Πώς διαλύεται τό σκοτάδι τής αμαρτίας από τό φώς τού Χριστού

206-γ

Συγκεντρωθήκαμε χριστιανοί μου εδώ στο ναό μας, για να τηρήσομε το πατροπαράδοτο έθιμο της Βασιλόπιττας, με τους «τυχερούς» της χρονιάς ας πούμε.
Όλοι είμαστε τυχεροί, γιατί γεννηθήκαμε από ορθόδοξους γονείς,
βαπτιστήκαμε, χρηστήκαμε, κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων,
και μέχρι σήμερα ευλογούμεθα από τον Θεόν με την Χάρη Του,
με πολλούς και διαφόρους τρόπους.
Αυτό το έθιμο της Βασιλόπιττας έχει βαθειές τις ρίζες, εδώ και χίλια εξακόσια πενήντα χρόνια περίπου, από την Καισάρεια της Καππαδοκίας.
Για τη ζωή, την άσκηση και το μεγάλο έργο του μεγάλου αυτού Αγίου και ασκητού, του Μεγάλου Βασιλείου, εμιλήσαμε την περασμένη χρονιά και είναι γραμμένα αυτά και σε κασέτες και σε CD.
Ας δοξάσομε όμως χριστιανοί μου τον Θεό, που μας χάρισε ακόμα ένα χρόνο ΖΩΗΣ!
Ζωής και ευλογίας.
Ζήσαμε ένα χρόνο περισσότερο, το δύο χιλιάδες επτά (2007),
και συγχρόνως να Τον ευχαριστήσομε που μας προσφέρει και ένα καινούργιο έτος.
Τον νέον ενιαυτόν της χρηστότητος Αυτού.
Από γεννήσεως Αυτού, 2008, για να μας δώσει πολλές ευκαιρίες,
για μια σωστή μετάνοια, μετάνοια αληθινή.
Μετάνοια που να παράγει καρπούς πίστεως και καρπούς Αγίου Πνεύματος.
Για να αλλάξει τη ζωή μας επί το ΧΡΗΣΤΟΤΕΡΟΝ.
Το αγαθότερον.
Πολλοί νομίζουν ότι μετανοούν, πολλοί ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι μετανοούν,
και λένε πάμε να εξομολογηθούμε γρήγορα γρήγορα.
Και πέντε δέκα φορές την εβδομάδα.
Και κει λέγονται πολλά πολλά παράπονα.
Που εκθέτουν τα λάθη των συζύγων, τις ανάρμοστες συμπεριφορές και επεμβάσεις της πεθεράς και της νύφης, τις πολλές ταλαιπωρίες από τα προβλήματα των παιδιών,
δίχως να παραλείπομε με πόση ευκολία προβάλλονται οι αρρώστιες και οι πόνοι μας,
και τα πολλά οικονομικά μας προβλήματα.
Αυτός ο τρόπος ΔΕΝ είναι εξομολόγησις.
Είναι έκθεσις γεγονότων.
Μετάνοια ΔΕΝ είναι.
Εκθέτουμε γεγονότα, αλλά μετάνοια δεν έχουμε.
Μετάνοια σημαίνει ότι ομολογώ εγώ ένα αμάρτημα που έχω κάνει,
και με το οποίο ελύπησα τον Θεόν.
Και αν με πάρει θα πάω στην Κόλαση.
Ομολογώ λοιπόν το πλήθος των αμαρτημάτων μου, και αν δεν μπορώ να τα βρω επειδή δεν ξέρω να ψάχνω, ή δεν θέλω να ψάχνω,
θα πω ότι είμαι αμαρτωλός αλλά θα το αισθάνομαι ότι είμαι αμαρτωλός.
Και άμα αισθάνομαι ότι είμαι αμαρτωλός, θα ΒΡΩ και που αμαρτάνω.
Και θα αναφέρω μόνο τις αμαρτίες μου, τα λάθη μου και τις πτώσεις μου.
