγχέεται με τον Πατέρα και τον Υιόν. Το κάθε πρόσωπο της Αγίας Τριάδος είναι ξεχωριστό πρόσωπο, και για το κάθε πρόσωπο έχει το δικό του έργο και το δικό του υποστατικό ιδίωμα. Τι θα πει αυτό. Θα πει ότι ο Πατέρας γεννά αειδίως, πάντοτε, εις τους αιώνας των αιώνων τον Υιόν και εκπορεύει το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός γεννάται προαιωνίως και αειδίως απ’ τον Πατέρα Του και το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται μόνον εκ του Πατρός και όχι εκ του Υιού όπως υποστηρίζουν κακόδοξα οι παπικοί και ένα σωρό άλλοι αιρετικοί.
Και κάτι άλλο. Ο Υιός και Λόγος του Θεού αυτός και μόνον σαρκώνεται, ο Υιός σαρκώθηκε, όχι ο Πατέρας, ούτε και το Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός είναι αυτός που έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού. Παραταύτα στον τέλειο Θεό, τον Υιόν και Λόγο που ενανθρωπίσθη συνυπήρχαν και ο Πατέρας και το Άγιον Πνεύμα διότι η Τριαδική Θεότης είναι αχώριστος, αμέριστος, αδιαίρετος, είναι ο Ένας Θεός. Όμως μόνον ο Υιός ως πρόσωπο σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος, τέλειος άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού, τέλειος άνθρωπος, χωρίς βέβαια να παύσει συγχρόνως να είναι και τέλειος Θεός. Καμία σύγχυσις ανάμεσα στις δύο φύσεις. Και καμία σύγχυσις στα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, όταν αυτά αλληλοπεριχωρούνται μεταξύ τους όπως το αναλύσαμε την περασμένη Κυριακή. Που σημαίνει δηλαδή ότι εγώ πρέπει και οφείλω να μπω μέσα στην καρδιά σου. Αυτό είναι πρότυπο της Αγίας Τριάδος και αυτό είναι αληθινή αγάπη. Αλλά και συ όμως να μπεις στην καρδιά μου. Παραμένοντας και οι δύο ξεχωριστά πρόσωπα που μας ενώνει η κοινωνία της αγάπης που φτάνει μέχρι θυσίαν, μέχρι αίματος, μέχρι Σταυρού.
Έτσι λοιπόν και μείς. Ο καθένας από μας είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο ενώπιον του Θεού. Είναι όμως ξεχωριστό πρόσωπο και μέσα στην οικογένεια ο πατέρας είναι πατέρας, η μητέρα είναι μητέρα, το παιδί είναι παιδί, η κόρη είναι η κόρη και ο γιός είναι γιός. Αλλά και μέσα στην κοινωνία είμεθα ο καθένας μας πρόσωπον χωριστό, έχουμε το επάγγελμά μας, την δουλειά μας και τα λοιπά, αλλά και μέσα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν είμεθα νούμερα, νούμερα πάνε να μας καταντήσουν, μας χαράσσουν εδώ έναν αριθμό για να μην θεωρούμεθα τρομοκράτες και δεν ξέρω τι άλλο θα κάνουν, θα μας κάνουν νούμερα. Θα μας καταργήσουν το προσωπικό μας όνομα, το βαπτιστικό μας, εκεί το πάνε, ΑΝ τους αφήσει ο Θεός. Γι’ αυτό και η Αγία Γραφή μας βεβαιώνει ότι έκαστος θα κριθεί κατά τα έργα του, όπως μας λέγει στη Δευτέρα Προς Κορινθίους Επιστολή του ο Απόστολος Παύλος. Έκαστος. Δε λέγει ότι θα κριθούμε όλοι μαζί, θα εμφανιστούμε ναι όλοι μαζί μπροστά στο θρόνο της κρίσεως, αλλά τελικά ο καθένας θα κριθεί μόνος του, ως ξεχωριστό πρόσωπο και σύμφωνα με τα έργα του.
