Το site που επιμελείται ο Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Αμφιάλης Κερατσινίου: https://agiavarvaramfialis.gr



Κυριακή 23 Μαΐου 2004

Η αποκάλυψις του ονόματος του Θεού, δηλ. της φύσεώς Του



Κυρ. Αγ. Πατέρων 2004

«Εφανέρωσά Σου το όνομα τοις ανθρώποις, ους δέδωκάς μοι εκ του κόσμου, Σοι ήσαν και εμοι αυτούς δέδωκας και τον λόγον σου τετηρήκασιν», από την Αρχιερατική Προσευχή του Κυρίου μας, που ακούσαμε ως Ευαγγελικό Ανάγνωσμα σήμερα.
Ολόκληρη η προσευχή αυτή αναφέρεται στο δέκατο έβδομο κεφάλαιον του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου.
Αυτός ο στίχος, έξι, τι μας λέγει; «Εφανέρωσα το όνομά Σου στους ανθρώπους, τους οποίους Συ πήρες από τον κόσμο και μου τους έδωσες ως μαθητάς μου. Ήσαν δικοί σου, σύμφωνα με την αγαθή διάθεση και προαίρεση που είχαν, και Συ μου τους έδωσες σε μένα και αυτοί ετήρησαν τον λόγον Σου».
«Εφανέρωσά Σου το όνομα», έκαμα φανερό το όνομά Σου, απεκάλυψα το όνομά Σου.
Πουθενά όμως μέσα στην Αγία Γραφή δεν φαίνεται ο Θεός να έχει όνομα. Ο Θεός είναι ανονόμαστος. Και όταν ακόμα ο Μωυσής στην φλεγομένη βάτο ρώτησε τον Θεόν «και όταν με ρωτήσουν ποιος Σε απέστειλε, ποιος σε κατέστησε αρχηγό και εκπρόσωπο όλων των σκλαβωμένων συμπατριωτών σου στην Αίγυπτο, τι θα τους απαντήσω»; Και ο Θεός λέγει στο Μωυσή: «θα τους πείς ότι ο Ων με απέστειλε».
Τι θα πεί «ο Ων»; Ο πάντοτε Υπάρχων. Δεν είπεν ο Θεός όνομα, αλλά απεκάλυψε την φύση Του όταν είπε «ο Ων», ο πάντοτε Υπάρχων, ο προαιώνιος Θεός απεκάλυψε την φύση Του, είναι ο πάντοτε Υπάρχων. Στην Εβραϊκή γλώσσα αποδίδεται στο κείμενο με την λέξη Γιαχβέ. Αλλά το Γιαχβέ όμως είναι μετοχή του ρήματος «χαγιά» που σημαίνει «ειμί». Όπως η μετοχή του Ελληνικού ρήματος ειμί είναι το ων, έτσι και η μετοχή στην Εβραϊκή γλώσσα του ρήματος «χαγιά» είναι το «γιαχβέ». Αυτό το Εβραϊκό «Γιαχβέ», το Ελληνοποίησαν οι αρχηγοί των Χιλιαστών, με πρώτον τον Κάρολο Ρόσελ, το 1872, και το έκαμαν Ιεχωβά, και οι οπαδοί του από τότε ονομάστηκαν Ιεχωβάδες.
Η επίσημος μετάφρασις του Εβραϊκού κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης, που εγένετο από εβδομήντα Έλληνες σοφούς Πατέρας, - και ήσαν άριστοι γνώστες, όχι μόνον της Εβραϊκής γλώσσης αλλά και της Παλαιάς Διαθήκης,- η επίσημος αυτή μετάφρασις αποδίδει σωστά και με ακρίβεια τη λέξη «Γιαχβέ», με την αντίστοιχη Ελληνική λέξη «ο Ων», ο Πάντοτε Υπάρχων.