Και εν συνεχεία ζητώ το έλεος του Θεού, δια μέσου του Πνευματικού ιερέως,
και μετά τη συγχωρητική ευχή, φεύγω ΘΕΡΑΠΕΥΜΕΝΟΣ.
Με ατράνταχτη την απόφαση ότι αλλάζω μυαλό.
Αλλάζω ΝΟΥ.
Έτσι απορρίπτω αμέσως, το δυτικό και κοσμικό τρόπο ζωής,
απομακρύνομαι τροπικά, τροπικά επαναλαμβάνω, όχι τοπικά, τροπικά,
με κάποιους τρόπους απομακρύνομαι από εκείνους που βλάπτουν την ψυχή μου.
Διορθώνω τη συμπεριφορά μου.
Στο σπίτι, στη δουλειά, στην κοινωνία.
Μαθαίνω να συγχωρώ και μαθαίνω να υπομένω.
Και αποφασίζω πλέον να ζήσω, όπως θέλει ο Θεός, και ΟΧΙ όπως θέλει ο κόσμος.
Αν αυτά γίνουν πράξη στη ζωή μας, αυτό δηλώνει, ότι στην εξομολόγησή μου,
δεν εξομολογήθηκα μόνον με πόνο, τις δικές μου αμαρτίες που ο πόνος,
ΦΑΙΝΕΤΑΙ στο πρόσωπό μας, μη νομίζετε ότι δεν φαίνεται, φαίνεται και πολύ καλά μάλιστα.
Αλλά και την φθορά της ανθρωπίνης φύσεώς μου.
Την αδυναμία της προαιρέσεώς μου, το σκοτισμό του νου,
την εύκολη δικαιολογία, την αδυναμία να σηκωθώ όρθιος,
-αυτά τα ομολογώ, - την ανημποριά στην πράξη των αρετών,
το ισχυρό πείσμα που βλέπω να έχω μέσα μου, και ξέρετε τι πείσμα έχω εγώ;
Α, πα να το γνωρίσετε !
Την απερίγραπτη αγάπη που έχω για τον εαυτό μου.
Γιατί ο καθένας από μας είναι ο ΕΑΥΤΟΥΛΗΣ μας.
Και μόνον ο εαυτούλης μας.
Το να θέλω πάντα τις ευκολίες μου και την ανάπαυσή μου.
Αλλά φθορά της ανθρωπίνης φύσης μου, είναι ακόμα και η διψυχία μου.
Θέλω δηλαδή, όχι μόνον εγώ, αλλά όλοι μας θέλουμε,
άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο.
Να τάχω καλά με τον Θεόν, όταν Τον έχω ΑΝΑΓΚΗ.
Όταν τον έχω ανάγκη.
Για να με βοηθάει στα οικονομικά, να με κάνει καλά όταν είμαι άρρωστος…
Πονάει το κεφάλι μου, και κάνω προσευχή και λέω
«Θεέ μου, πάρε μου τον πονοκέφαλο».
Και δεν μου τον παίρνει τον πονοκέφαλο.
Τι θα κάνω τότε, θα γογγύζω κατά του Θεού, και θα λέω δεν μ’ άκουσε,
δεν είναι καλός, δεν είναι έτσι, δεν είναι εκείνο…
Να ΠΟΝΑΣ παπα-Στέφανε, μέχρι που να πεθάνεις!
Έτσι θέλω εγώ, ο Κύριος, ο Πλάστης σου, και ο Δημιουργός σου.
Και εγώ πρέπει να πώ
«Νάναι ευλογημένο»!
Και να κάνω το Σταυρό μου,
Και να πώ «Γεννηθήτω το θέλημά Σου»!
Έτσι κάνουμε;
Τον αγαπώ το Θεό, όταν μου λύνει τα δράματα, των παιδιών μου και της οικογενείας μου,
Τον αγαπώ το Θεό όταν έχω και καλή υγεία.