Παραδείγματος χάριν, αν ο καθένας από μας καταπολεμούσε τα πάθη του και πόσο, και ιδιαιτέρως αν καταπολεμούσε καθημερινά τον εγωισμό του, αν είχε αληθινή μετάνοια, αν είχε ζωντανή πίστη και πνεύμα ομολογίας στο Χριστό, αν συμμετείχε στα μυστήρια με φόβον Θεού. Αν είχε ταπεινό φρόνημα και συντετριμμένη καρδία. Αν ήτο πράος, αν ήτο ελεήμων, αν συγχωρούσε με όλη του την καρδιά τους εχθρούς του και αυτούς που τον αδικούσαν, δηλαδή αν ήτο ανεξίκακος, και τέλος αν είχε αληθινή αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον – «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου, εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος και διανοίας», τέτοια αγάπη θέλει και από μας ο Θεός.
Ο καθένας λοιπόν θα σωθεί ξεχωριστά γιατί είναι πρόσωπο ένα και μοναδικό, πλασμένο κατ’ εικόνα Θεού. Δεν μας ενδιαφέρουν τι κάνουν οι άλλοι. Προσέξτε το αυτό. Δεν μας ενδιαφέρουν τι κάνουν οι άλλοι. Αν είναι βλάσφημοι, άπιστοι, άθεοι, κλέφτες, άδικοι, πλεονέκτες, πόρνοι, φθονεροί, εγωιστές, φονιάδες, δηλοί, μνησίκακοι και τόσα άλλα και τόσα άλλα.
Ο καθένας θα κριθεί χωριστά και όχι εμείς γι’ αυτούς, αλλά ούτε και αυτοί για μας. Εμείς θα βλέπουμε μόνον τις δικές μας αμαρτίες και όχι τι κάνουν οι γύρω μας, οι συγγενείς και οι φίλοι, τα πεθερικά και οι γνωστοί, τι κάνουν οι παπάδες και οι δεσποτάδες, αλλά εμείς τι κάνουμε. Και αν εγώ πεθάνω σήμερα θα κριθώ για το τι έκανα μέχρι αυτή τη στιγμή της ζωής μου. Και αν για όλα αυτά όσα έχω κάνει, έχω σκεφτεί και έχω πει, έχω στάξει κανένα δάκρυ μετανοίας. Αποκλειστικά και μόνον εγώ θα κριθώ χωρίς δικηγόρο. Εκεί μπροστά στο φοβερό Κρίμα του Αγίου Θεού, Κρίμα το ονομάζουμε. Διότι είναι Κρίμα. Διότι θα ακουστεί και η φωνή εκείνη η οποία θα πει «υπάγετε απ’ εμού κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένω τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού».
Πολλές φορές διαμαρτυρόμαστε και αγανακτούμε για όση βρωμιά βλέπουμε γύρω μας, για το ηθικό κατρακύλισμα που πήρε η κοινωνία μας, που πολλές φορές με το οργανωμένο κακό παρασύρει και αυτά τα παιδιά μας, αλλά μικρούς και μεγάλους, και γέρους και νέους, και άντρες και γυναίκες και παιδιά στην ηθική διαφθορά στη σαρκολατρεία και ειδικά στην απιστία. Και θέλουμε να μπει ένα τέλος. Να κατέβει επιτέλους ο Θεός και να βάλει σε όλα αυτά ένα φρένο, ή να μας κάψει τελικά όλους, ή «να τους κάψει» όπως λέμε. Όλους θα μας κάψει αφού όλοι μας είμαστε αμετανόητοι αμαρτωλοί και αδιόρθωτοι εγωιστές.
