Το site που επιμελείται ο Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Αμφιάλης Κερατσινίου: https://agiavarvaramfialis.gr



Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2005

Ο κανόνας πίστεως καί ο παπά Αναστάσης ο ομολογητής καί μάρτυρας



Κυρ. Α' Λουκά. 2005
218 β


«Την πίστη εστήκατε», μας είπε σήμερα το Αποστολικόν Ανάγνωσμα.
Βρισκόμαστε χριστιανοί μου, γύρω στο 1740 μ.Χ.
Ο παπα-Αναστάσης ήταν Ηπειρώτης και είχε γεννηθεί στην περιοχή των Ιωαννίνων, αλλά ιεράτευε όμως ήταν εφημέριος στα περίχωρα της Κωνσταντινουπόλεως. Και φυσικά εκείνη την εποχή, συνυπήρχαν οι Τούρκοι με τους χριστιανούς, έτσι και με αυτούς είχε μία κοινωνική επαφή.
Στην ίδια όμως περιοχή ζούσε και ένας εβδομηντάρης γέρος. Ήταν και αυτός παπάς, αλλά ήταν άτακτος στη ζωή του. Και πλεονέκτης, και για να ικανοποιεί τα πάθη του στην ηλικία των εβδομήντα χρόνων, αρνήθηκε το Χριστό και έγινε Τούρκος. Και πήγαινε στα τζαμιά και έκανε το χότζα. Κι έκανε κηρύγματα, και ζητούσε χρήματα από τους Τούρκους, και κείνοι βέβαια του έδιναν άφθονα και έτσι περνούσε καλά, με χανούμισσες και πιλάφι. Ο παπα-Αναστάσιος ήξερε αυτή την ιστορία και πονούσε βαθύτατα για την απώλειά του, για την αιώνια κόλαση της ψυχής του.
Μια μέρα καθώς περνούσε από το δρόμο ο εξωμότης παπάς, μερικοί από τους λεγομένους φίλους του παπα-Αναστάση του λένε:
- Βρέ παπα, όπως βλέπεις, τον βλέπεις αυτόν;
- Το βλέπω, λέει
- Ε, παπάς ήταν και αυτός, και γνώρισε την δική μας πίστη, και έγινε Τούρκος, και έγινε Χότζας, και περνάει καλά. Έλα και συ να γίνεις Τούρκος, και θα ζήσεις και δω καλά και θα πάς και στον Παράδεισο.
Όλα αυτά και άλλα πολλά του έλεγαν κοροϊδευτικά οι Τούρκοι, για τις απολαύσεις που περιμένουν τους μουσουλμάνους, όταν θα πάνε στον υλικό τους Παράδεισο, και θα τρώνε πιλάφι και θα έχουν χανούμισσες και θα απολαμβάνουν πλούσια τα υλικά αγαθά και τις ηδονές.
Αλλά όπως ήταν επόμενο, θύμωσε ο παπα-Αναστάσης και τους απάντησε.
- Τι μου λέτε βρέ χαζοί και ανόητοι; Ποιόν μου λέτε να πάρω για παράδειγμα; Έναν βρωμιάρη παλιόγερο που πρόδωσε την πίστη και τον Χριστό σε τέτοια ηλικία, και θέλετε να ακούσω εσάς που είστε γεννημένοι αναθεματισμένοι και για την Κόλαση; Και δεν ντρέπεστε να σας διδάσκει το νόμο της θρησκείας σας και το Κοράνι ένας παλιόγερος που δεν έκλεισε ακόμα η πληγή πάνω στο σώμα του από το σουνέτι που του κάνατε εσείς οι Τούρκοι; - Σουνέτι είναι η Τουρκική περιτομή.-
- Α, είστε λοιπόν μεγάλα κορόιδα, και αφού κάθεστε και ακούτε αυτόν τον πισμάμ παπά, αυτόν τον παλιόγερο, που για την σαρκολατρεία του και τα φλουριά του, εντελώς ξεδιάντροπα, και αθεόφοβα πρόδωσε τον Χριστόν που είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Και τον φαντάζεστε αυτόν τώρα, δήθεν για φανατικό Τούρκο και χότζα. Κρίμα στα μυαλά σας, και ύστερα μου καυχιέστε ότι έχετε πίστη. Τίποτα δεν έχετε. Και κρίμας.
Όπως ήταν λοιπόν επόμενο, τον άρπαξαν οι Τούρκοι γιατί κι αυτοί με τη σειρά τους θύμωσαν και τον πήγαν στο Βεζίρη της περιοχής. Ο Βεζίρης διέταξε κατ’ αρχάς να τον στείλουν στη εξορία.
Τότε λέει,
- Γιατί βεζίρη με στέλνεις στην εξορία; Επειδή είπα την αλήθεια; Να με τιμήσεις έπρεπε, παράσημο έπρεπε να μου δώσεις! Γιατί σας είπα την αλήθεια. Ντροπή σου να καταδέχεσαι εσύ ένας βεζίρης να διδάσκουν την πίστη σου τέτοια καθάρματα τέτοιοι άνθρωποι πωρωμένοι που είναι και προδότες της πίστεως.
Αλλά βέβαια ο βεζίρης αντί να συνετιστεί θύμωσε ακόμη περισσότερο, όπως και οι άλλοι που παρακολουθούσαν τη δίκη και διέταξε λοιπόν να του κόψουν το κεφάλι.
Και πράγματι λοιπόν, έξω από το Γενί Τζαμί, στην Κωνσταντινούπολη, έκοψαν το κεφάλι του παπα-Αναστάση, ήτανε 8 Ιουλίου του 1743.

Χριστιανοί μου, τέτοιοι προδότες και εξωμότες της πίστεως, και του υψηλού λειτουργήματος, ασφαλώς υπάρχουν. Ναι, υπάρχουν. Αλλά όχι μόνον στο ιερότατο χώρο της Εκκλησίας. Οι επίορκοι δεν είναι μόνον κάποιοι αποτυχημένοι κληρικοί παντός βαθμού, αλλά και μερικοί γιατροί, και λίγοι δικηγόροι και διδάσκαλοι και καθηγητές. Και πολλοί δημόσιοι λειτουργοί και αρκετοί από τους πολιτικούς μας. Και γενικά θα έλεγα υπάρχουν επίορκοι. Όχι λίγοι αλλά πολλοί, σε όλα τα επαγγέλματα και σε όλους τους χώρους.
Και όλοι αυτοί είναι δικοί μας άνθρωποι, είναι οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί, που ξέχασαν την βαριά τους αποστολή μέσα στην δύστυχη πατρίδα μας. Που λησμόνησαν υποχρεώσεις τους και τη μεγάλη τους ευθύνη που απορρέει από την εξάσκηση των λειτουργημάτων τους ή των επαγγελμάτων τους, δηλαδή ξέχασαν και την κοινωνική τους αποστολή.
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί χριστιανοί μου; Γιατί λείπει η πίστις! Γιατί λείπει η πίστις στο Χριστό, τον Θεάνθρωπο Κύριο τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Αυτό μας λείπει, η πίστις. Μας λείπει η Εκκλησία του Χριστού, μας λείπουν τα Πανάγια σωστικά μυστήρια, μας λείπουν οι Άγιοι, μας λείπει η Παναγία μας. Μας λείπει ο Λόγος του Θεού, μας λείπει το Άγιον Ευαγγέλιον που είναι φως, ζωή και δύναμις. Μας λείπει ακόμα η υπομονή, η ελπίδα, η μετάνοια, η προσευχή… μας λείπει η καλοσύνη, η καλοσύνη μάλιστα, η καλοσύνη, η αγάπη και το φως του Χριστού και έτσι ορφανέψαμε, και φτωχύναμε. Δε φτωχύναμε επειδή δεν έχουμε να πληρώσουμε το νοίκι, δε φτωχύναμε επειδή δεν έχουμε να φάμε, δεν φτωχύναμε από λεφτά και από υλικά αγαθά… Γινήκαμε φτωχοί και πάμπτωχοι, γυμνοί και έρημοι επειδή στερούμεθα από την Θείαν Χάρη της πίστεως.
Έτσι λοιπόν, όσοι δεν έχουμε πίστη, και ορφανοί είμεθα, και πτωχοί. Δεν τηρούμε λοιπόν τις Ευαγγελικές εντολές και τις προτροπές του Αγίου Θεού, είμεθα πτωχότατοι επαναλαμβάνω γιατί στερούμεθα την Θεία Χάρη.