Όταν ο Θεός όμως με προτρέψει, με προτρέπει συνεχώς,
να κόψω τις κακές μου συνήθειες, να αγωνισθώ εναντίον των παθών μου,
να καλλιεργώ κάθε μέρα τις αρετές της αγάπης, της πίστεως, της υπομονής,
της μετανοίας, του ταπεινού φρονήματος,
το ότι αντί του Θεού, προτιμώ το κοσμικό πνεύμα,
ή μάλλον εκείνα στα οποία με σπρώχνει ο κόσμος και ο Διάβολος.
Πότε – πότε ΠΟΛΥ πιο συχνά ο διάβολος.
Αλλά σε δυο κυρίους δεν μπορούμε να δουλεύομε.
«Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν.
Ου δύνασθαι Θεώ δουλεύειν και Μαμωνά».
Είναι η διαβεβαίωσις ου Κυρίου μας από την επί του όρους ομιλία Του.
Θα προτιμήσομε ΕΝΑ απ’ τα δυο.
Ή τον Θεό ή τον Διάβολο.
Ή τον Θεό ή τον κόσμο.
Και τα δυο δε γίνεται.
Αν νομίζουμε ότι καταφέρνουμε να είμεθα και με τους δυο, γελιόμεθα.
Γιατί τότε είμεθα ΜΟΝΟΝ με τον Διάβολο.
Και με τα δικά του χατίρια.
Και χειρότερο σκοτάδι απ’ αυτό δεν υπάρχει.

Γι’ αυτό το σκοτάδι μας μίλησε χθες το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, και πως αυτό διαλύθηκε.
Και έγινε ΦΩΣ.
Ο λαός, μας είπε χθες το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο καθήμενος εν σκότει, είδε φως μέγα.
Άραγε ποιος να ήταν αυτός ο λαός, που ζούσε στο σκοτάδι, και είδε το μέγα φως, το φως το αληθινόν;
Ήταν ο λαός όλων των εθνών.
Που πίστευε και λάτρευε τα είδωλα.
Ο ειδωλολατρικός κόσμος, αλλά δεν είναι μόνον αυτός, είναι και όλοι εκείνοι που ζούσαν και ζουν στο σκοτάδι, της άγνοιας και της αμαρτίας.
Είναι και όλοι εκείνοι που δε θέλουν να μάθουν,
τις αλήθειες της Ορθοδόξου πίστεως γιατί έχουν ΖΟΡΙ στην πράξη τους.
Κι έτσι επίτηδες εθελοτυφλούν, και ζουν στο σκοτάδι της ικανοποιήσεως των διαφόρων παθών τους.
Σ’ αυτούς δυστυχώς ανήκουν και οι περισσότεροι από τους σημερινούς νεοέλληνες ορθοδόξους χριστιανούς.
-Κάτι θα καταλάβουν και αυτά τα μικρά. -
Γι’ αυτό και η τόση κατηφόρα που πήραμε και ως έθνος,
και ως κοινωνία, και ως οικογένεια και ως άτομα.
Σε αυτόν τον κατήφορο παρασέρνουμε και τα παιδιά μας.
Παρασέρνουμε και τα εγγόνια μας.

Ένα σημάδι της παρουσίας του Θεού, μια φοβερή θεϊκή λάμψη από το φώς του Χριστού,
φάνηκε λάμψη από το φώς του Χριστού φάνηκε την περασμένη Κυριακή,
ανήμερα των Θεοφανείων.
Στις επτά και δεκατέσσερις το πρωί.
Ένας σεισμολόγος και καθηγητής πανεπιστημίου, ο κύριος Σταυρακάκης δήλωσε μετά παρρησίας και σιγουριάς,
ότι ο Θεός της Ελλάδος φύλαξε και πάλι την πατρίδα μας.
Γιατί; Διότι αν ο σεισμός ήταν επιφανειακός, τα βούλιαζε όλη η Ελλάδα.