Αυτό μου θυμίζει ένα σχετικό χωρίο της Αποκαλύψεως, - ξέρετε υπάρχει μέσα στην Αποκάλυψη αυτό όπου βλέπουμε τους αγίους στον ουρανό να διαμαρτύρονται και μάλιστα όλοι εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους μέσα σε φρικτά βασανιστήρια, και που βρίσκονται τώρα κοντά στο Θεό, όχι μόνον αυτοί που είναι σεσωσμένοι, αλλά και που είναι πλημμυρισμένοι μέσα σε δόξα πολλή. Και μέσα σε αυτήν την θεϊκή τους λαμπρότητα ανυπομονούν τρόπον τινά, αν υπάρχει ανυπομονησία, δεν υπάρχει, αλλά το λέμε έτσι ανθρωποπαθώς, ανυπομονούν τρόπον τινά για το πότε ο Θεός ο Άγιος και αληθινός, - έτσι γράφει μέσα η Αποκάλυψη, - για το πότε ο Θεός ο Άγιος και αληθινός θα τιμωρήσει όλην αυτήν την διάχυτη και ανεξέλεγκτη κακία των ανθρώπων που μετέβαλαν τις ανθρώπινε ς κοινωνίες σε ζούγκλα αδηφάγων, που ο ένας τρώει τον άλλον, που τον τσαλαπατά, που τον ξευτελίζει, που τον αδικεί, που τον διαλύει, που τον ατιμάζει, που τον σκοτώνει τέλος. Στο κομμάτι όμως αυτό της Αποκαλύψεως θα επανέλθουμε την ερχομένη Κυριακή σαν συνέχεια αυτής,
Αμήν.

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2001

Η Παναγία Τριάδα πρότυπον της οικογένειας, των προσωπικών και κοινωνικών μας σχέσεων, 3o κήρυγμα



170 γ
Κυρ. 7.10.2001

photo
Συνοψίζοντας τα δυο περασμένα κηρύγματά μας, επαναλαμβάνουμε χριστιανοί μου, ότι πρότυπο για τις οικογένειες όλων των χριστιανών είναι η Αγία Τριάδα. Και αυτό διότι ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεόν κατ’ εικόνα αυτού και καθ’ ομοίωσιν.
Ο Θεός όμως είναι Τριαδικός. Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα. Τρία πρόσωπα, αλλά ένας Θεός. Άρα ο άνθρωπος και ειδικότερα ο Ορθόδοξος Χριστιανός που είναι βαπτισμένος στο όνομα της Τριαδικής Θεότητος, είναι και κατ’ εικόνα αυτής. Κατ’ εικόνα δηλαδή της Αγίας Τριάδος. Και αφού αυτό ισχύει για τον κάθε χριστιανό, άρα ισχύει και για την οικογένειά του. Τον πατέρα, την μητέρα και τα παιδιά του. Έτσι η Ορθόδοξη Χριστιανική οικογένεια έχει για πρότυπό της, την Αγία Τριάδα, τον Ένα Τριαδικό Θεό.
Τα πρόσωπα όμως της Αγίας Τριάδος όπως είπαμε, έχουν μία γνώμη, μία θέληση και παίρνουν πάντοτε την ίδια απόφαση. Ο Θεός αγάπη εστί μας λέγει η Αγία Γραφή, γι’ αυτό και η κοινωνία της αγάπης μεταξύ των προσώπων της Αγίας Τριάδος είναι πάντοτε αδιαίρετη και ασύγχυτη.
Και εδώ βρίσκεται το πρόβλημά μας. Διότι είτε σαν μεμονωμένα πρόσωπα, είτε σαν οικογένειες είμαστε διαλελυμένοι, επικρατούν τα πάθη και πάνω απ’ όλα ο εγωισμός.
Γιορτάζουμε τους Αγίους της Εκκλησίας μας, αλλά δεν τους μοιάζουμε.
Λέμε ότι πιστεύουμε στον Χριστό, αλλά δεν τον ακολουθούμε.
Λέμε ότι αγαπάμε τον Θεό, αλλά δεν τηρούμε τις εντολές του.
Έτσι δεν έχουμε την ίδια γνώμη με τον Θεό, ούτε και το ίδιο θέλημα. Διότι δεν το τηρούμε. Και πολύ περισσότερο βέβαια οι αποφάσεις που παίρνουμε δεν είναι συνήθως αποφάσεις που θα έπαιρνε ο Θεός για λογαριασμό μας.