Αυτό κάμνει και ο Χριστός στην Αρχιερατική Του προσευχή. Μας αποκαλύπτει την φύση του Θεού, μας αποκαλύπτει τον Θεόν Πατέρα. Ολόκληρη η Καινή Διαθήκη και ειδικότερα τα τέσσερα Ευαγγέλια και ακόμα πιο ειδικά το κατά Ιωάννην, μας αποκαλύπτουν την σχέση που έχει ο Χριστός, ως Υιός του Θεού με τον Θεόν Πατέρα. «Εγώ και ο Πατήρ έν εσμέν, ο εωρακώς εμέ εώρακε και τον Πατέρα», και πλήθος άλλα χωρία. Έτσι ο Χριστός μας αποκαλύπτει, και μας φανερώνει ότι είναι ομοούσιος τω Πατρί, έχει δηλαδή την αυτή ουσία, την αυτή φύση, την αυτή ενέργεια και την αυτή θέληση, ο Υιός με τον Πατέρα, και ο Πατέρας με τον Υιόν.
Δεύτερον. Μας απεκάλυψε ότι ο ενανθρωπίσας Υιός και Λόγος του Θεού, είναι ο Χριστός, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Είναι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Μας αποκαλύπτει και μας ομολογεί ότι είναι ο Μεσσίας. «Εγώ είμαι ο λαλών σοι», διαβεβαίωσε στη Σαμαρείτιδα, ότι είναι το φως το αληθινόν. «Εγώ είμαι το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία αλλ’ έξει το φως της ζωής».
Μας αποκαλύπτει ακόμα ότι είναι ο Σωτήρας του κόσμου, αφού «ουκ ήλθε ίνα κρίνει τον κόσμον, αλλ’ ίνα σώσει τον κόσμον». Είναι Υιός του Θεού αλλά και Υιός ανθρώπου. Είναι δε συγχρόνως και Δημιουργός, του σύμπαντος κόσμου, αφού «δι’ Αυτού τα πάντα εγένετο», και «χωρίς Αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν».
Και τρίτον μας αποκαλύπτει και την θεότητα του Αγίου Πνεύματος.

«Εφανέρωσά Σου το όνομα τοις ανθρώποις». Εφανέρωσα και απεκάλυψα το όνομά Σου στους μαθητάς και αποστόλους, τους οποίου Συ μου έδωσες, τους φανέρωσα τη Θεία Σου φύση, «Τους φανέρωσα ότι είσαι Σύ ο Θεός Πατήρ, τους εφανέρωσα ότι ο Ένας Θεός, είναι και Τριαδικός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα.
Ναι χριστιανοί μου, ένας Θεός Τριαδικός, Ένας Θεός που διακρίνεται σε τρία πρόσωπα–υποστάσεις, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Άμα Μονάς, άμα και Τριάς, Τριάς εν Μονάδι και Μονάς εν Τριάδι.

Χριστιανοί μου, αρχίζοντας την μεγάλη Αρχιερατική Του προσευχή, είπεν ο Κύριος, «Εγώ σε εδόξασα επί της γής, και το έργο ετελείωσα ο δέδωκάς μοι», ιδού ποιο είναι το έργον του Χριστού, να μας φανερώσει το όνομα του Θεού, δηλαδή την φύσιν του Θεού, την Τριαδικότητα του Θεού, να μας φανερώσει και τον Πατέρα, και το Πανάγιον Πνεύμα, και να μας αποκαλύψει και ποιος είναι Αυτός ως πρόσωπο, και ποιο είναι το έργον Του. Γι’ αυτό και λέγει, «εγώ με τη ζωή και το έργο μου, σε εδόξασα επί της γης, έκαμα γνωστό το όνομά Σου, γνωστό το όνομά Σου στους ανθρώπους ότι είσαι Θεός Πατέρας, Θεός αληθινός και με τη Σταυρική μου θυσία που θα προσφέρω εκουσίως σε λίγη ώρα ετελείωσα το έργο που μου έδωσες να πραγματοποιήσω. Και τώρα, δόξασέ με Σύ Πάτερ, τώρα που ετελείωσε η επί γης αποστολή μου, δόξασέ με. Δόξασέ με και ως Υιόν ανθρώπων, δόξασε την ανθρωπίνη φύση μου, που σε λίγο θα ατιμάζεται, και θα Σταυρώνεται», και δω σ’ αυτά τα λόγια του Κυρίου που τα’ ακούσαμε και πριν από το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, βλέπουμε να παρακαλεί τον Θεόν Πατέρα, και με την ιδιότητά του, ως μεσίτου μεταξύ Θεού και ανθρώπου, να Τον παρακαλεί να Τον δοξάσει με την ίδια δόξα που απολάμβανε ως ομοούσιος με τον Πατέρα, στους Ουρανούς εις τους αιώνας των αιώνων, αειδίως, πάντοτε.