Και θα θρηνούσαμε χιλιάδες χιλιάδων θύματα.
Έτσι επιβεβαιώνεται ο λόγος του Θεού που ακούγεται σε κάθε εσπερινό,
με τον προοιμιακό ψαλμό.
Άπτεται των ορέων Κύριος ο Θεός και καπνίζονται.
Να τα ηφαίστεια! Και είναι “ο επιβλέπων επί την γην, και ποιών αυτήν τρέμειν!” Να οι σεισμοί!

Παρά ταύτα δε βάζουμε μυαλό!
Γι’ αυτό και εξακολουθούμε να ζούμε στο σκοτάδι της αμαρτίας.
Να σας πω το παράδειγμα;
Όλοι οι Έλληνες και μάλιστα οι χριστιανοί ορθόδοξοι, εκείνο το πρωινό μόλις πέρασαν οι πρώτες εντυπώσεις, το ’ριξαν πάλι στον ύπνο.
Θα ’πρεπε να είχαν πλημμυρίσει όχι μόνο οι εκκλησίες, αλλά και όλοι οι δρόμοι γύρω από τις εκκλησίες,
που να ’ταν αδιαχώρητο σα να γινόταν συλλαλητήριο.
Συλλαλητήριο έπρεπε να γίνει ευγνωμοσύνης προς τον Θεόν.
Αλλά δεν έγινε τίποτα.
Και η αδιαφορία για τη σωτηρία μας, και για τον Θεόν της πίστεώς μας είναι σκοτάδι.
Δεν έχει ΦΩΣ αυτό το σκοτάδι, δεν έχει ελπίδα.
Δεν έχει σωτηρία.
Η αδιαφορία μας οδηγεί τελικά μακριά από τον Θεόν της αγάπης.
Και κατ’ ανάγκην μας σπρώχνει στον άλλο δρόμο, το δρόμο της απωλείας, το δρόμο της καταστροφής.

Τι θα μας σώσει; Η κιβωτός της σωτηρίας, η Ορθόδοξη Εκκλησία!
Μόνο σ’ αυτήν θα ξεπλυθούμε από το πλήθος των ανομιών μας και των αμαρτημάτων μας.
Δηλαδή μέσα στην κολυμβήθρα της μετανοίας και των δακρύων,
στην κολυμβήθρα της ιεράς εξομολογήσεως,
για να ακολουθήσει η ΠΡΑΞΙΣ των εντολών,
η καλλιέργεια των αρετών και ΥΣΤΕΡΑ η Θεία Κοινωνία.
Όποιος όμως αμαρτάνει με τη θέλησή του,
είτε με μικρές παραβάσεις είτε με μεγάλες,
είτε υποκύπτοντας σε μικρές αδυναμίες, ή σε μεγάλα πάθη,
αυτός εκπίπτει της Θείας Χάριτος, και της Θείας Δικαιοσύνης.
Ιδού πως το τονίζει ο Εκκλησιαστής:
«Ο αμαρτάνων απολέσει αγαθοσύνην πολλήν»,
όποιος αμαρτάνει μας λέγει εδώ η Αγία Γραφή,
χάνει όχι μόνον την Θείαν αγαθότητα μέσα του,
αλλά χάνεται και ο ίδιος μέσα στο σκοτάδι της αμαρτίας,
συντρίβοντας ό, τι βρίσκεται μπροστά του,
και κυρίως μέσα στην καρδιά του.
Δηλαδή εγκαταλείπομε την αγάπη του Θεού,
εγκαταλείπομε την δόξα Του και την μεγαλοπρέπειά Του.
Υψώνουμε με την αμαρτία μας ένα φράγμα, ένα τείχος, μπροστά στη χάρη του Θεού,
και κλείνουμε τα μάτια μας σε ό, τι σκορπίζει φως η Θεία Χάρις.