Η διδασκαλία όμως του Ευαγγελίου, δηλαδή της Ορθοδόξου πίστεώς μας, αποβλέπει στο πως η προσωπική και ατομική μας ζωή, η κοινωνική και επαγγελματική μας ζωή, και ιδιαιτέρως η οικογενειακή μας ζωή οφείλεται να στηρίζεται πάνω στην Αγία Τριάδα.
Οι σχέσεις μας δηλαδή ως πρόσωπα μέσα στην ίδια οικογένεια, αλλά και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις με τον οποιοδήποτε πλησίον και προπαντός μεταξύ μας, μεταξύ των χριστιανών, μεταξύ των χριστιανών εκείνων που έχουν μάλιστα και τον ίδιο πνευματικό και καυχιόνται γι’ αυτόν, να θεμελιώνονται αυτές οι σχέσεις και να αναπτύσσονται κατά το πρότυπον της ζωής της Αγίας Τριάδος. Και το τονίσαμε αυτό δυστυχώς, διότι στην πράξη, ΔΕΝ βιώνεται απ’ όλους τους χριστιανούς. Και αυτό επαναλαμβάνω οφείλεται στα διάφορα πάθη που μας βασανίζουν και προπαντός και πάνω απ’ όλα ο εγωισμός.

Προχωρώντας όμως, θα τονίσουμε και μία άλλη ιδιότητα της Αγίας Τριάδος, η οποία μας ενδιαφέρει για το θέμα που αναπτύσσουμε για τρίτη συνεχή Κυριακή. Και αυτή είναι η αλληλοπεριχώρησις. Τι σημαίνει αυτό; Το κάθε πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ενώ είναι ξεχωριστό, με τα ιδιαίτερα υποστατικά αυτού ιδιώματα, και είπαμε αρκετά την προπερασμένη Κυριακή, εν τούτοις το ένα πρόσωπο ΔΙΝΕΤΑΙ στο άλλο. Σαν να είναι μέσα στο άλλο. Δεν ξέρω πως αλλιώς θα το πω, - οι εκφράσεις μου θα είναι πάντοτε ανθρωποπαθείς.
Ο Πατήρ είναι μέσα στον Υιό και μέσα στο Άγιον Πνεύμα. Ο Υιός είναι ΜΕΣΑ στον Πατέρα και μέσα στο Άγιον Πνεύμα. Και το Άγιον Πνεύμα είναι μέσα στον Πατέρα και μέσα στον Υιό. Χωράει δηλαδή το ένα πρόσωπο μέσα στο άλλο.
Και αυτό δε γίνεται από ανάγκη. Όχι, διότι ο Θεός είναι ανενδεής. Δεν έχει ανάγκη από κανέναν και από τίποτα. Απλά είναι η φύσις των προσώπων αυτή. Και αυτό στη θεολογική μας γλώσσα λέγεται αλληλοπεριχώρησις. Είναι δηλαδή η κοινωνία της αγάπης. Γι’ αυτό και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης το τονίζει και το βεβαιώνει ότι ο Θεός αγάπη εστί.
Από αγάπη λοιπόν το ένα πρόσωπο δίνεται στο άλλο, και χωράει μέσα σ’ αυτό. Εγώ να χωρώ μέσα στη δική σου καρδιά και στη δική σου, και συ, και συ να χωράς μέσ’ τη δική μου. Και η δική σου να χωράει μέσ’ τη δική του, και η δική σου πάλι μέσα στη δική της και ούτω καθεξής.