Μετανοείς αληθινά; Έχεις πίστη, έχεις κανόνα πίστεως.
Καλλιεργείς τις αρετές; Τηρείς τις εντολές; Συμμετέχεις στα μυστήρια; Ε, τότε έχεις κανόνα πίστεως.
Και αν έχεις αληθινή αγάπη, αγάπη προς όλους ακόμα και προς τους εχθρούς, ε, τότε έχεις κανόνα πίστεως και μοιάζεις με τον Άγιο Νικόλαο, που ήταν κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος.
Κάνεις ομολογία πίστεως, παντού και πάντοτε, και ενώπιον όλων και δημοσίως; Αν ναι, τότε έχεις κανόνα πίστεως. Και μοιάζεις με το νεομάρτυρα και ιερομάρτυρα παπα-Αναστάση που αναφέραμε λίγο πριν στο λόγο μας.
Μα θα πείτε ότι είμεθα όλοι μας αμαρτωλοί. Ε, είμεθα αμαρτωλοί. Αμαρτωλός ήταν και ο Τελώνης, ο Ματθαίος, αλλά έγινε Ευαγγελιστής και Απόστολος Χριστού γιατί και αυτός πίστεψε πρώτα, αλλά είχε κανόνα πίστεως.
Κακούργος, κακοποιός και φονιάς ήταν ο ληστής πάνω στο Σταυρό. Αλλά ζητώντας το έλεος του Χριστού που Τον πίστευσε ως Θεόν, μπήκε πρώτος στον Παράδεισο. Άρα μετά την πίστη του είχε και αυτός κανόνα πίστεως.
Κι η Σαμαρείτιδα; Με τους πέντε άνδρες; Κι αυτόν που ήταν, ήταν έκτος και δεν ήταν άντρας της, που ήταν μοιχαλίδα και πόρνη, πώς σώθηκε; Πώς κατέστη ισαπόστολος; Και πως αξιώθηκε ακόμα και του μαρτυρικού θανάτου; Δια της πίστεως. Άρα και αυτή είχε κανόνα πίστεως.
Άρα και ο Σαούλ, ο μέγας διώκτης των χριστιανών, με το «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις, όταν τον έλουσε εκείνο το υπέρλαμπρο και υπερουράνιο φως που τον έριξε κάτω απ’ το άλογο και τον τύφλωσε και άκουσε μέσα απ’ αυτό το άκτιστο φως, τη θεϊκή φωνή να του λέγει ότι εγώ είμαι ο Ιησούς ον εσυ διώκεις, και πιστεύοντας σ’ αυτόν τον Χριστόν ως αληθινόν Θεόν κατέστη και αυτός ο μέγας διώκτης κανόνας πίστεως, ένας ουρανοβάμονας, ο μέγας των Εθνών Απόστολος, ο πρώτος μετά τον έναν, ο πρωτοκορυφαίος.
Άρα και γω, και συ, και συ, και συ, και συ και όλοι μας που είμεθα αμαρτωλοί, αν αληθινά μετανοήσουμε, θα αποκτήσουμε την τιμή να έχουμε και μείς κανόνα πίστεως.
Κανόνα πίστεως έχουν όλοι οι άγιοι μάρτυρες.
Αλλά κανόνα πίστεως έχουμε και μείς που ομολογούμε με τη ζωή μας, αλλά ιδιαιτέρως με το καθημερινό μας παράδειγμα, στο σπίτι, στην κοινωνία, στη ζωή, Χριστόν τον αληθινόν Θεόν ημών, και τούτον Εσταυρωμένον και Αναστάντα εκ νεκρών.
Άρα έχουμε και το χάρισμα της ζωντανής πίστεως και ομολογίας. Και όχι μόνον τον κανόνα της, αλλά και το χάρισμά της. Στον κανόνα της πίστεως ενυπάρχουν όλα τα χαρίσματα και όλες οι πνευματικές δωρεές που μας χαρίζει ο Πανάγιος Θεός.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό των Οικουμενικών Πατέρων, και μεγάλων Ιεραρχών της Εκκλησίας μας ήταν ο κανόνας πίστεως. Αλλά τον ίδιο κανόνα, έχουμε και μεις όλοι, οι πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πού μέσα σ’ αυτόν τον σκοτεινό κόσμο που ζούμε, αγωνιζόμεθα με φιλότιμο και θεοσέβεια, το επαναλαμβάνω, με φιλότιμον και θεοσέβεια, να τηρούμε τις εντολές, να καλλιεργούμε τις αρετές, και να συμμετέχουμε όλως θέλει ο Θεός στα σωστικά Πανάγια Μυστήρια.
Κανόνα πίστεως έχουν και οι όσιοι της Εκκλησίας μας, οι μοναχοί, οι ερημίτες, οι κελιώτες και οι ησυχαστές, που μέσα στις σπηλιές και στις οπές της γης, τις τρύπες των βράχων και των ερήμων, παλεύουν κάθε μέρα, σώμα με σώμα με τα δαιμόνια.
Κανόνα πίστεως έχουμε και μεις όμως, που ζούμε μέσα σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, και παλεύουμε και μεις εφόσον το θέλουμε. Μέρα νύχτα για να νικήσουμε, για να καταβάλουμε με την βοήθεια του Θεού και να εξουδετερώσουμε τα πάθη μας.
Κανόνα πίστεως έχει και ο καλός χριστιανός πατέρας, και η καλή χριστιανή μητέρα, που με φόβον Θεού και παιδεία Κυρίου, ανατρέφουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
Κανόνα πίστεως έχετε και όλοι εσείς που εκκλησιάζεστε κάθε Κυριακή και ψάχνετε με αγωνία να βρείτε το ύδωρ το ζόν, για να χορτάσετε την δίψα της ψυχής σας.
Κανόνα πίστεως έχουμε όλοι μας, όσοι προσερχόμεθα στη Θεία Κοινωνία μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης.
Κανόνα πίστεως έχουν και όλοι εκείνοι, που με αληθινή μετάνοια και με πόνο ψυχής προσέρχονται στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.
Κανόνα πίστεως δεν έχουν μόνον οι Άγιοι, έχουμε όλοι μας, όσοι προσερχόμεθα στη Θεία Κοινωνία μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης.
Κανόνα πίστεως έχουν και όλοι εκείνοι, που με αληθινή μετάνοια και με πόνο ψυχής προσέρχονται στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.
Κανόνα πίστεως δεν έχουν μόνον οι Άγιοι και οι δίκαιοι, οι ομολογηταί και οι μάρτυρες.
Και όλοι εμείς ως αμαρτωλοί ζητιανεύουμε το έλεος του Θεού, όπως οι τυφλοί του Ευαγγελίου «Ιησού Υιέ Δαυίδ ελέησον ημάς» ή όπως δέκα λεπροί, διότι είναι λεπροί μετά μέσα στη ψυχή από την αμαρτία, να φωνάζουμε όπως εκείνοι, «Ιησού επιστάτα ελήσον ημάς».

