Το site που επιμελείται ο Ι.Ν. Αγίας Βαρβάρας Αμφιάλης Κερατσινίου: https://agiavarvaramfialis.gr



Παρασκευή 31 Μαρτίου 2006

223 γ) Διά πρεσβειών τής Υπ. Θεοτόκου ο Ιησούς Χριστός γιά μάς σοφία Θεού,δικαιοσύνη,καί αγιασμός καί απολύτρωσις. Μέρος Γ



223-γ

Λέγαμε χριστιανοί μου στους δύο περασμένους Χαιρετισμούς, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος δια των πρεσβειών της, καθιστά τον Υιόν της, τον Θεάνθρωπον Κύριον τον Ιησούν Χριστόν, σοφία από Θεού και δικαιοσύνη.
Είναι αυτό που μας βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του, κεφάλαιον πρώτο, στίχος τριάντα, ότι ο Ιησούς Χριστός εγεννήθη ημίν σοφία του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων, μας έδωσεν τον εαυτόν Του, που είναι πηγή πάσης σοφίας και πάσης δικαιοσύνης και παντός αγιασμού και πάσης λυτρώσεως.
Οι Χαιρετισμοί λοιπόν αδελφοί μου, που κάθε φορά λέγονται από το βάθος της καρδιάς μας, με στεναγμούς και δάκρυα, με ευλάβεια και προσοχή, αναγκάζουν κατά κάποιον τρόπον την Παναγία μας, να σκύψει από τους ουρανούς και να τους ακούσει.
Και το κάθε πονεμένο αίτημά μας, που θα ακολουθήσει μετά από τους Χαιρετισμούς, θα το παραλάβουν στα μητρικά της σπλάχνα, και θα το προσφέρουν ως μεσιτεία στον Υιόν της Θεόν ημών, και τότε ο Χριστός θα το κάνει έργον θείων χαρισμάτων.
Έτσι θα γίνει για μας όχι σοφία από Θεού και δικαιοσύνη, για τα οποία ομιλήσαμε στους δύο περασμένους Χαιρετισμούς, αλλά και αγιασμός και απολύτρωσις.
Ας τα δούμε με λίγα λόγια.
Ο Χριστός αδελφοί μου, κατέστη για μας αγιασμός, αφενός μεν με την Ανάληψή Του στους ουρανούς, και αφετέρου με την κάθοδον του Αγίου Πνεύματος, την ημέρα της Πεντηκοστής. Με τη Βάπτισή μας στο όνομα της Αγίας Τριάδος, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, συμμετέχουμε στο θάνατο και στην Ανάσταση του Χριστού, δηλαδή συμμετέχουμε στο θάνατο του παλαιού ανθρώπου και στην αναγέννηση – ανάσταση του νέου. Αυτό σημαίνει ότι ο Σταυρικός θάνατος του Κυρίου και η Ανάστασίς Του εκ νεκρών, μας δικαιώνει από το πλήθος των κακιών μας και από πάσαν ανομίαν. Από πάσαν αμαρτίαν.
Το Άγιον Χρίσμα πάλι, μας προσφέρει τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, ως εγγύηση της δωρεάς των απείρων χαρισμάτων αυτού αλλά και της αιωνίου ζωής. Στο πλήθος των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, που μας προσφέρονται δωρεάν και κατά χάριν, ανήκουν και η σοφία και η θεογνωσία και ο φωτισμός, και η δικαίωσις, και η αναγέννησις, και ο αγιασμός και η λύτρωσις.
Πάνσοφος ο Θεός έτσι είναι και γίνεται πηγή σοφίας.
Δίκαιος ο Θεός και πηγή πάσης δικαιοσύνης.
Άγιος και Πανάγιος ο Θεός; Αλλά και πηγή αγιασμού για όλους εμάς, που πιστέψαμε στο όνομά Του και στο έργον της ενσάρκου οικονομίας. Έτσι βαπτιστήκαμε και μυροθήκαμε. Κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων, εξομολογούμενοι τας αμαρτίας ημών. Συμμετέχουμε σε ολόκληρη την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας. Τηρούμε κατά δύναμιν και προαίρεσιν τας Ευαγγελικάς εντολάς, και καλλιεργούμεν κατά χάριν τας θειοτάτας αρετάς.
Ανερχόμενος ο Θεάνθρωπος Κύριος στους ουρανούς, με την Ανάληψή Του, έστειλε το Πανάγιον Πνεύμα που μας οδηγεί με πολλή σοφία στην Αγιότητα. Άλλο πράγμα όμως «Άγιος ο Θεός» και άλλο «άγιος ο χριστιανός», είτε είναι αυτός κληρικός, μοναχός ή ιερεύς ή και λαϊκός.
Όταν λέμε «Άγιος ο Θεός», κυριολεκτούμε, διότι είναι ανεξάντλητος η αέναος πηγή παντός αγιασμού και πάσης αγιότητος, και πάσης αγιοσύνης.
Τι είναι ο αγιότερος χριστιανός μπροστά στο Θεό; Ένα τίποτα!.. Τι είναι η αγιότης όλων των αγίων μαρτύρων, όλων των ομολογητών, και όλων των αγίων ιεραρχών μέχρι των ημερών μας; Τίποτα!.. Τι είναι η αγιότης όλων των οσίων, που αγίασαν με τη σκληρή τους άσκηση στας ερήμους, στις σπηλιές των βουνών, και στις τρύπες της γής; Τίποτα!.. Τι είναι η αγιότης των θεοφόρων Πατέρων ημών, των συγκροτησάντων τας Οικουμενικάς Συνόδους μπροστά στην Αγιότητα του Θεού; Τίποτα!.. Και τι είναι η αγιότης όλων των ιερομαρτύρων, οσιομαρτύρων και νεομαρτύρων μπροστά στην Αγιότητα του Θεού; Τίποτα !.. Και τέλος τι είναι η αγιότης όλων των αγγέλων και των αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ, μπροστά στον Άγιο και Πανάγιο Θεό; Τίποτα !..