Εδώ ο Κύριος απαιτεί κατά κάποιον τρόπον, ως Υιός Θεού, και ομοούσιος με τον Πατέρα, την δική Του ουράνια και αιώνια Δόξα, να την έχει αδιαίρετα ενωμένη μαζί του, μαζί με την ανθρώπινη φύση Του, μαζί με το ανθρώπινο σώμα Του, μαζί με την σάρκα Του, αναστημένην εκ νεκρών και αναληφθείσα εν δόξη στους Ουρανούς.

Όλα όσα είπαμε μέχρι τώρα χριστιανοί μου, είναι από τα μεγάλα θαύματα της Ορθοδόξου πίστεώς μας, βεβαιωμένα από την Αγία Γραφή, και κατοχυρωμένα από το δόγμα, από τους κανόνες και από τις αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων, και δη της πρώτης, της οποίας τους τριακοσίους δέκα οκτώ (318) θεοφόρους Πατέρας και Συνέδρους αυτής, σήμερα τιμώμε και εορτάζομε. Αυτοί είπαν το δόγμα και τον κανόνα και καθιέρωσαν ότι ο Υιός, ο Χριστός, είναι ομοούσιος με τον Πατέρα, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού.

Χριστιανοί μου, για να γνωρίσουμε όμως την αποκάλυψη του ονόματος του Θεού, - «εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις», - είμαστε και μείς ανάμεσα σ’ αυτούς. Δηλαδή για να μας φανερώσει και να μας αποκαλύψει, την φύσιν του Θεού ως Θεό Πατέρα και ως Τριαδικόν Θεόν, πρέπει να γνωρίσουμε τον Χριστό. Η γνώσις όμως του Ιησού Χριστού του Θεανθρώπου και Κυρίου, του Σωτήρος και Λυτρωτού, είναι κυρίως βιωματική αποκάλυψις μέσα στην καρδιά μας. Είναι κοινωνία με τον Χριστόν, είναι ένωσις με τον Χριστόν, είναι προσωπική συνάντησις με τον Χριστόν. Αυτή τη στιγμή έχουμε μεταξύ μας μία προσωπική συνάντηση, εγώ με σας και σεις με μένα και σεις μεταξύ σας, η συνάντησις είναι απολύτως προσωπική, πρόσωπο με πρόσωπο, - αυτό επιτυγχάνεται μέσα στο χώρο της καρδιάς του πιστεύοντος χριστιανού.