Χριστιανοί μου,
ο Θεός απαντά πάντοτε στις προσευχές μας, όταν αυτές διακρίνονται
πρώτον από την ζωντανή πίστη και
δεύτερον από την αληθινή μετάνοια.
Και αυτό για όλους εμάς είναι ο πρώτος και τελευταίος κανόνας πίστεως.
Κι αυτό ας μην το ξεχνάμε ποτέ,
Αμήν.

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2005

Η μυστική δύναμις τού Σταυρού καί η μαρτυρική ομολογία τού αγ. Αδραλίωνος



218 α
Κυρ. Μετά Υψ, 2005


Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει σου.

Θα ξεκινήσουμε αδελφοί μου με μια αληθινή ιστορία.
Είμεθα γύρω στο 300 μ.Χ. και οι διωγμοί εναντίον των χριστιανών δεν έχουν σταματήσει. Σποραδικοί μεν στην αχανή Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, αλλά με ανελέητες κακοποιήσεις κατά των χριστιανών. Τα βασανιστήρια διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο με την ίδια πάντοτε αγριότητα.
Εκείνα τα χρόνια στη Ρώμη, και στα περίχωρά της περιόδευε ένας θεατρικός θίασος, με έναν θαυμάσιο πρωταγωνιστή, τον Αρδαλίωνα. Έναν ηθοποιό με άριστες ικανότητες, έναν στάρ πρώτου μεγέθους όπως θα ελέγαμε σήμερα. Ήταν όμως ειδωλολάτρης και μάλιστα φανατικός. Έτσι με τον θίασό του διακωμωδούσε συνεχώς τον Χριστό και τους χριστιανούς. Οι παραστάσεις του τότε μέσα στις θεατρικές αίθουσες, και τις θερινές και τις χειμωνιάτικες, γέμιζαν από πλήθος θεατών ειδωλολατρών.
Τη χρονιά του 305, πήρε την απόφαση για σενάριο, όπως το λέμε, να έχει για θέμα του έναν χριστιανό που κάνει ομολογία πίστεως, μπροστά στους ειδωλολάτρες δικαστές και καταδικάζεται σε σταυρικό θάνατο. Στήνεται ο σταυρός, ψευτοκαρφώνεται αυτός επάνω, τον ψευτοβασανίζουν εκεί με διάφορους τρόπους, και τον κοκκινίζουν με μπογιές και σάλτσες για να φαίνονται σαν αίματα, και στο τέλος του δράματος, ο Αρδαλίων που υπεδύετο το θύμα, πολύ θαυμάσια και πολύ υποκριτικά αρχίζει με όχι μόνον να αρνηθεί την πίστιν του και τον Χριστόν, αλλά πάνω από τον υποτιθέμενο εκείνον σταυρό, να Τον βρίζει και να χυδαιολογεί κατά τον πλέον πρόστυχο τρόπο.
Αυτό προκαλούσε παραλήρημα και πανζουρλισμό άγριας χαράς, μαζί με μίσος και μανία μέσα στις ψυχές του πλήθους των θεατών ειδωλολατρών. Άλλοτε πάλι φώναζαν σαν τρελοί ζητώντας εκδίκηση εναντίον των χριστιανών. Ήταν τόσο πολύ πειστικός ο Αρδαλίων ώστε φανάτιζε τα πλήθη και αύξαινε το μίσος εναντίον των χριστιανών, για να προκαλούνται εν συνεχεία διωγμοί.
Το 305 μ.Χ., στα Μεδιόλανα, έδρα του αυτοκράτορος Μαξιμιανού, θα έδινε πλέον την τελευταία του βραδινή παράσταση. Το πληροφορήθηκε ο λαός και συγκεντρώθηκε πολύς, πολύς.
Άρχισε κανονικά η παράσταση και συνεχίστηκε μέχρι την ψευδοσταύρωση. Και όπως ήταν δεμένος με σχοινιά, και ψευτοκαρφωμένος, και ο λαός περίμενε την άρνηση, τις βρισιές και τις χυδαιολογίες, ενώ από όλο το σώμα του με τους τεχνικούς τρόπους εκείνης της εποχής έρεαν οι κόκκινες μπογιές και οι σάλτσες, εκείνος, ο Αρδαλίων, συνεχίζει να ομολογεί την πίστη προς τον Χριστόν, και ξαφνικά να κραυγάζει δυνατά ότι ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και όχι τα ξόανα και τα είδωλα και τα αγάλματα των Ρωμαίων. Και προχώρησε σ’ αυτήν την ομολογία. Και δεν είπε μόνον ότι είναι ο Χριστός ο αληθινός Θεός, αλλά ότι είναι και η αλήθεια, είναι και το φως, είναι και η ζωή, ότι Αυτός είναι ο Κύριος και Βασιλεύς του κόσμου, του οποίου η Βασιλεία ουκ έσται τέλος.
Οι πάντες πάγωσαν, αλλά σε λίγο όμως, οι περισσότεροι εξαγριώθηκαν και άρχισαν να φωνάζουν δυνατά και να κραυγάζουν ότι το παράκανε, ότι τώρα πλέον παίζεις εις βάρος μας. Η απάντησις όμως του Αρδαλίωνος τους κάρφωσε κυριολεκτικά, όλους. Δεν παίζω πια, διότι καθ’ όν χρόνον εγώ έπαιζα εις βάρος Του, είδα τον Χριστόν Σταυρωμένον και αληθινόν και μέσα σε πολλή πολλή δόξα. Και μου είπε με πολλή, με άπειρη γλυκύτητα
- «Εγώ και για σένα σταυρώθηκα, εσύ γιατί με εμπαίζεις; γιατί με κοροϊδεύεις Αρδαλίονα; Γιατί παιδί μου;».
Και τότε φωτίστηκα και τότε κατάλαβα, το έζησε η ψυχή μου, μαζί με το πετσί μου, ότι Αυτός είναι ο αληθινός Θεός, ο Σωτήρας του κόσμου, γι’ αυτό και το διακηρύσσω και το κραυγάζω και το ομολογώ ότι είμαι χριστιανός! Είμαι χριστιανός! Είμαι χριστιανός! Τρείς φορές το είπε, και κατέληξε,
«Ναι ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός».
Το τι έγινε, φαντάζεστε, δεν περιγράφεται, πανζουρλισμός σωστός μίσους και μανίας, άρπαξαν το πλήθος και όλοι εκεί οι ειδωλολάτρες οι παρευρισκόμενοι στο θέατρο, τα καθίσματα, τα παγκάκια, τις καρέκλες και ό,τι άλλο ξύλο εύρισκαν, τα μάζεψαν γρήγορα, τα έβαλαν φωτιά και όταν πυράκτωσε αυτή τον άρπαξαν και μαζί με τον σταυρόν τον πέταξαν μέσα και τον έκαψαν ζωντανό.
Έτσι ο θεατρίνος, ο μεγάλος στάρ, ο ηθοποιός Αρδαλίων, έπαψε πλέον να παίζει με πράγματα που δεν παίζονται. Και πιστεύοντας στον Σταυρωμένο Χριστό, ως αληθινό Θεό, μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την αιώνιαν ζωή.
Ήταν τότε 14 Απριλίου του 305 μ.Χ. Και ο Αρδαλίων πήρε το στεφάνι της δόξης από τα χέρια του Κυρίου και ανακηρύχθηκε άγιος και μάρτυρας από την Εκκλησία μας.
Αυτό ήταν αδελφοί μου το συναξάρι του Αγίου Αρδαλίωνος.