Για να το καταλάβουμε. Όπως μια σταγόνα νερού χριστιανοί μου, είναι ένα τίποτα μπροστά στις θάλασσες όλων των ωκεανών, έτσι και η αγιότης όλων των αγίων και όλων των ουρανίων αΰλων ασωμάτων δυνάμεων είναι ένα τίποτα, διότι Άγιος σε απόλυτο και τέλειο βαθμό είναι μόνον ο Θεός, που έχει την αγιότητα από τον εαυτόν Του.
Όσα είπαμε είναι πίστις και δόγμα στην Εκκλησία μας. Έτσι είναι και η μοναδική πηγή αγιότητος και αγιασμού, για όλους τους ανθρώπους απανταχού της γης και για όλους του αγγέλους. Ειδικά όμως για όλους τους χριστιανούς, που πιστεύουν Ορθόδοξα στο όνομά Του και στο κοσμοσωτήριον έργον Του.
Όταν ψάλλεται το «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός» από τους ιεροψάλτες μας, μέσα στο Άγιον Βήμα ο Ιερεύς λειτουργός, διαβάζει μια ευχή που αρχίζει με τις λέξεις «Ο Θεός ο Άγιος ο εν αγίοις αναπαυόμενος…» , ως Άγιος ο Θεός ευχαριστείται, αναπαύεται, και κατοικεί σε καθαρές καρδιές που Τον αγαπούν, και που είναι αφωσιωμένες στο Πανάγιον Θέλημά Του.
Ο Θεός μας δημιούργησε και μας έπλασε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν Του. Να είναι δηλαδή και ο άνθρωπος πρόσωπο, όπως και ο Θεός είναι πρόσωπο, και ως πρόσωπο να γίνει όμοιος με τον Θεόν. Ο Νίκος να γίνει άγιος Νικόλαος. Ο Στυλιανός να γίνει Άγιος Στυλιανός. Η Κατερίνα να γίνει Αγία Αικατερίνα. Και η κάθε Μαρίνα και η κάθε Παρασκευή και η κάθε Βαρβάρα και ο κάθε Αλέξανδρος και ο κάθε Παύλος και ο κάθε Κωνσταντίνος, όλοι να γίνουν άγιοι κατά χάριν Θεού.
Έτσι λοιπόν, τον στόλισε με πλήθος χαρισμάτων τον χριστιανό, που αν τα καλλιεργήσει με ταπείνωση, πίστη και δάκρυα, θα φθάσει μετά την κάθαρση από τα πάθη του, στον αγιασμό ψυχής και σώματος. Άλλωστε το ζητάμε αυτό, στην ίδια ευχή λίγο παρακάτω, δια του λειτουργού ιερέως. «Αγίασον ημών τας ψυχάς και τα σώματα, και δος ημίν εν οσιότητι λατρεύειν σοι, πάσας τας ημέρας της ζωής ημών». Αυτή η παράκλησίς μας, για να αγιάσει ο Θεός τις ψυχές και τα σώματά μας, και για να τον λατρεύουμε με οσιότητα, δηλαδή με αγιότητα, είναι και εντολή Θεού, που μας λέγει και προτρέπει. «Άγιοι έσεσθε, ότι άγιος εγώ Κύριος ο Θεός ημών». Όλοι σας να γίνετε κατά χάριν άγιοι, όπως εγώ ο Κύριος και ο Θεός σας είμαι Άγιος κατά φύσιν».
Αλλά και ο Απόστολος Πέτρος την ίδια παράκληση απευθύνει προς όλους μας λέγοντας στην πρώτη του Καθολική Επιστολή στο πρώτο κεφάλαιο στίχος 15, «Κατά το πρότυπον του Αγίου Θεού, που σας κάλεσε στο δρόμο του αγιασμού γίνεσθε, -να γίνετε,- και σείς σε όλη σας την συμπεριφορά, και την εσωτερική και την εξωτερική, άγιοι», και συμπληρώνει στον επόμενο στίχο 16, «διότι γέγραπται, -διότι είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή-, Άγιοι γίνεσθε ότι Εγώ Άγιος ειμί», δηλαγή να γίνεσθε σε ολόκληρη τη ζωή σας άγιοι διότι εγώ ο Θεός και Πατέρας σας είμαι Άγιος.
Εδώ βλέπουμε χριστιανοί μου, τον ίδιο τον Θεόν, να ονομάζει τον εαυτόν Του άγιον, και καλεί όλους μας να γίνουμε και μεις άγιοι κατά χάριν, κατά το δικό Του Θεανθρώπινο υπόδειγμα και παράδειγμα.
Υπήρξαν σε όλην την διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας, άγιοι που όπως μας τους περιγράφουν και το αποδεικνύουν τα ιερά μας βιβλία και τα άγια Συναξάρια, όπως υπάρχουν και στις ημέρες μας, και γύρω μας άγιοι, αλλά όλοι τους γίνονται άγιοι με την χάριν και την δύναμιν του Αγίου Θεού.