Για μας λοιπόν τους Ορθοδόξους χριστιανούς, τους ήδη βαπτισθέντας στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, η προσωπική συνάντησις και ένωσις με τον Χριστόν, επιτυγχάνεται και δρομολογείται
κυρίως διά μέσου των σωστικών μυστηρίων, Θείας Κοινωνίας και Ιεράς Εξομολογήσεως.
Δεύτερον, με τα έργα της πίστεως. Πιστεύεις; Δείξον μου την πίστιν σου εκ των έργων σου.
Τρίτον, με την ενεργουμένην αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον, και μάλιστα προς τους εχθρούς.
Τέταρτον, με την τήρηση των Ευαγγελικών εντολών,
Πέμπτον, με την καλλιέργεια των αντιστοίχων αρετών,
Έκτον, με το ταπεινό φρόνημα,
Έβδομον, με την αληθινή μετάνοια,
Όγδοον, με την ομολογίαν του ονόματός του, εν παντί καιρώ και τόπω,
Ένατον, με την συνεχή προσευχή,
Δέκατον, με την μελέτη των Αγίων Γραφών,
Ενδέκατον, με την καταπολέμηση των παθών,
Δωδέκατον με την καθαρότητα στους λογισμούς και την αγνότητα στας αισθήσεις,
και με δυο λόγια με τους πνευματικούς καθημερινούς αγώνες.
Μόνον με αυτούς τους τρόπους και με την χάριν και βοήθειαν του Ιησού Χριστού, θα μας γνωρίζεται και μας αποκαλύπτεται, ο ίδιος ο Χριστός στις καρδιές μας. Διότι Εκείνος μας διαβεβαίωσε ότι ιδού ίσταμαι επί την θύραν και κρούω, χτυπάω την πόρτα της καρδιάς σας, είμαι μπροστά, έξω από την πόρτα αυτή και την χτυπάω, εάν μου ανοίξετε θα εισέλθω και θα δειπνήσω μαζί σας, το Δείπνον της Βασιλείας των Ουρανών. Μου την ανοίγετε; Ας απαντήστε.

Η εν Αγίω Πνεύματι Θεϊκή παρουσία του Χριστού μέσα μας είναι ζωντανή, γι’ αυτό και πλημμυρίζει ο νους από φως, από φως αληθινόν. Ψυχοσωματικά γεμίζουμε από ανυπέρβλητη ειρήνη. Και τότε αυτό που ζούμε και αυτό που βιώνουμε το μεταδίδουμε μυστικά και φανερά σε όλους που είναι γύρω μας.
Είναι η λαμπρότητα του προσώπου,
είναι η καθαρότητα των ματιών,
είναι η αγνότητα του σώματος και των αισθήσεων,
είναι η ηρεμία των μελών.
Όλα πάνω σ’ αυτόν τον ευλογημένον χριστιανόν, όλα μα όλα ομιλούν, όλα βεβαιώνουν και όλα κηρύσσουν, Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, τον Αναστάντα εκ νεκρών και αναληφθέντα εις τους Ουρανούς.
Είναι ο πιστός χριστιανός, που ομιλεί για τον Χριστόν και μόνον με την παρουσίαν του.
Είναι ο πιστός χριστιανός που διακρίνεται απο την απόλυτη υπακοή του στο θέλημα του Αγίου Θεού.
Είναι ένας από τους κατά πρόθεσιν κλητούς.
Είναι ένας από κείνους τους χριστιανούς, τους εκλεκτούς χριστιανούς, που τον λόγον Αυτού τετήρηκεν.
Είναι προβατάκι του Χριστού, αλλά μέσα στη μάντρα Του ασφαλισμένο.
Είναι ο πάσχων αμαρτωλός, αλλά κι ο πάσχων τα θεία.

Είθε χριστιανοί μου να γίνουμε και μείς και ο καθένας μας χωριστά, ο σωζόμενος αμαρτωλός, ο εκλεκτός του Θεού, ο κληρονόμος της Βασιλείας των Ουρανών,
τώρα και πάντοτε και εις τους απεράντους αιώνας των αιώνων,

Αμήν.

Κυριακή 16 Μαΐου 2004

Οι σχέσεις των σωματικών μετά των πνευματικών αισθήσεων της ψυχής



Κυριακή του Τυφλού 2004

Το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα χριστιανοί μου είναι αφιερωμένο στο θαύμα της θεραπείας του εκ γενετής τυφλού.