Η ενότητα αυτής της αγάπης είναι αδιαίρετη και ασύγχυτη. Και επιπλέον η αλληλοπεριχώρησις δεν καταργεί το πρόσωπο. Το να μπαίνω εγώ μέσα σε σένα και συ μέσα σε μένα, αυτό γίνεται εξ ονόματος της αγάπης, διότι ο ένας προσφέρεται στον άλλο. Ο Υιός είναι μέσα στον Πατέρα, αλλά είναι όλος Θεός. Ο Υιός είναι μέσα στον Πατέρα και μέσα στο Άγιον Πνεύμα. Το Άγιον Πνεύμα είναι μέσα στον Υιό και μέσα στον Πατέρα, αλλά είναι όλος Θεός. Ο Πατήρ είναι μέσα στον Υιό, όπως είναι και μέσα στο Άγιον Πνεύμα, αλλά είναι όλος Θεός, όλος Θεός. Ένας όμως Θεός, - αλλά Τριαδικός.
Δεν καταργείται το δικό μου το πρόσωπο όταν θα μπω μέσα στην καρδιά σου. Ούτε και συ καταργείσαι σαν πρόσωπο όταν μπεις μέσα στην καρδιά μου. Αποτέλεσμα λοιπόν αυτής της κοινωνίας της αγάπης είναι να βγαίνει ο Θεός απ’ τον εαυτόν Του ως αγάπη. Καρπός δε αυτής της αγαπητικής εξόδου είναι η δημιουργία της πλάσης. Είναι η δημιουργία του σύμπαντος κόσμου, ορατού και αοράτου, υλικού και πνευματικού, αγγέλων και ανθρώπων.
Τον άνθρωπο όμως τον έπλασε κατ’ εικόνα αυτού και καθ’ ομοίωση. Γι’ αυτό και ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο κάθε χριστιανός οφείλει και πρέπει να κάμει το έργο της Αγίας Τριάδος. Το είπαμε, να αγαπά. Τον Θεόν εξ όλης ψυχής, καρδίας, ισχύος και διανοίας, και τον πλησίον ως σεαυτόν. Σαν τον εαυτόν Του.
Και όπως ο Θεός ως πρόσωπο, δίνεται συνεχώς προς το άλλο πρόσωπο αγάπη και χωράει μέσα σ’ αυτό, παραμένοντας πρόσωπο και τέλειος Θεός, και όπως συνεχώς δίνει αγάπη και δεν ζητάει ποτέ, άρα και ο χριστιανός ως εικόνα Θεού οφείλει συνεχώς να δίνει αγάπη. Να βγαίνει προς τους άλλους. Να αγαπά τους άλλους ανιδιοτελώς. Να προσφέρεται και να αλληλοπεριχωρείται. Πρώτα με τον σύντροφό του, τον άντρα ή την γυναίκα, και ύστερα με τα παιδιά της οικογενείας του.
Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι από μας τους χριστιανούς ζητάμε και απαιτούμε να μας αγαπούν και να μας χαϊδεύουν όλοι, χωρίς όμως εμείς να την δίνουμε αυτή την αγάπη ποτέ. Και αν φανεί κάποτε ότι δίνουμε κάτι, που μοιάζει με αγάπη, που μοιάζει, και αυτή την δίνουμε με ιδιοτέλεια, συμφεροντολογικά και εγωιστικά.
Όταν όμως σου δίνω λίγα ψίχουλα αγάπης, και αυτό το κάνω για να απαιτήσω τα πολλά, αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να θεριεύουν τα πάθη μέσα μας και προπαντός ο εγωισμός. Γι’ αυτό και γύρω μας επικρατεί ένας άκρατος φιλοτομαρισμός. Ο καθένας σκέπτεται μόνον τον εαυτόν του και ποτέ τον άλλον. Δεν μπαίνει στην θέση του άλλου. Δεν τον κάνει αυτόν τον κόπο.