Η αγιότης όμως του Θεού είναι πλήρης και απόλυτη, ασύγκριτη και ολοκληρωμένη. Δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Η αγιότης του Θεού είναι αιωνία και άπειρος, και αέναος πηγή αγιότητος, αγιασμού και αγιοσύνης, για όλα τα πλάσματά του τα πλασμένα κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, και για μας όλους, που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή μέσα στο ναό. Άρα κανένας άγιος όπως ο Θεός, μας το λέγει πολύ καθαρά η Αγία Γραφή, «ουκ έστιν Άγιος, ως ο Κύριος, ουκ έστι δίκαιος ως ο Θεός ημών, ουκ έστιν Άγιος πλήν σου Κύριε».
Μέχρι τώρα χριστιανοί μου, είδαμε μαζί, ότι ο Χριστός, ο Υιός της Παναγίας και Θεός ημών, γίνεται για μας, όχι μόνον σοφία και θεογνωσία, ούτε πάλιν μόνον δικαιοσύνη αλλά και αγιασμός, και πηγή παντός αγιασμού και πάσης αγιότητος, με τελικό και οριστικό συμπέρασμα ότι κάθε Ορθόδοξος Χριστιανός, μπορεί να γίνει άγιος, κατά χάριν. Και γίνεται από τον μόνον κατά φύση Άγιο και Πανάγιον Θεό.
Και τέταρτον, ο Χριστός γίνεται για μας και απολύτρωσις. Και γιατί απολύτρωσις; Διότι το κοσμοσωτήριον έργον του Ιησού Χριστού, με την ανυπέρβλητη θεϊκή Του διδασκαλία, με την αποκάλυψη του αληθινού Τριαδικού Θεού, - κάποτε πρέπει να μιλήσουμε τι θα πεί αποκάλυψις εκ μέρους του Ιησού Χριστού, του αληθινού Τριαδικού Θεού. Με τα θαύματά Του, με τη Σταυρική Του Θυσία, με την Ανάσταση και την ανάληψή Του στους ουρανούς, μας λύτρωσε από τον αιώνιον θάνατον και την Κόλαση του Άδη. Μας λύτρωσε από την τυραννική εξουσία της αμαρτίας. Μας λύτρωσε από την βασανιστική δυναστεία του διαβόλου. Και τέλος μας λύτρωσε από τον δεσμό των ίδιων των παθών μας, αρκεί, να εκμεταλευθούμε εμείς, αυτό το έργον το κοσμοσωτήριον με την μετάνοιά μας.
Αν όλα αυτά λοιπόν, τα πιστέψουμε και τα αποδεχθούμε, συμμετέχοντες στα Πανάγια σωστικά μυστήρια Ιεράς Εξομολογήσεως και Θείας Κοινωνίας, και πυκνής Θείας Λατρείας, τότε ο Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κύριος και Υιός της Παρθένου, καθίσταται για όλους μας, και για τον καθέναν από μας, Λυτρωτής και Σωτήρας.
Έτσι τον ονομάζει και η Αγία Γραφή. Ο Σωτήρ του κόσμου, ο Λυτρωτής.
Ο Χριστός λοιπόν, ο Σωτήρας του κόσμου, και δυνάμει της Σταυρικής Του Θυσίας, μας σώζει δωρεάν, αρκεί να υπάρχει ζέουσα πίστις, την οποία θα αποδεικνύουμε εμείς με έργα αγάπης και υπακοής προς Αυτόν, συμμετέχοντες στα σωστικά μυστήρια, τηρούντες τας εντολάς.
Πές χριστιανέ μου, «ήμαρτον Θεέ μου, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλόν», και πές το στο πετραχήλι του πνευματικού, αλλά πέστο, και σώθηκες. Μπήκες στον Παράδεισο. Έγινες κληρονόμος των ουρανίων αγαθών της Βασιλείας των ουρανών. Ο Χριστός σώζει. Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής, όχι εγώ, και κανένας παπάς, και κανένας Δεσπότης, και κανένας άγιος. Ο Χριστός σώζει και μόνον ο Χριστός, διότι ο Χριστός είναι ο Θεός ο αληθινός, που έγινε άνθρωπος στο πρόσωπον του Ιησού Χριστού.
Διότι σ’ αυτόν λοιπόν τον Χριστόν, τον Σωτήρα μας, ανήκει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Πανάγνου Μητρός Του,
Αμήν.

Παρασκευή 17 Μαρτίου 2006

Διά πρεσβειών τής Υπ. Θεοτόκου ο Ιησούς Χριστός γιά μάς σοφία Θεού,δικαιοσύνη,καί αγιασμός καί απολύτρωσις. Μέρος Β



223 β
Β Χαιρετισμοί, 2006

Λέγαμε χριστιανοί μου την περασμένη Παρασκευή, ότι δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου, ο Υιός της και Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, γίνεται για μας σοφία παρά του Θεού Πατρός, και μάλιστα όταν εμείς απαγγέλουμε συχνά πυκνά τους Χαιρετισμούς της.
Και όχι μόνον με σοφία θεϊκή και θεογνωσία, μπορεί να εμπλουτιστεί ο πεπερασμένος νους του αγωνιζομένου πιστού χριστιανού, αλλά και με άλλα ουράνια χαρίσματα. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη του Προς Κορινθίους Επιστολή, και στο πρώτο Κεφάλαιο γράφει, «εξ αυτού δε υμείς εστέ εν Χριστώ Ιησού, ως εγεννήθη ημίν σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε αγιασμός και λύτρωσις».