Γύρω μας αρκετές φορές συναντάμε στη ζωή μας τυφλούς σωματικά, είτε αυτοί εγεννήθηκαν τυφλοί, είτε τυφλώθηκαν από ατυχήματα ή από διάφορες αρρώστιες. Έτσι όλοι αυτοί στερούνται το πολυτιμότατο αγαθό της οράσεως και του φωτός. Γι’ αυτό γλυκύ το φως και «αγαθόν τοις οφθαλμοίς του βλέπειν, συν τον ήλιον» βεβαιώνει η σοφία της Αγίας Γραφής μέσα από τον Εκκλησιαστή, που σημαίνει ότι το πιο γλυκό πράγμα της ζωής μας, το πιο ωραίο πράγμα για τα μάτια μας, είναι να μπορούν να βλέπουν και να απολαμβάνουν το φως της ημέρας και το φως του ηλίου, να μπορούν να απολαμβάνουν όλα τα αγαθά του Θεού.

Μου έλεγε μια ψυχή προχτές εξομολογουμένη, ότι κάθε φορά που ανοίγει τα μάτια του και βλέπει το φως της ημέρας, απολαμβάνει σε κάθε δημιούργημα, σε κάθε δένδρο, σε κάθε πέτρα, σε κάθε λουλούδι, σε κάθε … οτιδήποτε και αν υπάρχει κτιστό γύρω του, την ανάσα του Θεού, το θαύμα του Θεού. Πολυτιμότατον λοιπόν αγαθόν η όρασις.
Το Άγιον Πνεύμα μας πληροφορεί μέσα στην Αγία Γραφή ότι «γεννιέμαι», σημαίνει «βλέπω το φως της ημέρας, βλέπω τον ήλιο, βλέπω τα αγαθά του Θεού».

Πέρα όμως από τους σωματικά τυφλούς, έχουμε και αυτούς που είναι πνευματικά τυφλοί και αυτοί δυστυχώς είναι και οι περισσότεροι. Το πνευματικό σκοτάδι που προκαλεί η τύφλωση, η πνευματική τύφλωση της ψυχής μας, είναι ασυγκρίτως φοβερότερη και καταστρεπτικότερη διότι μας οδηγεί στον αιώνιο θάνατο της ψυχής. Πνευματική τύφλωση έχουμε όλοι εμείς που δεν θέλουμε να δούμε το φως του Θεού, τις ευεργεσίες του Θεού, το φως του Ευαγγελίου, το φως της διδασκαλίας του Χριστού, το φως της Αναστάσεως.
Και αν παραμείνουμε σε αυτή μας την αρνητική στάση τότε μέσα μας έχουμε και ζούμε ένα κενό, μια πικρή γεύση του αιωνίου θανάτου που θα κληρονομήσει η ψυχή μας στους αιώνες των αιώνων. Αυτό σημαίνει ότι όσοι από μας αμαρτάνουμε θεληματικά, με τη θέλησή μας, ετύφλωσαν τους οφθαλμούς εαυτών, κατά την Αγία Γραφή, αυτοτυφλώνονται. Βγάζουν με τα ίδια τους τα χέρια τα μάτια τους. Βγάζουν τα μάτια της ψυχής των. Γιατί όπως τονίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, η «σκοτία», δηλαδή η αμαρτία, «ετύφλωσεν τους οφθαλμούς αυτών».
Είναι δηλαδή όλοι εκείνοι οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί που καλλιεργούν και τρέφουν συνεχώς τα πάθη τους χωρίς συναίσθηση και χωρίς μετάνοια. Και τα πάθη αποδυναμώνουν τις πνευματικές αισθήσεις, και εκουσίως τραυματίζουν και τυφλώνουν τον νουν, που είναι το μάτι της ψυχής.
Και μια τυφλή ψυχή, τι μπορεί να δει; Τίποτα! Ακόμα και μέσα της, και ιδιαίτερα μέσα της δεν μπορεί να δει τίποτα. Και αυτό είναι και λέγεται σκοτισμός της ψυχής. Στο αρχαιοπρεπές είναι σκοτασμός της ψυχής. Είναι ο σκοτισμένος άνθρωπος, που έχει σκοτισμένο νου, που είναι τυφλωμένος από τα πάθη. Τα πάθη τυφλώνουν την ψυχή μας, τυφλώνουν τον νουν.