Εκτοπίζοντας όμως τη Θεία Χάρη,
και απωθώντας την αγάπη του Θεού από τις καρδιές μας,
αφενός μεν καταστρέφουμε τον εαυτόν μας,
και αφετέρου γινόμεθα το κακό παράδειγμα στον πλησίον μας, στην οικογένειά μας.
Το επαναλαμβάνω για χιλιοστή φορά, το κακό παράδειγμα στα παιδιά μας,
και σε όλο το κοινωνικό περιβάλλον.
Αλλά κάθε πάθος, ως ενεργουμένη αμαρτία, έχει πολύ πολύ κακές επιπτώσεις,
σε όλους εκείνους που είναι γύρω μας.
Είμεθα οι χαλαστάδες, είμεθα αυτοί που γκρεμίζουνε, και όχι αυτοί που οικοδομούμε ψυχές,
γιατί έχουμε υποχρέωση,
και σεις έχετε υποχρέωση σαν μανάδες και σαν γιαγιάδες,
και σεις έχετε υποχρέωση σαν πατεράδες και σαν παππούδες
να οικοδομήσετε τις ψυχές των παιδιών σας…
Είμεθα οι φωτοσβέστες, αυτοί που σβήνουμε το λίγο φως που πάει να ανάψει
μέσα στις καρδιές των παιδιών μας ή του οιονδήποτε πλησίον.
Και δεν είμεθα οι σωτήριοι φωτοδότες, αυτοί δηλαδή που θα μεταδώσουμε,
το φως της ελπίδος και το φως της πίστεως.
Έτσι αν είμεθα εμείς λίγο φωτισμένοι, λίγο, λίγο φωτισμένοι απ’ τη χάρη του Θεού,
έ, να είστε βέβαιοι ότι αυτό το σωτήριο φώς, θα μεταδώσουμε και στα παιδιά μας.
Από το πιάτο της καρδιάς μας, η καρδιά μας έχει ένα πιάτο, ξέρετε,
δίνουμε και στο διπλανό μας,
Αν είναι μουχλιασμένο αυτό το πνευματικό φαγητό, μούχλα θα μεταδώσουμε.
Αν είναι σκουληκιασμένο, σκουλήκια θα μεταδώσουμε.
Θα ΠΕΘΑΝΟΥΝ τα παιδιά μας!
Αν είναι πεντανόστιμο και πως το λένε και ποτισμένο, με το αλατοπίπερο της Θείας Χάριτος,
με το Αλάτι της Θείας Χάριτος, ε,
αυτό που έχει η καρδιά μας, αυτό και προσφέρομε.
Θυμάστε τον Απόστολο Πέτρο, τι είπε στον παράλυτο εκεί έξω από το Ναό όταν ζήτησε βοήθεια,
πόσοι ζητιάνοι βγαίνουν έξω από τους ναούς και ζητάνε, τι είπε εκείνος;
Λεφτά δεν έχω να σου δώσω, αυτό που έχω θα στο δώσω, αυτό που έχω θα στο δώσω, τι έχω, Χάριν Χριστού.
Εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού, έγειρε και περιπάτει.
Και ο παράλυτος σηκώθηκε!
Ό,τι έχουμε αυτό δίδουμε.
Έχουμε αγάπη; Αγάπη θα δώσουμε!
Έχουμε καλοσύνη; Καλοσύνη θα προσφέρουμε!
Έχουμε συμπόνια; Άμα έχουμε συμπόνια, μ’ αυτήν θα παρηγορήσουμε, με τι;
Αν όμως έχουμε φθόνο μέσα μας, ζήλεια μίσος, μνησικακία, εγωισμό, περηφάνεια, κενοδοξία, σκληροκαρδία,
ε, πρώτα πρώτα θα δηλητηριάσουμε τον εαυτόν μας, και ύστερα σκορπάμε την κακία και την πονηριά μας στους γύρω μας.