Εγεννήθη ημίν σημαίνει ότι έγινε για μας, και συνεχώς γίνεται σοφία και θεογνωσία. Ποιος; Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός της Παρθένου, ο Υιός της Παναγίας. Σημαίνει όμως και κάτι άλλο. Ότι ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του Σύμπαντος κόσμου, μας έδωσε τον εαυτόν Του που είναι πηγή πάσης σοφίας, και πάσης δικαιοσύνης και παντός αγιασμού, και πάσης λυτρώσεως.
Οι Χαιρετισμοί λοιπόν αδελφοί μου, όταν λέγονται με ευλάβεια και προσοχή, αναγκάζουν την Παναγία μας να σκύψει από τους ουρανούς και να τους ακούσει. Και κάθε αίτημά μας που θα ακολουθήσει μετά από τους Χαιρετισμούς, αυτό θα το παραλάβει και θα το κάμει μεσιτεία προς τον ουράνιο θρόνο του Υιού της. Και κείνος, ο Ιησούς Χριστός και Θεός ημών θα πάρει την μεσιτεία της, και θα την κάμει έργο και πράξη θείων χαρισμάτων για μας. Έτσι θα γίνει για μας όχι μόνον σοφία από Θεού αλλά και δικαιοσύνη. Γιατί για δικαιοσύνη; Διότι ο Ιησούς Χριστός, με την θεανθρώπινη αναμάρτητη ζωή Του, με την Σταυρική Του Θυσία και την Ανάστασή Του εκ νεκρών, έγινε για μας που βαπτιστήκαμε στο όνομα της Αγίας Τριάδος, στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και που μυρωθήκαμε με το Άγιον Χρίσμα, λαμβάνοντες την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος δικαίως, χρωστούσαμε ας πούμε ένα δισεκατομμύριο ευρώ, και ο Χριστός ήρθε και πλήρωσε και ξόφλησε το χρέος αντί για μας. Και αυτή την θεία ευγνωμοσύνη θα είχαμε αν το έκανε για μας κάποιος συνάνθρωπός μας. Είμασταν καταδικασμένοι σε θάνατο, και ήλθε ο Χριστός και πέθανε για μας, ήλθε στη φυλακή, μας δικαίωσε, και μας ελευθέρωσε, το είπε και το έκανε πράξη, δηλαδή πέθανε πάνω στο Σταυρό αντί για μας.
Εδώ σ’ αυτόν τον κόσμον, αν χρωστάμε στην εφορία, ή στην τράπεζα, ή στους τοκογλύφους, και δεν μπορούμε να εξοφλήσουμε το χρέος μας, ή δεν μας δημεύσουν την περιουσία, αν τυχόν έχουμε κάποιο ακίνητο, ή θα πάμε φυλακή. Αν πάλι κλέψουμε, απατήσουμε, ή σκοτώσουμε κάποιους, ο νόμος και η ανθρώπινη δικαιοσύνη θα μας βάλουν για πολλά χρόνια φυλακή. Και όπου ισχύει η θανατική ποινή και καταδίκη, εκεί βέβαια μπορεί να μας βάλουν και στην ηλεκτρική καρέκλα ή να μας απαγχονίσουν.
Ο Ιησούς Χριστός όμως, όταν εμείς, δηλώσουμε έμπρακτη μετάνοια, μας συγχωρεί τελείως, μας παίρνει το βάρος, και μας αφαιρεί όλες τις ενοχές των αμαρτιών, διότι είναι Αυτός που πλήρωσε όλα τα χρέη μας πάνω στο Σταυρό. Έτσι και πάλι σε αντίθεση με την κοινωνία των ανθρώπων, ο Θεός μας αναγνωρίζει ως παιδιά Του. Δηλαδή, όχι μόνο ως παιδιά Του, ως δίκαια παιδιά Του, ως ηθικά παιδιά Του, - μα προηγουμένως αμαρτήσαμε, απατήσαμε, πορνεύσαμε, χίλια δυό άλλα πράγματα κάναμε – και όμως μας αναγνωρίζει και ως έντιμα παιδιά Του, και ως θεοσεβή και υπάκουα παιδιά Του, και μας καθιστά πάλιν κληρονόμους Του. Φοβερόν. Ποιός ανθρώπινος νόμος το κάνει αυτό; Κανένας! Και όμως ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Υιός της Παναγίας και ο Θεός ημών, το έκαμε και συνεχίζει να το κάνει. Και συνεχίζει να το κάνει και με τα άλλα δύο σωστικά μυστήρια, την Θεία Κοινωνία και την Ιερά Εξομολόγηση.
Η συμμετοχή μας όμως στη Θεία Κοινωνία, προϋποθέτει την άδεια του πνευματικού, και την μετά φόβου, πίστεως και αγάπης προσέλευσή μας.
Δεύτερον, η Εξομολόγησις προϋποθέτει την αληθινή μετάνοιά μας. Την αποστροφή μας προς την αμαρτία. Την αλλαγή της ζωής μας και τον αγώνα μας εναντίον των παθών, της πονηριάς, της κακίας. Και ιδού λοιπόν η επαναδικαίωσις από τον Θεόν, σε μας τους μετανοημένους αμαρτωλούς.
Στο Ευαγγέλιο βλέπουμε, όταν βέβαια το διαβάζουμε καμιά φορά, εκεί στα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος, ότι η ανθρώπινη δικαιοσύνη, τον κακούργο, το ληστή και τον φονιά πού ήταν σταυρωμένος εκ δεξιών του Θεού, τον καταδίκασε σε σταυρικό θάνατο. Ο Χριστός όμως ως Θεός, ακούγοντας την ομολογία του και βλέποντας την μετάνοιά του, τον δικαιώνει, τον σώζει και τον βάζει πρώτον στον Παράδεισο.