Εγωισμός λοιπόν. Εγωκεντρισμός, εγωλατρία, τι άλλο να πω δεν ξέρω. Να μη χάσουμε τη βολή μας. Την ανάπαυσή μας… Τα αγαθά μας, τη θεσούλα μας.. Έχουμε ξεχάσει αυτό που είπε ο Θεός: «Μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». Που σημαίνει ότι μεγαλύτερη ευτυχία για τον άνθρωπο είναι να δίνει παρά να παίρνει. Τι είπε το Αποστολικόν Ανάγνωσμα σήμερα; «Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός». Και αυτή η ρήσις του Θεού είναι ακατανόητη για τον σημερινό άνθρωπο της απληστίας και της καλοπέρασης. Και έτσι παρατηρείται ένα νοσηρό φαινόμενο. Θα με ρωτήσετε ποιο. Το ότι οι περισσότεροι από τους χριστιανούς προσέρχονται στην Εκκλησία, προσεύχονται, μελετούν πολλά βιβλία – έχει γίνει επικίνδυνο στις ημέρες μας αυτό, πολλά πνευματικά βιβλία, πολλή φόρτωση στο μυαλό και καμιά πράξη … - νηστεύουν, εξομολογούνται και τόσα άλλα, γιατί κάτι θέλουν από τον Θεό, χωρίς όμως να έχουν την διάθεση της θυσίας για τον Χριστό και τον πλησίον. Δηλαδή να εφαρμόζουν στην πράξη αυτά που μαθαίνουν. Θέλουν να παίρνουν χωρίς να δίνουν. Ποιος αγωνίζεται από μας να αποκτήσει την πραότητα του Χριστού; Κανένας! Ούτε εγώ.
Έχω την υπομονή του Χριστού; Όχι!
Έχω τη μακροθυμία του Χριστού; Όχι.
Έχω την αγάπη του Χριστού που έφθασε μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού; Όχι.
Έχω τη μεγαλοκαρδία Του, που έμπρακτα τη βλέπουμε να συγχωρεί τους σταυρωτάς Του και τον αχάριστο λαό; Όχι.
Ε τότε τι έχω; Τίποτα δεν έχω. Μα τι είμαι τέλος πάντων; «Κύμβαλον αλαλάζον». Άνθρωπος των λόγων και όχι των έργων. Δεν είμαστε τίποτα. Καμιά αρετή του Θεανθρώπου και Σωτήρος ημών Κυρίου Ιησού Χριστού δεν την καλλιεργούμε όπως αυτός την δίδαξε με τη ζωή Του. Και συ, και συ, και συ, και ’γω μαζί και όλοι μας έχουμε την ακλόνητη πίστη – δεν θα αναφέρω μεγάλους Αγίους, μια μικρή Αγία, μικρούλα στην ηλικία – την πίστη της Αγίας Μαρίνας που ήταν δεκατεσσάρων ετών και που έπιασε μέσα στη φυλακή και αυτόν τον διάβολο απ’ τα κέρατα και τον έσπασε πάνω στον τοίχο; Τον έκανε κομμάτια;
Αυτήν την πίστη την έχουμε; Όχι!
Έχουμε την πίστη της δεκαοχτάχρονης Αγίας Βαρβάρας που αψήφησε τον πατέρα της, τα πλούτη της, τα νιάτα της, τους τίτλους τιμής γιατι θα γινόταν και πριγκίπισσα, για την αγάπη του Χριστού; Εμείς την έχουμε αυτήν την αυταπάρνηση; Όχι, δεν την έχουμε!
Κι ύστερα λέμε ότι αγαπάμε το Θεό, την Παναγία, τους Αγίους, τους Οσίους… Κανέναν δεν αγαπάμε! Τον εαυτόν μας αγαπάμε και κανέναν άλλον. Διότι αν τους αγαπούσες εσύ αληθινά, έχει σημασία που το λέω σε δεύτερο πρόσωπο, θα ήσουν και σήμερα και συ ομολογητής και μάρτυρας και δεν θα ερχόσουν στην εξομολόγηση για να κάνεις όλο παράπονα. Αλλά θα έπεφτες στα γόνατα και θα ’κλαιγες και θάλεγες «Ήμαρτον Κύριε εις τον Ουρανόν και ενώπιόν Σου» και αρχίζεις όλο παράπονα, και παράπονα, «Που με κατηγορούν, που με συκοφαντούν, που με πίκραναν, που με φαρμάκωσαν, και που με ’φαγαν με τη γλωσσοφαγιά τους. Η πεθερά μου .. αμάν αμάν ο Θεός να σε φυλάξει… Η Πίξα, η Δείξα, η Τάδε…» τα λένε αυτά. Τα λένε… «Αμ η νύφη μου πάλι… ούτε καλημέρα δεν μας λέει. Τον έκαψε τον καημένο τον γιόκα μου. Αμ τι κακό που είναι αυτό που μας βρήκε με τα κληρονομικά, να μου τρώνε ακούς εκεί πάτερ μου ένα μέτρο απ’ το χωράφι! Να μου τρώνε και το αυλάκι!» Το άλλο: «Εγώ έκανα τα πάντα γι’ αυτούς αλλά που να ακούσω ένα ευχαριστώ!»