Οι αρετές του Ευαγγελίου όταν αυτές καλλιεργούνται, είναι αυτές που μας στολίζουν με ουράνια ενδύματα, γι’ αυτό κι αυτές τις αρετές, τις μακαρίζει ο Θεός.
Τις διαβάζετε καμιά φορά;
Μακάριοι οι ταπεινοί τη καρδία, ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι την χάριν.
Μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται.
Μακάριοι οι κλαίοντες, δίνωσι κλαίν τώρα για τις αμαρτίες τους.
Αυτοί θα γελάν εις τους αιώνες των αιώνων.
Μακάριοι οι πραείς.
Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται.
Μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην.
Αυτοί χορτασθήσονται.
Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία.
Όσοι έχουν καθαρή καρδιά είναι μακάριοι, αυτοί βλέπουν το Θεό μέσα τους, βλέπουν τη Χάρη, βλέπουν το φώς.
Και η εκκλησία μας δε λέει τζάμπα «είδωμεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον»,
ΕΙΔΩΜΕΝ, Είδαμε το φως, Αν η καρδιά μας είναι καθαρή τότε είδαμε το φως,
αν δεν είναι, δεν είδαμε τίποτα…
Μακάριοι οι ειρηνοποιοί.
Ααα, μεγάλο πράγμα να είσαι ειρηνοποιός.
Και όχι διχοστάτης, όχι να σκορπάς διχόνοια…
Ανάμεσα στο αντρόγυνο, ανάμεσα στην πεθερά και στη νύφη, και λοιπά…
Ειρηνοποιός να είσαι να τους δένεις, να τους μονιάζεις, τον έναν με τον άλλον,
και μακάριοι όσοι διώκονται χάριν αρετής και χάριν Χριστού, και χάριν δικαιοσύνης.
Όπως βλέπετε μακαρίζονται όλοι εκείνοι από τους χριστιανούς,
που στολίζονται από τέτοιες ουράνιες αρετές, και δεν είναι μόνον αυτές,
είναι πολλές και άπειρες οι αρετές, διότι άπειρος και υπερτέλειος είναι και ο Πανάγιος Θεός.

Τα πάθη όμως και οι κακίες, μας δημιουργούν μολυσματικές ασθένειες,
και πληγές, και έτσι όποιος μας πλησιάζει,
αισθάνεται πολύ γρήγορα την δυσοσμία της κακίας,
και γενικά της αμαρτίας που έχομε μέσα μας,
κι αν είναι λίγο φωτισμένος, φεύγει γρήγορα.
Δυστυχώς με τα πάθη και τις κακίες και τις πονηριές,
μολύνουμε ο ένας τον άλλον.
Και το κακό ξαπλώνεται από οικογένεια σε οικογένεια, από άνθρωπο σε άνθρωπο,
από χωριό σε χωριό, από κοινωνία σε κοινωνία,
έτσι εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο.
Για να σωθούμε μας χρειάζεται το μεγάλο θεραπευτήριον,
που λέγεται Ορθόδοξος Εκκλησία, που είναι και η κιβωτός της σωτηρίας.
Με τα Άγια σωστικά μυστήρια, το Βάπτισμα, το Χρίσμα, την Ιερά Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία, την τήρηση των Ευαγγελικών εντολών, και την καλλιέργεια των αντιστοίχων αρετών, ο άνθρωπος και θεραπεύεται και σώζεται.
Αναγεννάται, δικαιώνεται.
Και έτσι αποκτώντας την υιοθεσία, γίνεται και πάλι παιδί του Θεού,
και κληρονόμος της Βασιλείας των Ουρανών.
Για να γίνει όμως αυτό θα απαρνηθούμε, τον παλιό μας αμαρτωλό άνθρωπο, τον παλιό μας κακό εαυτό.
Και θα ενδυθούμε τον νέον με τις αρετές που μας χαρίζει ο Κύριος.
Τις αρετές όμως για να τις αποκτήσουμε, πρέπει και να παλέψουμε και να αγωνιστούμε.