Ο Ιησούς Χριστός αδελφοί μου, γίνεται και στον καθέναν από μας, τους Ορθοδόξους Νεοέλληνας Χριστιανούς δικαιοσύνη, ή καλύτερα δικαίωση, εφόσον υπάρχει η βασική προϋπόθεσις πρώτα της αληθινής μετανοίας, και αν βέβαια έχουμε ζωή, και της Θείας Κοινωνίας, που δίδεται εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.
Άλλωστε αυτό είναι και το πλέον ανεκτίμητο δώρο, το πλέον αναντικατάστατον αγαθόν. Ποιό; Η άφεσις. Η συγχώρεσις όλων των αμαρτημάτων, είναι αγαθόν που δεν μπορούν να μας το δώσουν όλες οι ουράνιες δυνάμεις Αγγέλων και Αρχαγγέλων, Χερουβείμ και Σεραφείμ, Θρόνων και Κυριοτήτων, και όλοι οι άνθρωποι μαζί.
Έτσι λοιπόν χριστιανοί μου, βλέποντας η Παναγία τα πονεμένα δάκρυά μας, και ακούγοντας τους στεναγμούς μας και τις παρακλήσεις μας, που της προσφέρουμε με τις προσευχές μας και τους Χαιρετισμούς προς αυτήν, παρακαλεί και μεσιτεύει προς τον Υιόν της και Θεόν ημών, να μας συγχωρήσει, να μας βοηθήσει, να μας δικαιώσει και να μας σώσει. Και ο Ιησούς Χριστός το κάνει.
Η δικαίωσις όμως του Θεού απέναντι στα πλήθη των αμαρτιών μας, λειτουργεί όσο ζούμε σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Μετά όμως από το θάνατό μας, θα λειτουργήσει ως απόλυτη δικαιοσύνη, δηλαδή ως δικαία κρίσις, αυστηρή, αμερόληπτη, απροσωπόληπτη. Ο Θεός που δεν θέλει τον θάνατον του αμαρτωλού, ως το επιστρέψει και ζείν αυτόν, που τον περιμένει όσο ζει σ’ αυτόν εδώ τον κόσμον, να επιστρέψει κοντά Του με αληθινή μετάνοια, εκείνος όχι μόνον θα τον σώσει, αλλά και θα τον δικαιώσει. Και όχι μόνον θα τον δικαιώσει, αλλά και θα τον κάμει και πάλιν κληρονόμον, των αιωνίων αγαθών της Βασιλείας Του.
Επανατονίζω και πάλιν ότι όταν ο Υιός του Θεού, θα έλθει για να κρίνει ζώντας και νεκρούς, με αμερόληπτη δικαιοσύνη όπως το προείπαμε και το τονίσαμε, και για τότε ακόμη, για τη φοβερά εκείνη κρίση δηλαδή, παρακαλούμε να γίνει η Παναγία μας και πάλι μεσίτρια. Και αυτό το ζητάμε στο Μικρό και το Μεγάλο Απόδειπνο με την παρακλητική ευχή που θα ακούσουμε πάλι ύστερα από λίγο, «Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, Αγνή Παρθένε» και τα λοιπά. Και ποιο είναι αυτό το αίτημά μας; «Εν δε τη φοβερά ημέρα της κρίσεως, της αιωνίου με ρυομένη κολάσεως, και της απορρήτου δόξης του σου Υιού και Θεού ημών, κληρονόμον με αποδεικνύωσον». Δηλαδή είναι σα να λέμε, «Γλυκιά μας Παναγία, Υπεραγία Θεοτόκε, όταν θα έλθει η φοβερή ημέρα της κρίσεως, σε παρακαλώ θερμά, σε ικετεύω, με δάκρυα σε παρακαλώ, να με λυτρώσεις με τις πρεσβείες σου, από την αιώνιον κόλασιν και να με καταστήσεις άξιον κληρονόμον της απορρήτου δόξης του Υιού σου και Θεού ημών».
Για να γίνει όμως αυτό χριστιανοί μου, μια ζωντανή πραγματικότητα, θα πρέπει από τούτη τη στιγμή, από τώρα, απ’ αυτή την ημέρα, απ’ αυτή την βραδυά, να ζήσουμε ζωή με αληθινή μετάνοια κοντά στο Θεό. Την αρχή την κάνετε με την παρουσία σας στους ιερούς ναούς, αλλά απαιτούνται ακόμα, η συμμετοχή μας στα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας, με έργα ζωντανής πίστεως και ενεργουμένης αγάπης, με προσευχή και τήρηση των εντολών, με νηστεία στις αισθήσεις, στη γλώσσα μας, που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει, και στους κακούς λογισμούς, στους αισχρούς και στους πονηρούς και σε άλλα πολλά ακόμη.
Καθημερινή μας μετάνοια θα είναι να τηρήσουμε μια εντολή, που ο ίδιος ο Κύριος μας την έδωσε. «Ζητείτε στις προσευχές σας», μας λέγει, «πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Του». Εδώ η λέξις δικαιοσύνη έχει την έννοια της αρετής, της οποιασδήποτε αρετής. Αν λοιπόν καλλιεργούμε τις αρετές που διδάσκει το Ευαγγέλιον, και που τις ζητάει από εμάς ο Θεός, τότε αυτές μας βοηθούν στην δικαίωσή μας απέναντι στο Θεό.