Εμείς όμως τι κάνουμε; Εμείς οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι χριστιανοί, τι κάνουμε; Απλούστατα, δεν κάνουμε τίποτα.
Ούτε το Σταυρό μας δεν κάνουμε, γιατί ντρεπόμαστε όταν περνάμε έξω από μια εκκλησία.
Δεν τον κάνουμε ούτε το πρωί, ούτε το βράδυ, ούτε στο τραπέζι, και τα παιδιά μας δεν τα μαθαίνουμε ούτε και αυτά να κάνουν το Στυαρό τους, και όταν κάθονται και όταν σηκώνονται, και δεν τα μαθαίνουμε ούτε καν να προσεύχονται,
δεν κάνουμε το Σταυρό μας ούτε στο αυτοκίνητο, ούτε στη δουλειά, ούτε στο δρόμο.
Και όμως ο Σταυρός έχει μια τεράστια μυστική δύναμη, γιατί;
Σε κάθε απόλυση αν προσέξτε, ο ιερεύς όταν κάνει απόλυση στο τέλος λέει «δυνάμει του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού», γιατί λοιπόν ο Σταυρός έχει μυστική δύναμη, και δεν λογίζεται Σταυρός χωρίς τον Εσταυρωμένο. Πάνω σε κάθε Σταυρό υπάρχει και ο Χριστός. Ο ίδιος ο Χριστός, ακόμα και το Σταυρό και το σημείο του Σταυρού που κάνουμε, το κάνουμε με την αίσθηση της παρουσίας του Ιησού Χριστού πάνω σ’ αυτό. Και χωρίς το Αίμα του Χριστού κανένας άνθρωπος δεν σώζεται όσο καλός και αν φαίνεται. Σώζεται, καθαρίζεται, δικαιώνεται και λυτρώνεται, μόνον εκείνος ο άνθρωπος που πιστεύει στον Χριστόν. Που Τον πιστεύει όμως ως Θεάνθρωπον, πιστεύει δηλαδή στην Θεανθρωπότητά Του, ότι είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ο Κύριος. Που πιστεύει στο κοσμοσωτήριον έργον Του, που πιστεύει στην Εκκλησία Του, που την ίδρυσε με την Σταυρική Του Θυσία, που πιστεύει στα Πανάγια Μυστήρια, που ο ίδιος τα σύστησε και ο ίδιος τα ίδρυσε. Έχει δύναμη λοιπόν που πηγάζει από τη Σταυρική Θυσία του Χριστού, ξεπερνάει όλες τις κοσμικές δυνάμεις αυτού του κόσμου. Τι μπορούν να κάνουν οι κοσμικές δυνάμεις και ο τεχνικός πολιτισμός, μπροστά σε μια φουρτούνα, σε μια θεομηνία, μπροστά σ’ έναν σεισμό; Τίποτα δεν μπορεί να κάνουν! Που είναι η δύναμή τους λοιπόν;
Η δύναμις βρίσκεται στο Σταυρό του Χριστού, και είναι δύναμις μυστική, αόρατη και ουράνια, είναι δύναμις που φωτίζει, που σώζει, που αγιάζει. Αυτή η δύναμις του Σταυρού άγγιξε και φώτισε, την ψυχή του ληστού πάνω στο δικό Του Σταυρό για να πει «μνήσθητί μου Κύριε όταν έρθεις εν τη Βασιλεία Σου».
Αυτή η μυστική δύναμις έκανε τον εκατόνταρχο κάτω απ’ το Σταυρό του Κυρίου να ομολογήσει και να φωνάξει «Αληθώς Θεού Υιός ήν ούτος».
Αυτή η μυστική και σώζουσα δύναμις φώτισε και την ψυχή ενός φανατικού εχθρού και διώκτη των χριστιανών, τον Σαούλ, και τον έκανε τον μεγαλύτερο κήρυκα του Ευαγγελίου. «Σαούλ, Σαούλ, τι με διώκεις;» και τον περιέλουσε φως υπέρλαμπρο, ουράνιο και άκτιστο, που τον έριξε και κάτω, αλλά και τον τύφλωσε κιόλας. Και πεσμένος όπως ήταν κάτω στα γόνατα Τον ρώτησε: «Ποιος είσαι εσύ Κύριε»; Και η φωνή μέσα από την υπέρλαμπρη φωτοχυσία απήντησε «Είμαι ο Ιησούς ο Εσταυρωμένος, όν συ διώκεις». Και ο Σαούλ κατέστη ο Μέγας Παύλος, ο Απόστολος των Εθνών, ο ουρανοβάμων, ο πρώτος μετά τον Έναν, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Η μυστική αυτή δύναμις του Τιμίου Σταυρού, είναι αυτή που στα μαρτυρικά χρόνια των σκληρών διωγμών, γιγάντωνε το φρόνημα, την αντοχή, και την πίστη των μαρτύρων, στο να αντιμετωπίζουν ειρηνικά και με δοξολογία τα ξίφη των δημίων, τα δόντια των αγρίων θηρίων, και τα φοβερά βασανιστήρια των τυράννων, όπως και τη μανία του όχλου των ειδωλολατρών.
Αυτή η μυστική δύναμις χαλύβδωνε και φώτιζε τους μεγάλους Πατέρας της Εκκλησίας μας και ιεράρχας, για την Ορθόδοξη αντιμετώπιση αιρέσεων και αιρετικών. Και είναι αυτή που στηρίζει, φωτίζει και δυναμώνει την επίγεια αγγελική πολιτεία, ερημίτας και ησυχαστάς, είναι η ίδια μυστική δύναμις που χαριτώνει και ευλογεί όλους τους πιστούς αγωνιζομένους εν τω κόσμω χριστιανούς. Είναι η μυστική αυτή η ίδια δύναμις που στηρίζει και όλους εμάς, που αυτή τη στιγμή εκκλησιαζόμεθα και βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτόν τον μικρό ναό της Αγίας Βαρβάρας.