Άλλο τι έχουμε φυσικά, με τι φυσικά μας έχει ενδύσει ο Θεός.
Σημασία έχει να αποκτήσουμε αρετές με αγώνα.
Βέβαια και η απόκτησις αυτή γίνεται πάντοτε με τη συνδρομή της Θείας Χάριτος.
Όταν κατακτηθούν οι αρετές τότε καλλιεργούνται, και για να αποδώσουν και αποδίδουν καρπούς τριάκοντα εξήκοντα εκατό.
Αν καλλιεργούμε ως χριστιανοί κάθε μέρα, και το εν δέκατο μιας αρετής,
και αν τηρήσουμε από αγάπη μια Ευαγγελική εντολή του Αγίου Θεού,
τότε να είστε υπερβέβαιοι ότι το πρόσωπον λάμπει.
Λάμπει από ιλαρότητα, και ακτινοβολεί από ουράνια χαρά.
Χαρά έχει μέσα του; Χαρά ακτινοβολεί.
Αγάπη έχει μέσα του; Αγάπη ακτινοβολεί.
Φως και Χάρη Θεού έχει; Φως ακτινοβολεί.
Γεμίζουμε ολόκληροι από Χριστό.
Γινόμεθα ΝΟΥΣ Χριστού.
Περπατούμε μαζί με τον Χριστό.
Και όποιος προσεύχεται νοερά, και λέει «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»
«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»
«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και βαδίζει, βαδίζει μαζί με το Χριστό στον Παράδεισο.
Το καταλάβατε καμιά φορά αυτό;
Ο Χριστός είναι όχι μόνον το φως του κόσμου, αλλά και το φώς του καθενός από μας.

Όταν όμως αμαρτήσουμε εκουσίως και με πείσμα, χάνουμε την κοινωνία μας με το Χριστό, και εκπίπτουμε της Θείας Χάριτος.
Το βεβαιώνουν και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας που μας λένε,
«Νους εκστάς του Θεού, ή δαιμονιώδης καθίσταται ή κτηνώδης»
ή δαιμονίζεται ο άνθρωπος ή κτηνοποιείται.
Βαρειές είναι αυτές οι βεβαιωμένες δηλώσεις των Πατέρων μας και όλων των Αγίων,
αλλά είναι αληθινές.
Με την αμαρτία ο χριστιανός σκοτίζεται και έτσι δεν έχει τίποτα μέσα του,
ούτε αγάπη έχει, ούτε καλοσύνη έχει, ούτε έλεος έχει μέσα του, ούτε φιλανθρωπία έχει,
τίποτα δεν έχει.
Ούτε νήψη, ούτε προσοχή, ούτε προσευχή, ούτε φως, τίποτα δεν έχει μέσα του.
Μόνο σκοτάδι, πάθη και αμαρτίες.
Είναι έρημος ο άνθρωπος της αμαρτίας.
Γιατί είναι χωρισμένος απ’ τον Θεόν.
Είναι μόνος.
Γιατί αισθάνεται ότι στερείται της παρουσίας του Θεού μέσα του.
Είναι διψασμένος, τρέχει από δω, τρέχει από κει, για να ξεδιψάσει λίγο αυτή τη δίψα,
που λαχταράει η ψυχή του.
Κι όπου και αν πάει στο τέλος είναι κενός.
Δεν έχει ξεδιψάσει.
Τον ξεδιψά μόνον η Χάρις του Θεού.
Να!, όταν βγαίνει εδώ το Άγιο Ποτήριο.
Και είναι και στο τέλος ρακένδυτος, αφού τον ερήμωσαν τα πάθη.

Τι θα μας σώσει χριστιανοί μου;
Η μετάνοια, η εξομολόγηση, η Θεία Κοινωνία,
η αλλαγή ζωής, η αλλαγή νοοτροπίας,
μακριά από το κοσμικό πνεύμα, ο φωτισμός του νου.