Αν δηλαδή καθημερινά καλλιεργούμε το πνεύμα της μετανοίας και λέμε «Θεέ μου συγχώρεσέ με, είμαι αμαρτωλός»,
αν κάνουμε υπομονή στις θλίψεις, στα βάσανα και στους πειρασμούς της ζωής,
αν συγχωρούμε τον πλησίον μας για τα λάθη του,
αν έχουμε ζωντανή πίστη και όχι νερόβραστη και χλιαρή,
αν έχουμε αγάπη μέχρι αυτοθυσίας και προς τον πλησίον και προς τον Θεόν,
αν κάνουμε κρυφά τις ελεημοσύνες μας,
αν πενθούμε για τις αμαρτίες μας,
αν συμμετέχουμε τακτικά στα Πανάγια Μυστήρια και άλλα πολλά,
τότε όλες αυτές οι αρετές ελκύουν το έλεος του Θεού, που απορρέει από τη Σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και μας δικαιώνουν απέναντί Του. Μας χορταίνουν δηλαδή με χίλιες δυό ευλογίες. Το βεβαιώνει ο ίδιος ο Κύριος. «Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην ότι αυτοί χορτασθήσονται».
Αγαπάς και καλλιεργείς μέσα στην καρδιά σου την δικαιοσύνη και κάθε Ευαγγελική αρετή; Αν ναι, τότε ο Θεός θα σε υπερχορτάσει, με γεύση Θείας ευφροσύνης και μακαριότητος και πολλών άλλων ουρανίων αγαθών.

Χριστιανοί μου, ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός της Παναγίας, της Υπεραγίας Θεοτόκου, έγινε για μας και για τη σωτηρία μας, σοφία από Θεού και δικαιοσύνη. Κατέστη για μας όχι μόνο σοφία και θεογνωσία, θεολογία και φως, αλλά και δικαίωση για όλες τις αμαρτίες μας. Πότε; Όταν μετά το Άγιον Βάπτισμα και Χρίσμα ακολουθεί η έμπρακτη μετάνοια και η μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης Θεία μας Κοινωνία.
Τα δυό αυτά αγαθά, της σοφίας και της δικαιώσεως, πολλαπλασιάζονται από τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, προς τον Υιόν της και Θεόν ημών, όταν εμείς προσευχόμεθα προς αυτήν με τους Χαιρετισμούς και τις Παρακλήσεις, με δάκρυα όμως στα μάτια, και πόνο πολύ στην καρδιά.
Η δοκιμή θα πείσει όλους μας.

Θα συνεχίσουμε όμως την άλλη Παρασκευή,
και η Παναγία βοήθειά μας,
Αμήν.

Παρασκευή 10 Μαρτίου 2006

Διά πρεσβειών τής Υπ. Θεοτόκου ο Ιησούς Χριστός γιά μάς σοφία Θεού,δικαιοσύνη,καί αγιασμός καί απολύτρωσις. Μέρος Α



223 α
Α Χαιρετισμοί, 2006

Χαίρε θνητών προς Θεόν παρρησία.
Ιδού και πάλι χριστιανοί μου, οι χαρμόσυνοι ύμνοι των Χαιρετισμών, μαζί με τον Ακάθιστο Ύμνο που ψάλλουμε κάθε Παρασκευή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Πλούσιες οι δωρεές και τα χαρίσματα της Παναγίας προς όλους εκείνους τους χριστιανούς, που έχουν την ευλαβή και ευλογημένη συνήθεια να διαβάζουν κάθε βράδυ μαζί με το Μικρό Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς.
Άλλοι πάλι έχουν τη συνήθεια να τους διαβάζουν τη νύχτα όταν σηκώνονται, το πρωί τα ξημερώματα, άλλοι το μεσημέρι και άλλοι το απόγευμα.
Σημασίας έχει να τους διαβάζουμε, να τους λέμε, έσω και από μνήμης, με σεβασμό και ευλάβεια πολλή. Και τότε οι ευλογίες πέφτουν και έρχονται σαν βροχή για να δροσίσουν την ξηραμένη ψυχή μας, από τις θλίψεις της ζωής, για να της χαρίσουν χαρά, δύναμη και ελπίδα, και για να γιγαντώσουν μέσα μας την αγάπη και την πίστη προς τον Χριστόν, τον Θεάνθρωπο Κύριο, τον Υιόν του Θεού, τον Σωτήρα του κόσμου και Λυτρωτή, και που μας παρέχει δια πρεσβειών της Παναγίας Μητρός του κάθε καύχηση και δωρεά.
Οι πλούσιοι καυχώνται και καμαρώνουν για τα πλούτη τους, οι μονάρχες και οι κυβερνήτες των Εθνών καυχώνται για την εξουσία τους, οι δικτατορίσκοι για τις δυνάμεις τους, οι σοφοί για τις γνώσεις τους, οι επιστήμονες και οι ερευνητές για τις ανακαλύψεις τους. Άλλοι καυχώνται πάλι για τις σωματικές τους δυνάμεις, και άλλοι για την κοινωνική τους θέση και οι περισσότερες των γυναικών για την ομορφιά και τα κάλλη τους.
Εμείς όμως ως Ορθόδοξοι πιστοί χριστιανοί, καυχώμεθα, κατά πρώτον λόγον για τον Σταυρόν του Κυρίου, επαναλαμβάνοντας τον λόγον του Αποστόλου Παύλου «εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθω ή μη εν τω Σταυρώ του Κυρίου».
Καυχώμεθα επίσης και για την Παναγία μας, την Υπεραγία Θεοτόκο, αφού με την συγκατάθεσή της στον Άγγελο «ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου, άρχισε το κοσμοσωτήριό Του έργο ο Πανάγιος Τριαδικός Θεός, καθιστώντας την Παρθένον Μαρίαν, απείρανδρον μητέρα, Νύμφην Ανύμφευτον και πρώτον μεσίτριαν και πρεσβευτήν υπέρ της του κόσμου σωτηρίας και ημών των αμαρτωλών.