Και θα κλείσουμε αδελφοί μου με τους βαρυσήμαντους λόγους του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. «Όλα τα πάντα με τον Σταυρόν πραγματοποιούνται», λέγει, «και στην πνευματική μας αναγέννηση, δηλαδή στο Άγιον Βάπτισμα, και στη χαρισματική μας ενδυμασία, δηλαδή το Άγιον Χρίσμα, και στη Θεία Λειτουργία, δηλαδή στην Μυστηριακή μας τροφοδοσία, με την Θεία Κοινωνία, και στο πνευματικό λουτρό της Ιεράς Εξομολογήσεως, και στα άλλα μυστήρια της Χειροτονίας του Γάμου και του Ευχελαίου, όπως επίσης στους αγιασμούς, στην ατομική μας προσευχή, στην αγρυπνία μας, τη δημόσια λατρεία και γενικά ολόκληρη τη ζωή της Εκκλησίας, παντού και πάντοτε βρίσκεται μπροστά, συνεχώς μπροστά μας, ο Τίμιος Σταυρός, το Σύμβολον της Νίκης, το «εν τούτω νίκα», η δόξα των αγγέλων και των δαιμόνων το τραύμα. Γι’ αυτό το σχηματίζουμε και στα σπίτια μας, και στα τείχη της πόλεως, και στους τάφους, και στο μέτωπο, και στην σκέψη και στο στήθος με πολλή επιμέλεια και φροντίδα».
Και συνεχίζει ο Ιερός Χρυσόστομος. «Και δεν αρκεί να τον χαράξουμε μόνον με τα δάκτυλα ή να τον φοράμε περασμένο στο λαιμό μας, πρέπει πολύ περισσότερο να τον σχηματίζουμε με πίστη μέσα στην ψυχή μας. Αν έτσι το εντυπώσεις μέσα σου, και έξω στην όψη και στη ζωή σου, κανένα από τα ακάθαρτα πνεύματα, κανένας δηλαδή διάβολος δε θα μπορεί να σε πειράξει. Και δεν θα μπορεί ούτε να σε πλησιάσει ούτε και να σε αγγίξει διότι θα βλέπει στην ψυχή σου την μάχαιρα του πνεύματος, από την οποίαν δέχτηκε το φοβερό χτύπημα, την φοβερά πληγή. Θα βλέπει δηλαδή τον Σταυρόν ως ξίφος από το οποίο έλαβε τούτο το θανατηφόρον κτύπημα».
Αυτά μας είπε χριστιανοί μου ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, και είθε όλα αυτά να γίνουν μια πραγματικότητα στη ζωή μας, αλλά με ζωντανή και με ολόθερμη την δική μας πίστη στο Σταυρωμένο και Θεάνθρωπο Κύριο και με φλογερή , μαρτυρική ομολογία όπως την έκανε ο Άγιος Αρδαλίων.

Το εύχομαι με όλη μου την καρδιά,
Αμήν

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2005

Τά τρία είδη σταυρών



217 δ
Κυρ.πρό.Υψ, 2005

Εμοί μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω Σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Με καμάρι και παρρησία και ομολογία εν Αγίω Πνεύματι έκανε ο Απόστολος Παύλος. Άλλωστε και ολόκληρη η πορεία της ζωής μας είναι γεμάτη από σταυρούς.
Μια ζωή γεμάτη δυσκολίες, πόνους, θλίψεις, στεναχώριες, βάσανα, αναπηρίες, ατυχήματα, αναποδιές, αρρώστιες πολλές, κόπος πολύς, πείνα, ανεργία, ανασφάλεια και κακά γεράματα. Όλα μαζί και το καθένα χωριστά είναι και ένας σταυρός.
Σταυρός και από τα παιδιά μας. Ποιος δεν έχει σταυρό απ’ τα παιδιά του; Ποιος δεν έχει;
Ποιος άνθρωπος, ποια οικογένεια; Ποιος δεν έχει σταυρό; Πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, μεγιστάνες και δούλοι, όλοι έχουν σταυρόν.
Σταυρός όταν γίνει σεισμός με τόσα και τόσα θύματα.
Σταυρός όταν η φωτιά κάψει το σπίτι μας και γίνουν στάχτη οι κόποι μιας ζωής.
Σταυρός οι ατέλειωτες νεροποντές και το χαλάζι που καταστρέφουν τα σπαρτά και τα γεννήματα των αγροτών μας.
Σταυρός και απο τις πλημμύρες, που όταν έρθουν δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους.
Αυτοί και πολλών άλλων ειδών σταυροί μας ταλαιπωρούν και μας βασανίζουν καθημερινά τη ζωή μας. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι αναπόφευκτοι και θα τους φορτωθούμε οπωσδήποτε, είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε, είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, θα μας έλθουν στη ζωή και θα τους σηκώσουμε.

Για μας όμως τους Ορθοδόξους χριστιανούς, ο Σταυρός έχει άλλη θέση στη ζωή μας. Πνευματοποιεί την ύπαρξή μας, μετά το Βάπτισμα και το Χρίσμα και τα άλλα μυστήρια της Εκκλησίας μας, γίνεται Σταυρός λυτρωτικός. Όταν ο καθημερινός μας πνευματικός αγώνας αποβλέπει στο να μην αμαρτήσουμε, - εκουσίως τουλάχιστον, - είναι ένας λυτρωτικός Σταυρός, διότι μας προσφέρει την χάριν του Εσταυρωμένου Ιησού Χριστού, ανοίγει τα τυφλά μάτια της ψυχής και βλέπουμε το φως του Θεού, μας βοηθά στην απαλλαγή μας από την τυραννία των παθών, γιγαντώνει τις αντιστάσεις μας ενάντια στους αμείλικτους πολέμους του διαβόλου.
Είναι Σταυρός η ζωή μα και λύτρωσις.
Είναι σταυρός μα και θεία ευλογία, ομιλώ για μας τους Ορθοδόξους χριστιανούς, που ο Σταυρός είναι και Ανάστασις, είναι δηλαδή αυτό που καλούν οι Πατέρες μας Σταυροαναστάσιμη χαρά, γιατί; Διότι η Σταυρική θυσία και ο Σταυρός έγινε χαρά για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Αυτό το ομολογούμε κάθε Κυριακή, ολόκληρο το έτος, αλλά και κατά την περίοδο την Πασχαλινή, με το «Ανάσταση Χριστού θεασάμενοι». Και τι μας λέγει εκεί μέσα; Μας λέγει τα εξής: «Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά», χαρά, «χαρά εν όλω τω κόσμω».

Υπάρχει Σταυρός που τον δίδει ο ίδιος ο Θεός.
Υπάρχει Σταυρός που τον επιτρέπει ο Θεός κατά παραχώρησην και κατ’ ευδοκίαν.
Και τρίτον υπάρχει Σταυρός που τον δημιουργούμε μόνοι μας. Που τον διαλέγουμε μόνοι μας. Που τον βάζουμε μόνοι μας στην πλάτη της καρδιάς μας και τον σηκώνουμε μια ζωή.
Άρα ας μιλήσουμε μόνον για τρία είδη Σταυρών.