Παράπονα, παράπονα, παράπονα, παράπονα και ποτέ συγκεκριμένη ομολογία της αμαρτίας μας. Σχεδόν ποτέ δε λέμε «Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου που επέτρεψες τόσες κατηγορίες, ψευτιές αδικίες, κακίες, αρρώστιες, εγκατάλειψη, προδοσία και λοιπά και λοιπά να πέσουν επάνω μου. Μου αξίζουν, σε ευχαριστώ.
Ο Άγιος Νήφων ξέρετε τι έλεγε; «Σε παρακαλώ Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και Παναχράντου Μητρός Σου και πάντων των Αγίων Σου, μην αφήσεις άνθρωπο να πει καλό λόγο για μένα όσο θα υπάρχω σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο και σ’ αυτήν εδώ τη ζωή». Ο Άγιος έτσι σκέφτεται, έτσι ενεργεί και έτσι προσεύχεται.
Εμείς πάλι; Τρέχουμε από εκκλησία σε εκκλησία, από πνευματικό σε πνευματικό, και από παπά σε παπά και από προσκύνημα σε προσκύνημα για να βρούμε κάποιον να του πούμε τα παράπονά μας! Αμ’ αυτό δεν είναι ζωή της Αγίας Τριάδας! Δεν είναι ζωή κατά το πρότυπον της Αγίας Τριάδας! Αυτό λοιπόν στην πράξη φανερώνει ότι φταίνε μόνον οι άλλοι και ουδέποτε εμείς!
Φθόνος είναι ο εγωισμός, ατομισμός, πάθη και τυραννία παθών. Στους βίους όμως των αγίων και στα γεροντικά βλέπουμε ταπείνωση, ένα διαρκές ταπεινό φρόνημα και πολλή αγάπη. Με αγάπη που ξέρει μόνον να δίνει. Και αυτό διότι η αγάπη των αγίων είναι αγάπη Χριστού, ζωή Χριστού, θυσία Χριστού και μόνον με τέτοια αγάπη αχρηστεύονται και νεκρώνονται όλα τα πάθη, όλες οι κακίες, όλες οι πονηρίες, όλες οι θανάσιμες πτώσεις και αμαρτίες.

Χριστιανέ μου, θέλεις να μην αμαρτάνεις; Μάθε να αγαπάς όπως ο Θεός.
Θέλεις να συντρίψεις τα πάθη σου; Μάθε να αγαπάς όπως ο Θεός.
Θέλεις να είσαι ωφέλιμη / ωφέλιμος, στη γυναίκα σου, στον άνδρα σου, στα παιδιά σου, στους γονείς σου, στα αδέλφια σου, και γενικά στον πλησίον σου και στην οικογένειά σου; Μάθε να αγαπάς όπως αγαπά ο Θεός!
Θέλεις να σωθείς; (Να πω το τελευταίο – να μην πούμε άλλο) Μάθε να αγαπάς όπως αγαπά ο Θεός!
Αγάπα θεϊκά και κάνε ό,τι θέλει.
Αυτώ τω εν Τριάδι Θεώ πάσα δόξα τιμή και προσκύνησις,
τώρα και πάντοτε, και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων,
Αμήν.