Από όσα είπαμε φαίνεται ότι πέρα από τις σωματικές αισθήσεις, υπάρχουν και κάποιες άλλες, πολύ πνευματικές, οι οποίες είναι οι αισθήσεις της ψυχής. Αν πάψουν να λειτουργούν οι πρώτες, δηλαδή οι σωματικές, ο τυφλός δε βλέπει. Ο κουφός δεν ακούει. Ο μουγκός δεν μιλάει. Ο ένας χάνει τελείως την όσφρησή του και κάποιος άλλος την αφή του.
Όταν όμως με τις αμαρτίες μας καταστρέφομε τις πνευματικές μας αισθήσεις, τότε είμαστε κουφοί και στο λόγο του Θεού. Κουφοί. Δεν ακούμε. Μιλάει ο ιεροκήρυκας, μιλάει ο λόγος του Θεού, φωνάζει ο λόγος του Θεού, αλλά εμείς δεν ακούμε. Κάνουμε πως δεν ακούμε. Και δεν ακούμε διότι δεν το φτιάχνουμε πράξη. Είμεθα τυφλοί. Είμεθα τυφλοί πνευματικά και πρώτος εγώ. Διότι δεν βλέπουμε τα θαύματα μέσα στη ζωή ούτε και πιστεύουμε στο θαύμα. Δεν βλέπουμε ποτέ μπροστά μας τον Άγιο, τον ταπεινό, τον πράο. Είμεθα τυφλοί μπροστά στο φως της αλήθειας του Χριστού. Η Θεία Λειτουργία, η Θεία Λατρεία, πολλές φορές μας είναι κουραστική, με τα μάτια μου το έχω δει ότι πολλοί κοιτάζουν κάθε τόσο την ώρα τους. Η Αγία Γραφή, η Καινή Διαθήκη, το Ιερό Ευαγγέλιο, οι Συναξαριστές, τα γεροντικά, και τα τόσα άλλα όταν θα θελήσουμε να τα διαβάσουμε, είναι για μας κινέζικα. Ακαταλαβίστικα, και τότε τα λέμε οπισθοδρομικά, ή λέμε ότι είναι αυτά μιας άλλης εποχής, ή είναι μόνο για τις γιαγιούλες.
Και κάτι άλλο που είναι φοβερότερο. Δεν βιώνουμε πνευματικά και ουράνια την Θεία Κοινωνία. Τη βηχάτε, θέλετε να το επαναλάβω; Δεν βιώνουμε πνευματικά και ουράνια τη Θεία Κοινωνία και τις πιο πολλές φορές όταν κάνουμε προσευχή είμαστε κουρασμένοι, για να μην πω και αδιάφοροι τελείως. Δεν νοιώθουμε την ανάγκη της Εξομολογήσεως ως λουτρόν της ψυχής, αυτό το παίρνω ως παράδειγμα όχι μόνο απ’ τον εαυτό μου που είμαι αμαρτωλός, αλλά και από όλους εκείνους που εξομολογούνται. Σπανιώτατα το αντιμετωπίζουν ως λουτρόν, ως λουτρό, σαν αναγέννηση, σαν ανάσταση, σαν σεισμό, που θανατώνει τον παλιόν άνθρωπο και αναγεννά τον νέο, που τον ξεπλένει απ’ την βρωμιά, γι’ αυτό και φεύγει ξαλαφρωμένος και πετά… - Πέταξα Θεέ μου, πέταξα πάτερ μου, πετούσα, πετούσα, πετούσα, σαν να μην είχα πόδια, σαν να μην είχα χέρια, έτσι τόσο ανάλαφρα αισθανόμουν μετά την Ιερά Εξομολόγηση.