Ο Σταυρός που μας δίδει ο Θεός είναι στα μέτρα μας, και σηκώνεται με κάποια ευκολία διότι τον σηκώνει ο Θεός μαζί μας. Και αυτό γιατί δεν μας δίδεται παραπάνω από αυτό που μπορούμε να σηκώσουμε, τόσο, όσο μπορούμε. Και αυτό το κανονίζει με πάσα σοφία η αγάπη του Θεού και δίδεται για το συμφέρον μας αφ’ ενός μέν και αφ’ ετέρου για την δόξα του Αγίου Θεού.
Ο Σταυρός του Θεού μας διδάσκει και καλλιεργεί την υπομονή, που δεν την έχουμε, την πίστη, την ελπίδα, την προσευχή, την ενεργουμένη αγάπη προς όλους τους ανθρώπους, ακόμα και προς τους εχθρούς μας. Ο Σταυρός συντελεί στα μέγιστα στην κάθαρση από τα πάθη μας και μάλιστα απ’ τον εγωισμό, τον καταραμένο αυτόν εγωισμό, την υπερηφάνεια και την κενοδοξία, που αυτά τα τρία τα έχουμε όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου. Ξεριζώνει ιδιαιτέρως τον φθόνο, την πονηριά, το μίσος, την κακία, την φιληδονία και τόσα άλλα πάθη.
Ο Σταυρός του Θεού ανοίγει τον δρόμο της σωτηρίας μέσα από τα βασιλικά μυστήρια της Θείας Ευχαριστίας και της Ιεράς Εξομολογήσεως και αυξάνει μέσα από την επίμονη προσευχή, γιατί δεν κάνουμε προσευχή, μέσα λοιπόν από την επίμονη προσευχή ο σταυρός αυξάνει την πείνα και την δίψα για τον Λόγον του Θεού και για την καλλιέργεια των θειοτάτων αρετών. Ο Σταυρός του Θεού είναι για το καλό μας, για τη σωτηρία μας για την κάθαρση και τον φωτισμό μας.
Είναι αλήθεια ότι κάθε Σταυρός έχει πόνο, θλίψη και στεναχώρια, και ποιος δεν τη δοκιμάζει αυτή και πρώτος εγώ. Έχει όμως και την θεϊκή παρηγοριά της άρσεως του Σταυρού. Και όχι μόνον. Διότι αν πραγματοποιηθεί, λέω αν, αν, πραγματοποιηθεί με τη χάρη του Θεού η κάθαρσις των παθών, τότε αποκτούμε καθαρά προσευχή και διά μέσου αυτής της καθαράς προσευχής και τη συμμετοχή μας αξίως στα πανάγια μυστήρια, ακολουθεί η θεωρία των αγγέλων και των αγίων, ακολουθεί ο απλανής φωτισμός του νοός, ακολουθούν οι αποκαλύψεις των απορρήτων μυστηρίων του Θεού, η θεϊκή όρασις του ακτίστου φωτός, και η ακατάληπτη αίσθησις της δόξης της Τριαδικής Θεότητος.
Αυτά, όλα αυτά όταν με πολλή αγάπη και πολλή υπομονή σηκώνουμε αυτόν τον Σταυρόν που μας δίδει ο Θεός.

Και τώρα ερχόμεθα στο δεύτερο είδος του Σταυρού, που ο Θεός κατά παραχώρησιν επιτρέπει. Και έρχεται στην προσωπική ή στην οικογενειακή ζωή μας,
για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο και τον ύπνο της αμαρτίας.
Για να διορθώσουμε το κακό που κάνουμε σε τόσους και τόσους ανθρώπους γύρω μας.
Για να ξεχρεώσουμε το μεγάλο χρέος από τις αδιόρθωτες αμαρτίες μας, αδυναμίες και πάθη.
Για μα φωτιστεί το σκοτάδι του μυαλού μας,
για να μετανοήσουμε αληθινά και
για να ξανάρθουμε πάλι κοντά στο Θεό και την Εκκλησία Του, μαζί με τα μυστήριά της.
Είτε προέρχονται πόνοι και θλίψεις απ’ την διεφθαρμένη φύση μας, είτε προκαλείται κάποιος πειρασμός, επαναλαμβάνω επιτρέποντος του Θεού, από τον πόλεμον των φθονερών δαιμόνων, και ο μεν και ο δε είναι Σταυρός λυτρωτικός.
Καμιά φορά δημιουργούνται πολλές δοκιμασίες, σε μια οικογένεια, ή ατομικά, σε χριστιανούς, επαναλαμβάνω επειδή το επιτρέπει και το παραχωρεί ο Θεός, και αυτοί δημιουργούνται πολλές φορές απ’ την κακία των ανθρώπων, των συνανθρώπων μας, για απ’ την αδικαιολόγητη πονηριά τους, είτε δημιουργούνται από αδικίες, από υστεροβουλία και δόλο, ή από πονηριά και φθόνο. Καμιά φορά δημιουργούνται και προκαλούνται και από τα δικά μας συγγενικά και φιλικά πρόσωπα. Το επιτρέπει όμως ο Θεός. Το παραχωρεί. Και επειδή το επιτρέπει και επειδή το παραχωρεί, γι’ αυτό και το άγρυπνο μάτι Του επιβλέπει πάνω σ’ αυτόν τον Σταυρόν. Γι’ αυτό και γίνεται λυτρωτικός και σωτήριος.
Αλλά και τα έντονα καιρικά φαινόμενα με τους σεισμούς, καταποντισμούς, λιμούς ή λοιμούς, και τον ξαφνικό θάνατο, επιτρέπονται από τον Θεό για να μας υπενθυμίσουν τον προορισμό μας. Έχουμε έναν προορισμό σ’ αυτή εδώ στη γη που ζούμε. Δεν ήρθαμε μόνο να κάνουμε οικογένεια και παιδιά… ήρθαμε για να θεωθούμε, να βρεθούμε κοντά στον Θεό, στην αιωνιότητα, στον Παράδεισο, στην χαρά των Αγίων και των Αγγέλων. Έρχονται για να προκαλέσουν μετάνοια και διόρθωση. Άρα αποβλέπουν και όλα αυτά τα φαινόμενα της σωτηρίας μας. Γι’ αυτό είναι και αυτά Σταυρός λυτρωτικός και αναστάσιμος.
Ως άνθρωποι όμως της αμαρτίας που είμαστε, και πολύ πολύ αδύνατοι, όλα αυτά τις περισσότερες φορές δεν τα καταλαβαίνουμε. Ή μάλλον δεν θέλουμε να τα καταλάβουμε. Δεν θέλουμε να κοπιάσουμε, να δούμε και να ψάξουμε να βρούμε ποιο είναι το σχέδιο του Θεού, ποια η Πρόνοιά Του; Γι’ αυτό και εύκολα απελπιζόμεθα. Παραπονούμεθα, γκρινιάζουμε, αφήστε που γογγύζουμε και κατά του Θεού και βλαστημάμε, και βρίζουμε και ρίχνουμε κατάρες σε όλους, και σε όλα. Αυτοί είμαστε δυστυχώς…