Μεσιτεύει η Παναγία μας, και μεις λαμβάνουμε δωρεές, και ουράνια χαρίσματα από τον Υιόν της και Θεών ημών. Πως λοιπόν να μην καυχώμεθα καθημερινώς διά μέσου των Χαιρετισμών; Πώς να μην υμνούμε την Υπεραγία Θεοτόκο με ύμνους και ωδές πνευματικές, όπως είναι οι Χαιρετισμοί, οι Παρακλήσεις Μικρή και Μεγάλη, το Θεοτοκάριον, και τα Θεοτοκία Ιωάννου του Δαμασκηνού που περιλαμβάνονται στην Παρακλητική;
Εμείς κάθε μέρα, παρακαλούμε την Παναγία μας και κείνη μεσιτεύει στον Υιόν της, και ο Χριστός γίνεται για μας Σοφία του Θεού. Γίνεται δηλαδή για όλους μας, για όλους τους πιστούς αγωνιζομένους χριστιανούς Σοφία, από τον Θεόν Πατέρα, με την ανυπέρβλητη διδασκαλία του Υιού Του. Όχι σοφία που προέρχεται από τις γνώσεις που μας παρέχουν οι επιστήμες και τα ανθρώπινα μυαλά και τα βιβλία, αλλά Σοφία που προέρχεται από τον πάνσοφον Θεόν Πατέρα, που προσφέρεται κατά χάρη σε μας, από τον Πάνσοφον Υιόν, μέσω των πρεσβειών και μεσιτειών, της Παναγίας κατ’ άνθρωπον μητρός.
Ήλθεν ο Θεός, ο Χριστός στον κόσμον, δια Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, για να μας απαλλάξει πρώτον από την άγνοια, τις πλάνες και τις δεισιδαιμονίες που επικρατούν στον κόσμο για το τι είναι Θεός και Ποιος είναι ο Θεός, και δεύτερον για να μας αποκαλύψει τον αληθινόν Θεόν και Πατέρα, την Τριαδικότητα του ενός Αγίου Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και τη δική Του αποστολή ως Θεανθρώπου, για την σωτηρίαν του κόσμου. Μας φανερώνει ότι αυτός ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι όμοιος, ομοούσιος με τον Πατέρα, «εγώ και ο Πατήρ έν εσμέν». Και αλλού διαλάλησε και μάλιστα σε μια αμαρτωλή γυναίκα, τη Σαμαρείτιδα ότι «εγώ είμαι ο λαλών σοι, εγώ είμαι ο Μεσσίας, ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου, εγώ είμαι το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής. Εγώ είμαι η Ζωή και η Ανάστασις, εγώ είμαι το Ύδωρ το Ζόν, το αλλόμενον εις Ζωήν αιώνιον, ο Άρτος ο εκ του Ουρανού καταβάς». Έτσι μας αποκάλυψε και την Θεότητά Του, διότι είναι και αυτός που ενίκησε τον θάνατον με την τριήμερον αυτού Ανάστασιν.
Ιδού λοιπόν η άνωθεν Σοφία, ιδού και η αληθής Θεογνωσία. Μια ματιά όμως γύρω μας χριστιανοί μου και θα γεμίσουμε από απογοήτευση. Δυστυχώς, να πούμε ότι κάθε οικογένεια και κάθε Ελληνικό σπίτι έχει και τις δικές του πλάνες; Οι περισσότεροι από τους Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς, είναι αδιάφοροι και άσχετοι με την αληθινή πίστη. Άλλοι πάλι είναι εντελώς χλιαροί και το χειρότερο είναι ότι πιστεύουν στις προλήψεις. Άλλοι πάλι κατά χιλιάδες σκλαβώνονται από τα ωροσκόπια των περιοδικών, της τηλεοράσεως και των μέντιουμ. Και ακόμα περισσότεροι Έλληνες, είναι γεμάτοι από δεισιδαιμονίες και γητεύματα. Και τώρα τελευταία αρκετοί στρέφονται στην ειδωλολατρία των Αρχαίων Ελλήνων και Αιγυπτίων, και άλλοι στρέφονται προς την Σατανολατρίαν με τελετές μαύρης μαγείας και βουντού. Και άλλοι, ιδίως νέοι, οι νέοι μας, ψάχνονται στους Ινδουιστές των γκουρού, της γιόγκα, του Κρίσνα, του Σίβα και της Κάλι. Και άλλοι πάλι δήθεν γραμματισμένοι και δήθεν πολιτισμένοι και προοδευτικοί, θεομαχούν φανερά κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των αντιπροσώπων της. Και αρκετοί λένε ότι πιστεύουν στο Θεό, αλλά δεν θέλουν να δουν στα μάτια τους, τους παπάδες, τις εκκλησίες, τα κεριά και τα λιβάνια. Είναι σα να λένε – να πούμε ένα πτωχό παράδειγμα – ότι αγαπούν την καλή δουλειά του μαραγκού ή του επιπλοποιού, αλλά σιχαίνονται τα εργαλεία του. Ναι, αλλά πως θα κάμεις ωραία έπιπλα χωρίς εργαλεία και υλικά;
Ο Χριστός όμως ερχόμενος στον κόσμον, πριν από δυο χιλιάδες χρόνια επαναλαμβάνω, ότι κατήργησε με την υψηλή Του και ανυπέρβλητη Θεϊκή Του διδασκαλία και τα θαύματά Του, την αναμάρτητη ζωή Του, τη Σταυρική Του Θυσία και την Ανάστασή Του, όλες τις πλάνες που αναφέραμε προηγουμένως, τις προλήψεις, τις δεισιδαιμονίες, τους Φαρισαϊσμούς, τις χυδαιότητες παντός είδους, την ειδωλολατρία και τους τύπους. Και μας πρόσφερε τον εαυτόν Του, που είναι η πηγή της αλήθειας και της σοφίας και της αληθινής λατρείας. Είναι η πηγή πάσης γνώσεως και αγάπης. Είναι Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός.