Αν δεν τα αισθανόμαστε δεν έχουμε μετάνοια και μάλιστα αληθινή. Έτσι δεν ζούμε με αίσθηση ψυχής, ούτε την κατάνυξη, ούτε την συντετριμμένη καρδία, ούτε και τα δάκρυα της χαρμολύπης. Είμαστε χριστιανοί της δεκάρας. Με τις πνευματικές αισθήσεις νεκρές και ανενέργητες, παύει νάχει την ανυπέρβλητη αξία του ο γάμος ως μυστήριον, που μαζί με το Άγιον Βάπτισμα έχουν ξεπέσει σε κοινωνικές απλές εκδηλώσεις. Πάτε σε ένα γάμο, σε μια βάπτιση και τα βλέπετε, δυστυχώς. Με σκοτισμένο το νου αμφισβητούμε ακόμα και την ιερότητα των Αγίων Λειψάνων, τα θαύματα των ιερών εικόνων, και των σκηνωμάτων των οσίων, όπως και την δύναμιν του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.
Επιπλέον χάνουν την αξία τους στα μάτια μας τα τυφλά, το κερί και το λιβάνι, το κανδήλι το αναμμένο στο εικονοστάσι και το θυμιατό, ακόμα και οι καμπάνες μας ενοχλούν. Ναι χριστιανοί μου, πολλές φορές με κακία εθελοτυφλούμε για όλους και για όλα. Ό,τι έχει σχέση με τη σωτηρία της ψυχής, καμιά φορά το μισούμε, και το απεχθανόμαστε, γιατί; Γιατί μέσα μας βασιλεύει το σκοτάδι της κακίας, της πονηρίας, της αδικίας, της αρπαγής, της υπερηφάνειας, της σαρκολατρείας, και γενικά το σκοτάδι της αμαρτίας.
Το βεβαιώνει και ο λόγος του Θεού. «Πάς ο τα φαύλα πράσσων μισεί το φως, το φως του Χριστού και το φως του Ευαγγελίου και ουκ έρχεται προς το φως». Και μισεί το φως γιατί το φοβάται. Φοβάται πως το θείον φως θα φανερώσει και θα αποκαλύψει τα έργα του, τα πονηρά του έργα και τις παράνομες επιθυμίες του. Το φως θα φέρει στο φως τις διεστραμμένες ορέξεις του, τις κρυφές του κακές σκέψεις και τόσα άλλα γι’ αυτό και «ουκ έρχεται προς το φως».
Υπάρχουν όμως και άλλοι εθελοτυφλούντες, όπως είναι οι νεοπαγανιστές, οι διάφοροι αιρετικοί και άπιστοι και πολέμιοι και θεομάχοι της Εκκλησίας, για τους οποίους ο Απόστολος Παύλος είπε κατηγορηματικά όταν λέγει «Κύριος Παντοκράτωρ, ετύφλωσε τα νοήματα των απίστων». Για όλους αυτούς που εθελοτυφλούν και δεν θέλουν δια της μετανοίας και Ιεράς Εξομολογήσεως και της Θείας Κοινωνίας να θεραπευτούν, ο τόπος της ζωής των είναι από τώρα ο Άδης, είναι ο τρόπος του ψηλαφητού σκότους και της αιωνίου κολάσεως.
Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία τυφλών πνευματικά, με καθολικό τον σκοτισμό του νου τους, εξαιτίας της υπερηφάνειας και της κενοδοξίας που όντως τυφλοί καθίστανται τυφλοί οδηγών. Και όταν ο τυφλός στην ψυχή γίνεται με διάφορους τρόπους οδηγός, στους πνευματικά τυφλούς, τότε όλοι μαζί εις βόθινον εμπεσούνται, όπως μας λέγει ο Κύριος.
Οδηγοί τυφλών είναι όλοι οι αιρετικοί και ιδιαιτέρως οι χιλιαστές. Σκοτισμένοι και τυφλοί από το σκοτάδι της αγνωσίας και της διαστροφής των Αγίων Γραφών, καταστρέφουν κατά εκατομμύρια ψυχούλες που αγνοούν τη σωτήρια διδασκαλία του Χριστού και τα δόγματα της Ορθοδόξου πίστεως.
Οι οδηγοί τυφλών είναι και το καινούργιο φρούτο, οι δωδεκαθεϊστές, στους οποίους ανήκουν μορφωμένοι και επιστήμονες και καθηγηταί που διαστρέφουν την Ελληνική Ιστορία, και στρέφονται προς τα είδωλα των παθών τους, - στα είδωλα στρέφονται, - αυτογκρεμίζοντας μέσα στο αιώνιο βόθρο της κολάσεως και τους εαυτούς των και τους άλλους που παρασύρουν μαζί τους. Οδηγοί τυφλών είναι όλοι οι αρχηγοί των παραθρησκευτικών οργανώσεων.
Οδηγοί τυφλών είναι όλοι εκείνοι που είναι εγκλωβισμένοι στα πάθη τους και θέλουν να καθίστανται διδάσκαλοι της αρετής.
Αν αρχίζουμε να λέμε πόσοι είναι οδηγοί τυφλών, μέχρι το βράδυ δεν θα τελειώσουμε. Πάντως πρέπει να προσέχουμε, και να προσέχουμε πολύ.
Μερικούς από αυτούς ο Χριστός τους ονομάζει και τους καταδικάζει ως υποκριτάς, γι’ αυτό και τους αποκαλεί πολλές φορές μέσα στο Ευαγγέλιον «μωρούς και τυφλούς», και πιο κάτω «γεννήματα εχιδνών», παιδιά δηλαδή που τα γέννησαν τα φίδια, αυτοί είναι οι οδηγοί τυφλών.
Είναι όλοι αυτοί που ενώ έχουν μάτια δεν βλέπουν, που ενώ έχουν αυτιά δεν ακούν, και ενώ έχουν μυαλά δεν καταλαβαίνουν.