Και τώρα τον τρίτο Σταυρό που μόνοι μας διαλέγουμε. Κι επειδή εμείς τον φτιάχνουμε και μείς τον κατασκευάζουμε γι’ αυτό είναι βαρύς και ασήκωτος. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μας. Περισσότερο βαρύς από όσο μπορεί να σηκώσουμε.
Τέτοιο Σταυρό φτιάχνει μόνος του αυτός που παίρνει ναρκωτικά. Αν γρήγορα δεν τον πετάξει από πάνω του, το βάρος του θα τον σκοτώσει. Διότι η υπερβολική χρήσις της ηρωίνης, ή άλλου είδους ναρκωτικό, καταλήγουν στο τέλος, στο θάνατο με μια σύριγγα στο χέρι.
Άλλος τέτοιος Σταυρός βαρύς και ασήκωτος που μόνοι μας τον κατασκευάζουμε, είναι ο αλκοολισμός, το πιοτό και η μέθη και ιδιαίτερα από τους σημερινούς νέους, όπως τραγική είναι η διαπίστωσις. Είμαστε δυστυχώς πρώτοι στην Ευρώπη. Η κατανάλωσις λοιπόν στο ουίσκι, ιδιαιτέρως αυτό, στη βότκα και δεν ξέρω σε ποια άλλα, στα σφινάκια, πώς τα λέτε, αλλά και στο ούζο και στην μπύρα και σε τόσα άλλα, καταλήγουν στον αλκοολισμό και στην καταστροφή.
Άλλος Σταυρός που φτιάχνουμε μόνοι μας είναι ο τζόγος, η ρουλέτα, τα χαρτιά, τα ζάρια και όλα τα τυχερά παιχνίδια. Χιλιάδες έχουν καταστραφεί και καταστρέφονται. Και πολλοί αφού χάσουν τα πάντα, ακόμα και την τιμή τους, στο τέλος αυτοκτονούν.
Μήπως η λαιμαργία με την αδηφαγία, δεν δημιουργεί τον δικό της Σταυρό;
Ο κακοποιός, ο κακούργος, ο κλέφτης, ο εγκληματίας, ο φονιάς, ο απατεώνας, και οι άλλοι όμοιοί τους, μήπως κι αυτοί, με τη θέλησή τους και ελεύθερα δεν φτιάχνουν ο καθένας τους το δικό τους Σταυρό, τον βαρύ και ασήκωτο; Το τέλος ποιο είναι; Η φυλακή ή ο φόνος.
Και γενικά όλα τα πάθη όταν στην υπέρμετρη ικανοποίησή τους, καταλήγουν να γίνουν δευτέρα φύση στον άνθρωπο, τότε δημιουργούμε και από έναν Σταυρό βαρύ και ασήκωτο.
Η προσωπική ζωή του καθενός από μας, πολλά μπορεί να μας διδάξει. Για ψάξτε τη ζωή σας, να δείτε τις θλίψεις, τα βάσανα, τις στεναχώριες, τον πόνο, και ότι άλλο έχετε στο σπίτι σας, στην οικογένειά σας, στη δουλειά σας, στην κοινωνία, να δείτε ποιος από τους τρείς Σταυρούς είναι και έρχεται για μας; Είναι από τον Θεόν; Είναι κατά παραχώρησιν, κατ’ ευδοκίαν, είναι γιατί το επιτρέπει, ή γιατί τον φτιάχνουμε μόνοι μας;
Ο κάθε Σταυρός όμως μπορεί να γίνει λύτρωσις και σωτηρία αρκεί αυτόν τον Σταυρό να τον δώσουμε στο Χριστό, και να τον ακολουθήσουμε με υπομονή, με μετάνοια, με ελπίδα και με πίστη στην παντοδυναμία Του, στο έλεος και στην αγάπη Του. Οπότε ακολουθούν η λύτρωσις, η αναγέννησις, η δικαίωσις, το φώς, η ζωή και τέλος η Ανάσταση. Αυτή είναι η πορεία μας. Αυτή την πορεία μας ας μην την ξεχάσουμε ποτέ.

Είθε να είστε όλοι ευλογημένοι,
Αμήν

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2005

Παραβολή τών μυρίων ταλάντων



Κυρ.ΙΑ' Ματθαίου, 2005
217-γ

Η σημερινή περικοπή χριστιανοί μου, μας αποκαλύπτει όλο το μεγαλείο της ευσπλαχνίας του Αγίου Θεού προς το πεσμένο πλάσμα Του, τον αμαρτωλό άνθρωπο. Όσες φοβερές και μεγάλες κι αν είναι οι αμαρτίες σου, συγχωρείσαι, αν ζητήσεις το έλεος από τον Θεόν και εξομολογηθείς με αληθινή μετάνοια. Τότε είναι εύκολο να συγχωρέσεις και τα λάθη του αδελφού σου, αν στο πέρασμα της ζωής, σου έφταιξε σε κάτι.
Η παραβολή μας λέγει για κάποιον που είχε ένα τεράστιο χρέος, μυρίων ταλάντων, ας πούμε ενός εκατομμυρίου ευρώ, στον άρχοντα της πόλεως. Βασιλέα τον ονομάζει η παραβολή. Επειδή φαίνεται πως θα είχε κάμει κάποια κατάχρηση στην διαχείριση των πραγμάτων του άρχοντος αυτού, έπεσε σε αυτό το τεράστιο χρέος και δεν μπορούσε να το ξεχρεώσει.
Ο άρχοντας λοιπόν διέταξε να πωληθεί ως δούλος, και αυτός και η γυναίκα του και τα παιδιά του, και όλα όσα είχε σαν υπάρχοντα, για να εξοφληθεί έστω και ένα μικρό μέρος από το χρέος αυτό το πολύ μεγάλο.
Ο άνθρωπος αυτός, δυστυχισμένος όπως ήταν, όταν άκουσε την απόφαση, ασφαλώς θα τρομοκρατήθηκε φοβερά, γι’ αυτό και έπεσε στα πόδια εκεινού του άρχοντος βασιλέως και ζήτησε να τον ελεηθεί και να τον αφήσει ένα διάστημα να μπορέσει να εργαστεί για να αποδώσει το χρέος. Ο άρχοντας που ήταν πολύ πολύ σπλαχνικός, όχι μόνον τον άφησε ελεύθερον, όχι μόνον δεν τον πούλησε σκλάβον, αλλά του χάρισε το χρέος! Του χάρισε ενός εκατομμυρίου ευρώ. Του τα χάρισε!
Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Να μας δείξει τη διαγωγή εκείνη του ευεργετηθέντος δούλου. Να μας δείξει ότι η διαγωγή του στη συνέχεια ήτο σκληροτάτη προς κάποιον άλλον συμπολίτην του, ο οποίος του χρωστούσε εκατό δραχμές. Και επειδή δεν μπορούσε να του τα δώσει, τον άρπαξε απ’ το λαιμό, και τα απαιτούσε! Δεν μπορούσε ο καημένος να προσφέρει τις εκατό δραχμές, τα εκατό ευρώ και τον έβαλε στη φυλακή. Του χάρισε ο άρχοντας ένα εκατομμύριο ευρώ, και δεν μπορούσε να χαρίσει αυτός τις εκατό δραχμές! Τα εκατό ευρώ, - πώς να το πούμε…
Το πληροφορήθηκε λοιπόν αυτό ο άρχοντας βασιλεύς και ήταν επόμενον να λάβει τα μέτρα του και να τιμωρήσει σκληρότατα αυτόν τον άκαρδον δούλον. Και καταλήγει η παραβολή ότι το αυτό θα κάμει και ο Θεός σ’ όλους μας, εάν δεν συγχωρούμε με όλη μας την καρδιά, όλες τις αδικίες που τυχόν μας έχει κάνει ο διπλανός μας.
Μπορεί να μας αδίκησε, ή να μας αδικεί, ο άντρας μας ή η γυναίκα μας, ή και ο αδελφός μας καμιά φορά, ιδιαίτερα δε στις μοιρασιές των κληρονομικών. Μπορεί να μας έβλαψε ο γείτονάς μας, ή εξακολουθεί να μας βλάπτει αυτός που είναι από πάνω, αυτός που είναι από κάτω, αυτός που είναι από δίπλα στην ίδια πολυκατοικία. Μπορεί να μας συκοφάντησαν ή να μας έκαναν κάποιο κακό, μεγάλο ή μικρό, στο σπίτι, στο δρόμο, στη δουλειά, σε οποιοδήποτε άλλο μέρος και χώρο.
Εμείς όμως, οφείλουμε, έχουμε υποχρέωση, σύμφωνα με την εντολή του Θεού, τους πάντες και τα πάντα να συγχωρούμε. Αφού πρώτος αυτός, μας συγχώρεσε και έσκισε το χειρόγραφο των χρεών μας με τη Σταυρική Του Θυσία πάνω στο Γολγοθά. Τα δικά μας σφάλματα και πταίσματα και παραβάσεις, και κακουργήματα και αδικίες και αισχρότητες και πονηρίες και ψεύδη και μύρια τόσα άλλα κακά, είναι αναρίθμητα μα ο Θεός τα συγχωρεί δωρεάν.
Την ίδια όμως υποχρέωση έχουμε και μείς, στο να συγχωρούμε τα λίγα λαθάκια του πλησίον μας, όποιος και αν είναι αυτός. Εάν το κάνουμε αυτό, γινόμαστε όμοιοι με τον Θεόν. Άλλωστε και η εντολή του Αγίου Θεού είναι «γίνεστε ουν οικτίρμονες, καθώς και ο Πατήρ ημών ο Ουράνιος, Οικτίρμων εστί».
Άλλωστε αυτό το ζητάμε και κάθε μέρα με την Κυριακή προσευχή, και το ζητήσαμε προηγουμένως όλοι μαζί στο «Πάτερ ημών». Και είπαμε «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Συγχώρεσέ μας Θεέ μου, ζητήσαμε απ’ τον Θεόν, όπως ημείς έχουμε συγχωρέσει τον πλησίον μας. Και τότε μόνον εαν πραγματοποιηθεί αυτό, μας καθιστά ο Θεός αξίους στο να κοινωνούμε τακτικά των Αχράντων Μυστηρίων. Καμιά προσευχή και καμιά δέησις, και καμιά νηστεία ούτε εισακούεται ούτε πιάνει αν στην καρδιά μας βασιλεύει η μνησικακία, η σκληροκαρδία, η κατάκρισις, ο φθόνος και τόσα άλλα κακά. Πρώτα μετάνοια, εξομολόγησις και έμπρακτη συγχωρητικότητα και ύστερα Θεία Κοινωνία. Αν δεν υπάρξει συγχώρησις, δεν υπάρχει και Θεία Χάρις, δεν υπάρχει σωτηρία.
Τα τέσσερα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας μας, Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Κοινωνία και Ιερά Εξομολόγησις, ανοίγουν την καρδιά μας διάπλατα για να λάμψει μέσα σ’ αυτήν ο ήλιος της δικαιοσύνης και της αγάπης, ο Χριστός, με την βασική προϋπόθεση ότι εμείς έχουμε συγχωρέσει όχι μόνον τον πλησίον μας που μας αδίκησε ή μας έβλαψε, αλλά και που τον βοηθούμε με αγάπη, ακόμα και τώρα σε όλες του τις ανάγκες. Και τότε γίνεται το μεγάλο μυστήριο.