Πολλές φορές έχομε κάνει προειδοποιήσεις για τα δεινά που έρχονται.
Δεν τα λαμβάνουμε υπόψην μας.
Να παρακαλούμε το Θεόν από τώρα,
όταν έρθει αυτή η στιγμή, ο Θεός να μη μας εγκαταλείψει.
Να στείλει τον άγγελό του και φρούπ,
να μας αρπάξει από κει που βρισκόμαστε,
και να μας στείλει στο Τσοτίλι, αν το μέρος αυτό σωθεί.
Ανέφερα έτσι ένα χωριό τώρα.

Μεγάλη ευλογία ο νους μας να είναι φωτισμένος, αγνός, καθαρός, αμόλυντος,
και γεμάτος από η Θεία Χάρη.
Αλλά κάθε φωτισμένος νους λούζεται, και κάθε μέρα από τα δάκρυα της μετανοίας.
Ένα βρε να ρίχνομε, ένα…
Ένα διαμαντάκι.
Θα το πάρει ο άγγελος και θα το πάει στο θρόνο του Θεού.
Και έτσι θα μας ελευθερώσει.
Από κάθε δεσμό και από κάθε σκλαβιά.
Και ας μη ξεχνάμε ότι μόνον στον φωτισμένο νου,
λάμπει ο ήλιος Χριστός,
που προσφέρει πλούσιο το φως της πίστεως.
Και ζωογονεί και αυξάνει τους καρπούς του Παναγίου Πνεύματος,
της αγάπης της χαράς,
της ειρήνης, της ελπίδος, της υπομονής, της πίστεως,
της εγκρατείας, της μακροθυμίας, της ακακίας,
της συγχωρητικότητος, της πραότητος, της ταπεινοφροσύνης,
και πολλούς πολλούς άλλους.
Ρώτησαν έναν άγιο σημερινό
«Ποια αρετή πρωτεύει;» και λέει η «η ακακία».
Άλλοι λένε αγάπη.
Άλλοι λένε ταπείνωση.
Το ίδιο πράγμα είναι.
Ο φωτισμένος νους πολλαπλασιάζει όλες τις ανεκτίμητες δωρεές του Θεού,
σταθεροποιώντας τον αγωνιζόμενο πιστό χριστιανό, στον δρόμο των αρετών και της Θεοκοινωνίας.
Μιας ζωντανής κινητής Θεοφορίας.
Με τα πάθη είμαστε κινητή νεκροφόρα.
Η νεκροφόρα τι έχει μέσα, Το αυτοκίνητο;
Της νεκροφόρας, και τα παλιά κάρα και οι αραμπάδες;
Τι είχαν; Ένα νεκρό.
Άμα λοιπόν η ψυχή μας είναι πεθαμένη από τα πάθη, κινητή νεκροφόρα είναι.
Άμα όμως έχει μέσα της φως, γίνεται κινητή Θεοφορία.

Αυτή τη λοιπόν την ζώσα φωτισμένη Θεοφορία,
και την εν Χριστώ ζωή, την εύχομαι ως ταπεινός πνευματικός σας,
σε σας, και σεις να την εύχεστε σε μας τους ιερείς,
όλους τους ιερείς, τους Ορθοδόξους εν Χριστώ,
κλήρο, διακόνους, πρεσβυτέρους, και επισκόπους,
για να ποιμαίνουμε σωστά την Εκκλησία του Χριστού,
νάμαστε δηλαδή σωστοί τσομπάνηδες,
και τα πρόβατα που μας εμπιστεύτηκε ο Θεός,
να τα διαποιμάνουμε σωστά, και να τα οδηγούμε εις νομάς σωτηρίας,
και στο μαντρί, όπου φυλάγεται εις τους αιώνας των αιώνων,
απολαμβάνοντας εκεί την ασφάλεια και όλες τις δωρεές του Ουρανού.