Δυστυχώς είναι εκατομμύρια αυτοί οι εθελοτυφλούντες άνθρωποι, στους οποίους συγκαταλέγονται και πολλοί από τους Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς. Προχθές ο γέροντάς μου, πούναι γεμάτος φως, και είναι οδηγός σε χιλιάδες χιλιάδων, ίσως και εκατομμύρια ψυχών ανά τον κόσμον, με διαβεβαίωνε τηλεφωνικά ότι «εγώ παπά μου είμαι για την κόλαση». Όντως άγιος και γεμάτος φως, ομολογούσε με ειλικρίνεια και το πίστευε, ότι είναι για την κόλαση. Τότε εγώ ο πνευματικός του γιός, και σεις τα πνευματικά εγγόνια του, για πού είμεθα; Πρώτος εγώ ασφαλώς για τα κατάβαθα της κολάσεως. Βέβαια αυτά ελέχθησαν για μετάνοια και για ταπείνωση. Η μετάνοια όμως όταν είναι αληθινή, γεννά τα δάκρυα της λύπης και της συντριβής, και αυτά με τη σειρά τους, φέρνουν και κατεβάζουν, το ουράνιο κολλύριο που θα γιατρέψει τα μάτια της ψυχής μας, που θα δουν το φως, το φως το αληθινόν, το φως του Θεού, το φως του Ευαγγελίου, το φως του Παραδείσου, το φως της Αναστάσεως. Γι’ αυτό το θεϊκό φως ζητωκραυγάζουμε σε κάθε Λειτουργία φωνάζοντας και λέγοντες «ίδωμεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον».

Είθε αυτό το φως χριστιανοί μου, να ξεστραβώσει και τα δικά μας σκοτισμένα μάτια και μυαλά, και πρώτα τα δικά μου,

Αμήν.