Όπως κάποτε το Άγιον Πνεύμα επεσκίασε την Παρθένον κόρη της Ναζαρέτ, τη Μαριάμ, την Παναγία μας, και κατέβηκε ο Λόγος του Θεού, ο Υιός του Θεού, και σαρκώθηκε από τα σπλάχνα της, και γεννήθηκε ο Χριστός, ο τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ο Θεάνθρωπος Κύριος και Χριστός, έτσι ακριβώς έρχεται και το Άγιον Πνεύμα μέσα στην καρδιά μας, διά μέσου αυτών των προϋποθέσεων που αναφέραμε προηγουμένως, και γεννάται μέσα μας, μυστικά και αθόρυβα ο Χριστός.
Την έχετε νοιώσει ποτέ αυτή τη γέννηση; Υπάρχουν σκιρτήματα πνευματικά που φανερώνει ότι κυοφορείται αυτή γέννησις, αυτή η σωτηρία. Και τότε γίνεται ένωσις, σύγκρασις, οικίωσις, συνοικίωσις με τη Θεία Χάρη. Βιώνουμε, πώς να το πω, ζούμε, έχουμε αίσθηση ότι το Άγιον Πνεύμα έγινε κτήμα μας, είναι το Άγιον Πνεύμα δικό μας, είναι μέσα στη καρδιά μας, βασιλεύει στο είναι μας, το έχουμε κατακτήσει τρόπον τινά. Δικός μας ο Χριστός, δική μας η Θεία ευλογία, δική μας η άνωθεν ειρήνη, δική μας η πνευματική χριστιανική ζωή, δικό μας το Πανάγιον Πνεύμα, βεβαιωμένη η ελπίδα της σωτηρίας.
Τι ουράνια χαρά και τι Θεία Ευφροσύνη πλημμυρίζει τότε την καρδιά μας. Συγχώρεσες; Συγχωρέθηκες και συ στο μέγα μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.
Έλεος ζητάς απ’ τον Θεόν; Γι’ αυτό και λέμε και το «Κυριε ελέησον» τόσες πολλές φορές. Πρόσφερε και συ τα δικά σου σπλάχνα των οικτιρμών σ’ αυτόν που σε βασανίζει κάθε μέρα. Τι σημασία έχει για το πόσο μεγάλα ή πολλά είναι τα σφάλματά σου, η συγχωτητική ευχή του εξομολόγου ιερέως όλα τα εξαλείφει, όλα τα καθαρίζει, γι’ αυτό και συ συγχώρεσε τον πλησίον σου, που σου έκαμε αυτό το μεγάλο κακό.
Και τότε εάν αυτό το πραγματοποιήσεις και βρεθείς στο πετραχήλι του πνευματικού και μέσα στην Εκκλησία, τότε οι άγγελοι θα σε κυκλώνουν, όλοι οι άγιοι της θριαμβεύουσας Εκκλησίας θα σε αγκαλιάσουν, η Παναγία θα σε φιλήσει στοργικά και ο Χριστός θα σου ετοιμάσει Τράπεζα σωτηρίας. Ο ίδιος θα σε υπηρετήσει, μα και ο ίδιος θα σου γίνει το μάννα εκ του ουρανού, ο άρτος της αιώνιας ζωής, ο εκ του ουρανού καταβάς, το ύδωρ το ζόν το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον.
Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος που σε υπηρετεί και συγχρόνως σε χορταίνει, μέσα στην καρδιά σου, είναι ο ίδιος, είναι αυτός που σήμερα είναι μέσα στη Θεία Λειτουργία το κύριον πρόσωπο, και στη Θεία Κοινωνία, ο Χριστός, ο Σωτήρας, είναι ο ίδιος, και μαζί σου όταν συγχωρείς,
είναι ο ίδιος που συγχωρεί και σένα.
Είναι ο ίδιος στη μυστική σου προσευχή,
και είναι ο ίδιος κοντά σου μέσα στη χούφτα σου στην κρυφή σου ελεημοσύνη.
Είναι ο ίδιος που φωτίζει το σκοτισμένο μας νου και ξαστερώνει το μυαλό μας το θολωμένο.
Είναι ο ίδιος που συμπορεύεται μαζί μας στη ζωή,
ο ίδιος που μας ευλογεί, που μας χαριτώνει που μας αναγεννά και μας δικαιώνει.
Είναι αυτός που μας στηρίζει στον αγώνα μας, για να καθαριστούμε από τα πολλά μας πάθη, και τα ψυχικά και τα σωματικά,
είναι ο Χριστός που σώζει.
Είναι ο Σωτήρας σου,
και ο Σωτήρας σου,
και ο δικός μου Σωτήρας.
Είναι ο Λυτρωτής όλων μας,
ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων. «Διότι ουκ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον αλλά ίνα σώσω τον κόσμον μας», μας βεβαιώνει το αψευδές στόμα Του.
Είναι η αλήθεια και το φως.
Είναι η Ζωή και η Ανάστασις.
Είναι η Ζωή και η Ανάστασις.
Είναι ο Σωτήρας σου.

Να είστε όλοι ευλογημένοι.

Αμήν.