Στον Θεό και μόνο, μας λέγει ο ουρανοβάμονας Απόστολος Παύλος, βρίσκονται και υπάρχουν όλοι οι ουράνιοι και απόκρυφοι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως. Και ξαναβρωντοφωνάζει ο Παύλος στην Προς Ρωμαίους Επιστολή του, και στο ενδέκατό του κεφάλαιο, «ω απροσμέτρητον βάθος πλουσίων δωρεών και απείρως σοφίας και παγγνωσίας Θεού, πόσον ανεξερεύνητη και ακατάληπτη στο ανθρώπινο μυαλό είναι οι κρίσεις και οι αποφάσεις αυτού και πόσον ανεξιχνίαστοι είναι οι δρόμοι και οι μέθοδοι δια των οποίων κατεργάζεται την σωτηρίαν των ανθρώπων. Διότι ποιος γνώρισε τον άπειρον νουν του Κυρίου, τις πάνσοφες σκέψεις και δίκαιες αποφάσεις Του, ή ποιος έγινε σύμβουλός Του»; Και πάλιν ο ίδιος Απόστολος ονομάζει την σοφία του Θεού σε άλλη του επιστολή «πολυποίκιλον», «ίνα γνωρισθεί νυν ταις αρχαίς και ταις εξουσιαις, η πολυποίκιλος εν τοις επουρανίοις, η πολυποίκιλος σοφία του Θεού». Για να γνωρίσουν δηλαδή όλες οι ουράνιες αγγελικές και αρχαγγελικές δυνάμεις, Χερουβείμ και Σεραφείμ, την πολυποίκιλο σοφία του Θεού, διά μέσου της οποίας βρήκεν ο Θεός τρόπο για να σώσει τον αμαρτωλό άνθρωπο.
Η κοσμική γνώσις και σοφία φυσιεί τον άνθρωπον, τον κάνει δηλαδή να φουσκώνει σαν μπαλόνι από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό. Η κοσμική γνώσις, ενώ προάγει τις επιστήμες από την άλλη μεριά κατασκευάζει συνεχώς όπλα μαζικής καταστροφής, εξαθλιώνει και εξευτελίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα, αποκτηνώνει με νόμους την συμπεριφορά των ανθρώπων και ειδικά μεταξύ των ομοίων φίλων, και απομακρύνει από την λατρεία του ενός και μόνου αληθινού Θεού, του Τριαδικού. Ακόμα και ο φόνος με τις εκτρώσεις προς τα ανυπεράσπιστα έμβρυα, προστατεύεται από νόμους του δήθεν πολιτισμένου κόσμου. Περισσότερες από διακόσιες χιλιάδες εκτρώσεις – φόνοι, γίνονται κάθε χρόνο στην δύστυχη πατρίδα μας που προστατεύονται επισήμως από νόμους που ψήφισαν χωρίς να κοκκινίσουν από ντροπή οι Έλληνες βουλευτές μας τους οποίους εμείς ψηφίσαμε.
Η αληθινή κατ’ άνθρωπον γνώσις και σοφία είναι εκείνη που τον οδηγεί στην έρευνα της αληθινής πίστεως και της αληθινής αγάπης προς τον Δημιουργόν του και Τριαδικόν Θεόν, και προς τον συνάνθρωπόν του που πλάστηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού. Έτσι μαθαίνει και πιστεύει. Πιστεύει και αγαπά, αγαπά και τηρεί τις εντολές, εργάζεται και πράττει το αγαθόν. Μισεί το κακόν και την αμαρτία, αλλά όχι και τον αμαρτωλό συνάνθρωπόν του, αφού όλοι αμαρτωλοί είμεθα. Συμμετέχει στα μυστήρια, μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, και έτσι σιγά σιγά αξιοποιεί τα χαρίσματα του Θεού, ανέρχεται σε Θεογνωσία και δια της Θεογνωσίας στην κατά Θεό σοφία που τον οδηγεί στη λύτρωση από την τυραννία των παθών, από την πονηριά του κόσμου, από την κακία του διαβόλου και από τον φόβον του θανάτου.
Στην πρόοδο αυτή λυτρώσεως, καθάρσεως και φωτισμού, μας βοηθούν οι πρεσβείες και οι μεσιτείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, διότι βλέπει και ακούει τους στεναγμούς μας, τα δάκρυά μας, τους πόνους και τις λύπες μας, τις αγωνίες μας, τους φόβους και τα προβλήματά μας. Ιδιαίτερα όμως βλέπει και ακούει τις ικεσίες μας, που προσφέρονται σ’ αυτήν μέσω των Χαιρετισμών, ή δια του «Θεοτόκε Παρθένε» πολλές φορές, ή το «Άξιον εστί» ή με τις Παρακλήσεις, τη Μικρή και τη Μεγάλη.
Αλλά θα συνεχίσουμε την άλλη Παρασκευή,
η Παναγία βοήθειά μας,
Αμήν.